Alpha Reece- Alpha series 1

Hoofdstuk 30

P.O.V. Calla

"We hoeven hem alleen nog maar te onderzoeken en dan mag hij weer naar huis." Zei de dokter waarmee ik in gesprek was.

Reece was wonderbaarlijk snel hersteld!

Alles ging goed komen.

Ik keek Reece vluchtig aan en hij knipoogde toen ik de kamer uit liep.

Ja, de kamer uit liep. Ik kon weer lopen en voelde me stukken beter dan de vorige dag(en). Wij hadden veel besproken en het duurt best wel een tijdje voordat alles tussen ons weer is zoals het was voor het 'incident' met Lana.

Maar ik geef hem nog eens kans, voornamelijk omdat hij op zo veel manieren heeft laten zien dat hij van mij hield en hij niet opgaf met dat te doen.

We gaan samen weer zorgen voor de roedel. Maar als ik hem weer betrap op vreemdgaan dan ga ik echt weg, voor altijd.

Dat zal mijn keuze zijn.

Terwijl ik in gedachten verzonken was, kwam de dokter snel weer terug met het nieuws dat Reece helemaal in orde was en dat we nu naar huis konden.

En nog voordat ik terug naar de kamer van Reece kon lopen, stond Reece voor me, aangekleed en wel. Verrast keek ik hem aan. Je kon niet eens zien dat Reece in het ziekenhuis had gelegen, hij had nog net zoveel spieren als hier voor, al was hij wel een stuk magerder geworden.

Ik moest hem nodig weer vet mesten, en ik dacht aan pannenkoeken en heel veel pizza, terwijl ik hem bijna kwijlend bleef aanstaren.

"Klaar met staren?" Vroeg Reece droog

Ik knikte.

"Op naar huis!" Zei hij enthousiast en hij pakte mijn hand vast, terwijl hij zijn andere hand ik de lucht hield alsof hij Superman was.

"Super Reece komt jullie redden." En dat zag er zo komisch uit dat ik de slappe lach kreeg.

We giechelden als kleine kinderen onderweg naar buiten, richting de auto die Tyler (de beta) voor ons geregeld had.

"Ik claim de auto." Gilde ik

"En dat betekent...." Reece fronste zijn wenkbrauwen.

"Dat ik rij!"

En daarmee stemde hij tot mijn verbazing snel mee in.

--------------

Oké, ik had nooit moeten rijden.

Reece legde steeds plagend zijn hand op mijn knie en streelde steeds verder naar boven, terwijl hij kusjes in mijn nek plaatste. Dit ging nooit goed ik komen!

Adem diep in Calla. Je kan dit!

Ik probeerde mijzelf wanhopig moed in te spreken, want zo kon ik echt niet rijden.

Ik wou echt geen ongeluk veroorzaken dus bij de eerste parkeerplaats die ik zag, stopte ik en parkeerde ik de auto.

"Zo kan ik echt niet rijden."

Reece grijnsde ondeugend.

"Weet ik toch,"

"Ik had gewoon geen zin om weer terug naar de roedel te gaan, als ik daar een keertje jou zit te plagen worden we altijd gestoord door iemand. Ik wil gewoon even tijd met mijn prinses."

Hij tilde mij van de berijders stoel en zette mij schrijlings bij hem op schoot.

Ik duwde mijn gezicht in zijn nek en snoof zijn lekkere geur. Hij speelde met mijn haren en had zijn armen losjes om mijn middel heen.

Ik had onze tijd samen gemist, ik had ons gemist.

Hun leven lijkt wel een sprookje, maar helaas lopen sommige sprookjes niet goed af.....