Kız Kardeşime Mektuplar

🍁 8

Canım kardeşim,

O tuhaf ama tanıdık adamı son görüşüm olmadı. En beklenmedik zamanlarda, mucizeye en odaklandığım anlarda nasıl yaptıysa karşıma çıkıp durdu.

Bu sefer bir solucanı izliyordum. Onun o amansız kıvranışlarını, bir milim gidebilmek için halkalarını vargücüyle sıkışını ve büyük bir gayretle yerde sürünüşünü izliyordum. Bir amacı var mıydı merak ediyordum. Bir amacı yoksa şayet, yeryüzündeki çoğu insandan bir farkı yoktu. Tam bunu düşünüyordum işte, birden yanıma oturdu. İlk seferki gibi çok yakınımda ama yine ilk seferindeki gibi bana hiç dokunmadan yerleşmişti.

"Bir amacı yok." dedi bakışlarını solucana kilitlerken, "Bildiği bir amacı yok. Kıvrılıp bükülürken içinden şunu başarıyorum ha gayret demiyor. Ama bu varlığının gereksiz olduğu anlamına da gelmez. Ne yaptığını bilmiyor ama onsuz bu toprak verimsiz olurdu. Önümüzdeki gül fidanlarını görüyor musun? İşte onlar, bu kadar haşmetle açmalarını bu küçük kurda borçlu."

Bakışlarım bir an için uzun kıvrık kirpiklerinde siyah saçlarıyla uyum içindeki siyah sakallarında dolaştı. Sonra aceleyle önüme döndüm.

"Nereden biliyorsun?" diye sordum biraz öfkeyle biraz da kendime hayret ederek. "Belki de o olmasa da güller gayet güzel açacaktı. Bunu bilemeyiz."

"Solucan gübresi... Bu sene kullandıkları gübre."

Az önce solucanın bir amacı olmadığını kabullendiğimi fark edişim beni hayrete düşürürken yeniden konuştu. "Solucanın amacını bilmemesi, hakikatte bir amacı olmadığı manasını da taşımaz elbette. Varlığının onun algılayamayacağı kadar mühim bir nedeni, var edilişinin muhakkak bir amacı varken onun küçük yoksayımı bir anlam ifade etmez."

"Yoksayım diye bir kelime yok"

"Yoksayımı yok sayman yok olduğu gibi bir anlam ifade etmez."

Yoksayım kelimesini sözlüklerde bulamayacağıma emin oluşumun hiçbir şeyi değiştirmediğini fark ettim o anda. Söylemişti ve artık hiç olmadığı zamanki gibi değildi. Aynı benim olduğum her şeyden çok, başka bir şeye dönüştüğüm günkü gibi. Bu değişimin yoksayımı varoluşunu değiştirmiyordu.