Kız Kardeşime Mektuplar

🍁 1

Canım kardeşim, Allah'ın bana verdiği en değerli hediye,

Sana bunları yazıyorum çünkü seni çok seviyorum.

Her şey, bir şeylerin yolunda gitmediğinden şüphelenmemle başladı. Ciddi bir sorunum olduğunu düşünmeye başladığım an, hiçbir şeyin aynı kalmayacağı bir dönüm noktasıydı. Bir lahzada, hatta bir lahzanın binde biri kadar küçük bir zaman parçasında bütün dünya değişti. Yeni, yepyeni, bilinmedik bir yer oldu.

O gece uyku ancak sabaha karşı gelebilmişti ve bölük pörçük, huzursuz bir yorgunluk olmaktan öteye gitmedi. Sabah yeni bir dünyaya uyanmıştım. Havanın tadı ve suyun kokusu öyle belirgindi ki o zamana kadar nasıl fark etmediğime şaşmıştım. Otobüs durağında uyuklayan insanlar daha canlıydı, bulutlar daha yumuşak, ağaçların fısıltıları daha yüksekti, güvercinlerin kanatları daha gümüştendi sanki. Bütün evren, galaksiler, gezegenler, karadelikler, yıldızlar daha mucizeviydi.

Göğsüme çöreklenmiş bir ağırlık vardı. Ve ilk kez şimdiye kadar milyonlarca hatta milyarlarca kere kendime sormuş olmam gereken şeyleri soruyordum kendime.

Kimseye bir şey söylememiştim, yirmi iki yaşındaydım doktorun odasına girdiğimde. Bir kuruntuyla kimseyi endişelendirmek istemediğim bahanesiyle kandırmıştım kendimi. Oysa ki tek yaptığım ruhsal olarak erdiğim bir gerçeğe, aklımı erdirmeye çalışmaktı.

Lakin bunu üç gün sonra kesinleşen şeyden sonra bile yapamadım. Göğsümü daraltan ağırlık birkaç ton artmıştı o kadar. Ha, bir de dünya biraz daha parlak, biraz daha mucizevi bir yer haline gelmişti.

İlk kez, daima korkmadığımı iddia ettiğim şeyden delicesine korkmaya başlamıştım.

O'nun karşına çok yakında çıkacaktım ama O'na gitmeye yüzüm yoktu.

İşte bundan korkuyordum.