Alpha Reece- Alpha series 1

Hoofdstuk 29

P.O.V.  Calla

De hartslagmeter naast Reece zijn bed, liet een lange, oorverdovende piep horen die de kamer doorgalmde. En toen ging alles opeens heel snel, doktoren kwamen binnenrennen en Angela duwde mij zo snel mogelijk de kamer uit.

"Wat gebeurde er?" Vroeg ik verbijsterd

"Zijn hart stopte met kloppen....."

Ik verkeerde na die woorden in een soort van shock, geluiden hoorde ik niet meer en ik schermde mij af van de wereld. Ik zag Angela haar mond bewegen en ze probeerde tegen me te praten, maar ik hoorde niks.

Zijn hart stopte me kloppen, oftewel hij had een hartstilstand gehad. Was dat echt gebeurd? Was ik hem kwijt?

Ik hield van hem en hij van mij. Pakte het lot hem van mij af. Hoe moest het dan met de roedel en met mij.

"Calla, luister na mij! Reece zijn hart klopt weer." Zei Angela geruststellend

En na dat nieuws werd ik uit mijn shock gehaald.

"Echt?" Kraakte ik met een schorre stem

"Ja, hij is in orde. De doktor heeft hem gereanimeerd en hij slaapt nu weer, maar zodra hij wakker is kun je weer na hem toe." Zei ze terwijl ze langzaam over mijn rug wreef, om mij op mijn gemak te stellen.

"Alles komt helemaal goed, Reece blijft leven, jullie gaan trouwen en krijgen knappe kindertjes en ik wordt peettante." Zei ze grappend

Waarna ik zachtjes grinnikend daarmee instemde.

"Kom maar mee, heb je zin in een potje monopoly?"

Ik knikte.

•••

Verveeld zat ik met de dobbelstenen in mijn hand, ik had inmiddels als een hotel op de Kalverstraat en de Leidsche straat en Angela ging daar steeds opstaan.

Ons spel werd ruw onderbroken doordat er een glimlachende dokter binnenkwam om te vertellen dat Reece wakker was en dat hij waarschijnlijk zo snel mogelijk weer naar huis kon, om ons leven weer op te pakken.

Mijn humeur fleurde op en Angela duwde mij glimlachend vooruit in de rolstoel richting de kamer van Reece. De witte gangen waar we doorheen reden, leken opeens gekleurd en ik zag onze hele toekomst vrolijk voorbij flitsen. Spelende kinderen verschenen in mijn gedachten en dat toverde automatisch een warme, dromerig glimlach op mijn gezicht.

We kwamen aan op zijn kamer en Reece lag daar rustig op zijn bed, starend voor zicht uit. Een verpleegster verschoonde een van de bedden naast hem.

"Reece?" Mijn stem klonk zachtjes en vragend

Met een ruk draaide Reece zijn hoofd om en hij staarde mij aan met een blik vol met spijt.

Angela liep zonder wat te zeggen samen met de andere verpleegster weg nadat ze mij naast het bed had geïnstalleerd, Reece en ik bleven samen alleen achter.

"Gaat het wel." Vroeg ik bezorgd

"Ja..." Mompelde hij

"Het spijt me dat je dat moest zien,"

Hij had spijt! Van wat? Dat hij een hartstilstand had gekregen. Was hij nou helemaal gek geworden.

Moest ik hem eens laten zien hoeveel ik van hem hield?

Ik probeerde op te staan en leunde tegen zijn bed aan, ik pakte met mijn hand zijn ziekenhuishemd vast en trok hem naar mij toe vervolgens duwde mijn lippen ruw op de zijne.

Ik had hem zo gemist.

Met veel liefde en de nodige lust zoende hij mij voorzichtig terug, zonder de ruwheid die ik van hem gewend was. Hij kuste mij alsof hij mij liefkoosde.

En opdat moment voelde ik me de meest gelukkigste vrouw op de hele wereld.

Alles lijkt goed te gaan, maar zal het ook zo blijven.