Alpha Reece- Alpha series 1

Hoofdstuk 25

P.O.V.  Calla

In mezelf geloven. Hoe kon ik dat doen als ik niet eens wist wat ik moest geloven.

Het enige wat ik nu wou was naar huis en ver weg van Reece, ik had gewoon even tijd nodig.

"Laat me los!" Ik schreeuwde wanhopig naar Reece.

Hij liet me geschrokken los, alsof ik vuur was en hij zich brandde. Ik sprong naar achteren.

" Laat mij met rust." En ik bleef naar achteren lopen, ver weg van hem.

Zijn gezicht zag er geschrokken uit, elke stap die ik achteruit deed kwam hij dichterbij.

"Laat me gewoon met rust!" Mijn stem haperde en ik had het plotseling ijskoud.

Ik wou gewoon met rust gelaten worden. Ik moest gewoon even nadenken, alleen.

Hij is gewoon vreemd gegaan en nu vraagt hij zo maar, dat ik hem vergeef zodat we zo weer verder kunnen gaan.

"Ik wil naar huis..." Jammerde ik als een klein kind.

"We kunnen terug naar huis, samen." Zei hij hoopvol

"Thuis is bij mijn ouders, en niet bij jou."

Hij zag er gebroken uit. Maar de pijn die ik kreeg toen ik hem zo gebroken zag, was niks vergeleken met de pijn in mijn hart. Ik wist niet wat er hier na ging gebeuren of hoe ik thuis zo komen.

"Ik wil je wel naar je ouders brengen, dat is het minste wat ik kan doen." Zei hij, alsof hij wou goedmaken wat hij had gedaan.

"Oké." Gaf ik schouder ophalend toe en ik liep van hem weg, richting de terugweg naar de roedel.

Hij liep met neergeslagen schouders achter me aan. Hij leek nu niet meer op de machtigste Alpha ter wereld, hij was veranderd tot een onzekere man. Plotseling werd ik me bewust van de invloed die ik op hem uitoefende. Hield hij zoveel van me dat hij zodra ik hem vertelde dat ik hem verliet, hij veranderde in een gebroken jongetje.

Ik had de grens van het bos bereikt en liep het roedelterrrein op met een onzekere Alpha achter me aan. Mensen keken mij vreemd aan en keken nieuwsgierig naar mij en Reece. Dat mocht Reece ze zelf maar vertellen, wat hij had gedaan.

Ik liep naar de garage en ging op de bijrijdersstoel van de land rover zitten. Ik wachtte ongeduldig op Reece, die sloffend aan kwam lopen.

Hij stapte in en draaide zonder een woord te zeggen de contactsleutel om, waarna hij wegreed. Er heerste een ongemakkelijke stilte. De auto rit duurde eindeloos, ik keek strak voor me uit, mijn blik op de weg gericht.

We reden het territorium van mijn ouders en en ik werd overspoeld door een veilig en opgelucht gevoel.

Ik was thuis.

Reece parkeerde de auto naast het roedelhuis en stapte uit, waarna hij mijn deur opende.

"Doei." Mompelde ik

"Doei." Zei hij teneergeslagen.

'Ik hou van je' waren de laatste woorden die ik opving. Ik liep zonder om te kijken naar de deur en zwaaide die open. Ik liep met grote passen naar binnen.

Ik bereikte de woonkamer en toen iedereen mij zag, hielden ze verbaasd hun adem in.

"Calla..." Riepen ze tegelijk.

Ik glimlachte zwakjes.

"Hoi."

Ze stonden als een man op en gaven me een groepsknuffel.

"Wat is er gebeurd?" Vroeg mijn moeder bezorgd, toen ik een alleen met haar was. En toen gooide ik alles er uit, met lange uithalen huilde ik terwijl mijn moeder mij troostte en stevig vast hield.

Ze was ervoor mij, zoals ze er altijd voor mij zou zijn.