Alpha Reece- Alpha series 1

Hoofdstuk 28

P.O.V. Calla

De zuster, haar naam was Angela, duwde mij in de rolstoel vooruit, terwijl mijn vader achter ons aan liep. We liepen door vele gangen, totdat Angela stopte en de deur van kamer: 187a, opendeed. Er verscheen een eenpersoonsbed in beeld, waar Reece op lag.

Reece was bleek en er waren slangetjes in hem gestoken. Het leek net alsof hij is een diepe slaap was gevallen. Maar helaas wist ik dat dat niet zo was, ik wou niets liever dan dat Reece weer wakker werd.

"Wil je even alleen met hem zijn?" Mompelde Angela bezorgd.

Ik knikte vermoeid.

Ze parkeerde de rolstoel naast het bed en liep samen met mijn vader weer terug, terwijl ze mij alleen liet met Reece. Ik bleef hem aan kijken, mijn hoofd vol met gedachten.

"Kom op! Word nou wakker!" Zei ik zinloos tegen Reece.

Ik legde voorzichtig mijn kleine hand in zijn grote hand en ik hield hem stevig vast.

Opeens wist ik het zeker, ik hield van Reece. We stonden zo dicht bij de dood, en dan word pas duidelijk wat belangrijk voor je is en waar je niet zonder kan. En voor mij is dat Reece. Hij had veel fouten gemaakt, en ik ga niet zeggen dat sommige dingen die hij nu doet goed zijn, maar ik hou van hem zoals hij is.

"Ik hou van je....."

Ik durfde het niet tegen hem te zeggen, dus deed ik het maar terwijl ik wist dat hij het niet kon horen.

"Ik hou meer van jou." Klonk de krakerige, schorre stem van Reece. Zijn ogen gingen langzaam open en hij probeerde te gaan zitten.

"Je bent wakker..." Bracht ik met een trillende stem uit.

Hij glimlachte zwakjes.

Ik boog me voorover en sloeg mijn armen om zijn grote, gespierde lichaam heen en genoot van het moment dat ik hem zo dichtbij mij had. Hij sloeg zijn armen beschermend om mij heen en hield me vast alsof ik zijn kostbaarste bezit was.

"Ben je oké?" Vroeg Reece bezorgd, terwijl zijn blik over mijn lichaam gleed.

Ik knikte.

"Nu wel. Dank je, voor alles!"

"Je hoeft me niet te bedanken, ik zal alles voor je opgeven om te zorgen dat jij veilig bent."

En hij keek mij glimlachend aan.

"Ik ben zo blij dat je weer wakker bent." En ik werd overspoeld door een geruststellend gevoel.

"Wat is er allemaal gebeurd?" Ik wist het echt niet meer.

"Ik weet het niet liefje, ik weet het echt niet." Zuchtte hij.

Na die zin gezegd te hebben, greep Reece met een pijnlijke kreet naar zijn hoofd. 

"Hey Calla, ga je......" De deur zwaaide open en Angela liep de kamer in, ze hield abrupt op met praten en haar zin werd afgebroken.

"Hij is weer wakker."Constateerde ze

"Ik haal een dokter!" Riel ze nadat ze een blik op de situatie had geworpen en ze liep gehaast weg opzoek naar een dokter.

Reece bleef zijn hoofd vasthouden en draaide wild heen en weer.

"Laat het stoppen, laat het ophouden!" Zijn stem was doordrenkt met pijn.

Wat moest ik doen? Ik moest hem helpen. Maar hoe?

Ik pakte zijn hoofd vast met mijn beide handen en drukte liefkozend kusjes op zijn voorhoofd en de rest van zijn gezicht.

Ik suste en fluisterde geruststellende woorden in zijn oor, alsof ik het tegen een klein kind had. Zijn kreten zwakten iets af en hij stopte met draaien.

Toen stopte hij helemaal met bewegen en was hij weer buiten bewustzijn.

Hij hield van haar en zij van hem, maar is hun liefde sterk genoeg?