Alpha Reece- Alpha series 1

Hoofdstuk 27

P.O.V.   Calla

Mijn hoofd bonkte en alles om mij heen was zwart. Het voelde alsof mijn oogleden aan elkaar vast geplakt zaten.

Alles hier was stil, al hoorde ik heel in de verte iemand zachtjes mijn naam fluisteren. Het gefluister werd steeds harder, totdat ik bijna zeker wist dat het de stem van mijn vader was.

"Wordt wakker Calla! De roedel heeft je nodig, ik heb je nodig en Reece heeft je het allermeest nodig."

Geweldig, nu was zelfs mijn vader het eens met Reece. Diep in mijn hart stelde dat me een beetje teleur.

Maar ergens had hij gelijk, iedereen had me nodig. Dus ik moet er voor ze zijn, zelfs nu en toen probeerde ik mijn ogen te openen. Een grote hoeveelheid licht kwam op mij af, toen ik mijn ogen een klein beetje had geopend. Ik kneep ze gauw weer dicht, waarna ik het nog eens probeerde, en dit keer bleven ze open.

Het eerste wat ik zag, was het roomwitte plafond van de kamer waar ik in lag en daarna werd ik gesmoord in een knuffel waardoor ik hoestend overeind schoot met een heftige hoofdpijn. De arm werd snel weer teruggetrokken.

"Gaat het?" Vroeg mijn vader, degene die me net een enthousiaste knuffel gaf, bezorgd.

"Ja." Mompelde ik met een schorre, hese stem.

"Wil je iets hebben ofzo?" Vroeg hij

"Een beetje water zou wel fijn zijn." Waarna er een heftige pijnscheut door mij heen ging. Kreunend van de pijn viel ik weer plat op bed.

Hij kwam snel weer terug met een flesje water. Die hij voor mijn mond hield, zodat ik een slokje kon nemen. De hoofdpijn was al een beetje aan het afnemen. Daarna liep mijn vader de kamer uit en kwam even later weer teug met een zuster.

"Aahh ze is weer wakker!" Zei de zuster opgewekt, alsof we het zelf nog niet hadden opgemerkt. Ik rolde onopgemerkt met mijn ogen, waarop mijn vader me lachend aankeek.

"Voel je nog iets vreemds, Misselijkheid, buikpijn of moeilijkheden met ademhalen?"

"Nee, alleen hoofdpijn."

"Dat zal nog wel even duren, aangezien de wond die je had enorm was."

Ik voelde aan het verband op mijn hoofd.

"Hoe erg is de schade?"

"We hebben de wond gehecht, en het zal een mooie, nette wond worden, maar het blijft wel voor altijd een duidelijk zichtbaar litteken."

Ik knikte begrijpend. Ik zat vol met vragen, wat was er in hemelsnaam gebeurd? Dus ik vroeg het.

Waarop ik antwoord kreeg dat ik werd aangevallen door een Rogue, waarna Reece mij redde.

"Waar is Reece nu dan?"

De zuster keek me medelevend aan.

"Hij ligt nog in coma."

En hoewel ik echt wel wist dat hij vreemd was gegaan, hij had toch zijn leven opgeofferd voor mij en hij is vast en zeker ook de enige die zoveel om mij gaf dat hij dat zou doen.

"Kan ik naar hem toe?"

"Als jij je goed genoeg voelt om in een rolstoel te gaan zitten, dan zou ik je mee kunnen nemen naar zijn kamer."

"Ik voel me prima."

En met dat gezegd te hebben, haalde ze een rolstoel op, waar ik met enige moeite in ging zitten.

Op naar Reece!

Hij redde haar leven, maar kan hij ook dat van zichzelf redden?"