Heartbreak Girl

HG28. Rain

Chapter Twenty Eight [Dedicated to Ysabel26Padilla]

Narrator's Point of View

How could anyone describe rain?

In science, you could describe rain as a liquid water in the form of droplets that have condensed from atmospheric water vapor and then precipitated-that is, become heavy enough to fall under gravity.

Wikipedia yan. But on the serious note, here's what the author thinks about rain:

The rain is a pure smell of nature, a sound of a creature's saddened tears, a feeling of an ocean of escape, tasting like a rive of fresh daisies and sun and altogether creates another perfect sculpture of nature.

Too deep?

Rain is the symbolism of grief, pain, despair, or new life.

Parang tao lang kasi ang clouds. Iniipon ito ang lahat ng sakit, pero kapag masyadong mabigat na, iniluluha nito ang lahat.

Rain is the mist that patters above a quiet alcove and brings scent of renewal. To know rain is to appreciate it's deliverance of eternal life through nourishing the earth to bring forth fruits so sweet, baths cleansing, and thrist so quenching.

Rain is indeed a friend with many attributes that will give mercifully but can also take vengefully.

May mga oras na moderate lang yung ulan, mayroon ding oras na malaka ito, kasabay ang hangin at kidlat.

Nagiging instrumento ng Diyos ang ulan upang ipahiwatig ang kanyang tunay na nararamdaman sa atin. Kapag nagagalit siya sa ginagawa natin sa kanyang mga nilikha, gagawa siya ng bagyo.

Pero ibang ang sitwasyon dito.

Ang ulan ay instrumento ng pagkakaayos, kalungkutan, pighati at pagpapanibago.

--

Kathryn parked her car on a nearby street. Lumabas siya sa kotse niya.

She looked from afar, her vision blurry due to the tears from her eyes and the water coming from above.

Hindi masyadong malakas yung ulan, ngunit tama lang upang mabasa ang pangangatawan niya sa ilang segundo lamang.

Kabesado na niya ang lugar, kaya kahit hilong hilo na siya at hindi niya masyadong makita yung daan, nakarating siya sa ilalim ng puno kung saan sila unang nagkakilala ng kanyang pinakamatalik na kaibigan.

She did not waste time. Pagkarating na pagkarating niya doon, umupo na siya sa silong ng puno at inilabas na ang lahat ng sakit na kanina pa gustong makawala sa kanyang dibdib.

I'm outdated, overrated. Morning seems so faraway.

Masakit. Iyan lamang ang tanging nararamdaman ni Kathryn ngayon. Maraming tumatakbo sa isipan niya. Si Daniel, si Julia, si Miles, si Aria, si Janella.....

Hindi niya alam kung kakayanin niya ang sakit na nararamdaman niya.

Sa katunayan, hindi niya alam kung ano ang dahilan kung bakit siya nasasaktan.

Ang katotohanang hinding hindi siya mamahalin ni Daniel, o dahil mismong ang mga kaibigan niya'y sumuko na sa kanya.

O dahil matagal na siyang nasasaktan at ngayon lang niya inilabas lahat ng pighati sa kanyang dibdib?

"Here's the truth! You're stupid! Akala mo magkakaroon kayo ng something ni Daniel? Well, guess what, Kath! That's fucking impossible! Mahal ni Daniel si Julia at gagawin niya ang lahat para sa kanya! At mawawalan ka ng puwang sa buhay ni Daniel dahil hindi ka niya kailangan! Well, maybe kailangan ka niya pero he only does kapag wala na si Julia. Ang tanga mo! Sinasabi mong manhid si Daniel pero ang hindi mo alam, pati ikaw manhid! Manhid ka kasi hindi mo nararamdaman ang katotohanang hinding hindi ka mamahalin ng taong mahal mo kasi best friend ka lang niya!"