Alpha Reece- Alpha series 1

Hoofdstuk 23

P.O.V. Calla

Ik was Luna.

Ik had het gewoon gedaan en al die tijd dat ik Reece nodig had, was hij erbij geweest. Hij had me niet laten vallen. ik heb de hele tijd in mijzelf geloofd en zodra ik dat niet deed, was Reece er die wel in me geloofde.

Ik had echt de beste mate die er bestond!

Hij verdiend wel een verrassing en dus besloot ik om muffins te maken. Dit keer werden het uiteindelijk ook echt muffins. Ik liep naar zijn kantoor en klopte zachtjes op de grote, eikenhouten deur.

Toen er niet werd geantwoord, opende ik de deur.

En wat ik daar zag brak mijn hart.....

Ik liet mijn schaal met muffins vallen en de scherven verspreiden zich snel over de grond. Net zoals mij hart in stukken brak. Tranen welden op in mijn ogen.

Reece zat in zijn bureaustoel met een blondje op schoot en niet zomaar een blondje, het was de ziekenhuis trut, de receptioniste.

En 'de trut' had haar tong in Reece zijn mond gestoken en hij zoende haar gewillig terug. De knal van de gevallen schaal had ze uit hun zoensessie gehaald en Reece keek me met grote ogen vol medelijden aan en 'de trut' keek alsof ze de loterij had gewonnen.

Mijn hart had enorme scheuren opgelopen en ik voelde me misselijk.

"Klootzak!" Schreeuwde ik naar Reece.

"Liefje, dit is niet wat het lijkt." Probeerde hij nog.

"Volgens mij is dit precies was het lijkt, je bent gewoon vreemd gegaan. Ik haat je!"

Ik rende het kantoor uit en knalde de deur achter me dicht. Ik kon hier geen seconde langer blijven. Ik moest weg.

Ik wou naar huis.

Ik had geen tijd om mijn tas in te pakken, thuis lagen er ook nog oude kleren van mij. Ik rende richting de voordeur maar voordat ik de klink naar beneden had gedrukt, werd ik stevig vastgepakt.

"Waar dacht jij heen te gaan." Bromde Reece woedend.

"Ver weg van jou!" Gilde ik woedend.

"Kitten, iedereen maakt fouten." Mompelde hij

"Maar als je zulke grote fouten maakt als jouw, ben je wel echt sneu."

Dat had ik niet moeten zeggen. Zijn gezicht werd vuurrood en zijn vuisten balden zich.

"Dit is anders ook jouw schuld hoor, als jij niet was sneller met mij de mateband had voltooid, dan had ik nooit me iemand anders zitten zoenen."

"Ja, tuurlijk. Het is allemaal mijn schuld."Mijn woede bereikte zijn hoogtepunt en er verscheen een rode waas voor mijn ogen.

Hoe durfde hij mij hierover de schuld te geven. Ik was er klaar mee!

Ik probeerde me uit zijn greep te worstelen, maar het was zinloos. Zijn greep was te sterk, dus deed ik het gene wat iedere vrouw in zo'n situatie zou doen, ik trapte hem in zijn kroonjuwelen.

Hij liet zijn greep vieren terwijl hij hardop kreunde van de pijn. Ik maakte de deur snel open en rende richting de garage van het roedelhuis.

Ik duwde de deur van de garage open en stapte in de witte Range Rover die het dichtste bij mij stond. De sleutels zaten nog in het contact, idioten.

Ik scheurde weg en ik zag nog net dat Reece ook een auto pakte en mij achter na kwam. Ik was nog lang niet van hem af.

Langs de kant van de weg, waar ik hard overheen raasde, renden wolven van onze roedel.

Reece had de roedel opgetrommeld, klootzak.

Ik zou nooit bij mijn ouders aan komen, ik had geen kans. Zij waren met zoveel meer.

De mensen waarvan je het nooit zult verwachten, doen meestal ergere dingen doen dan de mensen waarvan je het wel verwacht.

-----------
Het spijt me heel erg dat ik zo lang niet heb ge-update. Ik werd ziek en heb de hele week, knock- out in bed gelegen.

Liefs, Erin