Γυάλινο ποτήρι

Μπαμ

Flashback Vol 23

Η μέρα της παράστασης έφτασε. Σηκώθηκα με δυσκολία από το κρεβάτι μου. Ο μεσημεριανός ύπνος ήταν τόσο γλυκός και ήρεμος που θα μπορούσα να κοιμάμαι για ώρες ακόμα. Ευτυχώς όμως το ξυπνητήρι μου δεν κάνει διακρίσεις και με ξύπνησε στην ώρα μου.

Έβαλα απλά ρούχα και κατευθύνθηκα προς το θέατρο. Τελικά δεν ήταν μακρυά από το ξενοδοχείο οπότε αποφάσισα να περπατήσω. Θα μου έκανε καλό λίγος αέρας. Ένιωθα ακόμα εξαντλημένο το κορμί μου από τον πολύωρο ύπνο.

Έφτασα στην ώρα μου αυτή τη φορά. Όλοι με υποδέχτηκαν με χαμόγελα. Κατευθείαν πήγα στα παρασκήνια και άλλαξα γρήγορα ρούχα. Το έργο διαδραματιζοταν τον δέκατο όγδοο αιώνα οπότε η ενδυμασία μου όφειλε να είναι κατάλληλη. Ο κορσές δεν ήταν πολύ σφιχτός μιας και το σώμα μου είχε σμιλευσει και πλέον η μέση μου ήταν από μόνη της φανερά μικρότερη. Ένιωσα σαν βασίλισσα μέσα στο φουσκωτό μου μπορτνο φόρεμα. Τα μαλλιά μου καλύφθηκαν από μια ξανθιά περούκα και το μακιγιάζ ήταν σχετικά απλό. Ήμουν όμορφη έτσι. Ίσως μου ταίριαζε η εποχή.

Η ώρα ήρθε και εγώ βγήκα στην σκηνή να λάμψω μια ακόμα φορά.

Chris

Έλαμπε. Το αστέρι μου έλαμπε. Ήταν εκεί και φαινόταν ακόμα πιο όμορφη από πριν. Τα μάτια της έλαμπαν, το έβλεπα. Τα χείλη της ζουμερά και κόκκινα. Ήθελα να ανέβω εκεί και να την αγκαλιάσω. Να της ζητήσω συγνώμη. Να την φιλήσω. Να της πω πως την αγαπώ.

Η παράσταση τελείωσε. Μπήκε μέσα να αλλάξει και ενώ όλοι είχαν φύγει εγώ ήμουν εκεί. Εκεί να την περιμένω. Ήθελα να την δω. Να δω την αντίδραση της μόλις με αντικρίσει. Ίσως με αγαπά ακόμα. Δεν μπορεί. Με αγαπά. Δεν κάνω λάθος. Με σκέφτεται έτσι δεν είναι;

Βγήκε αεράτη φορώντας απλά καθημερινά ρούχα. Ένα τζιν κολλητό στο σώμα της που αναδυκνυε τις - λιγοστές πλέον - καμπύλες της και ένα λευκό φανελάκι με άνοιγμα στο μπούστο. Η ανάσα μου κόπηκε. Ήταν η Estelle μου. Τόσο ίδια μα τόσο διαφορετική. Στέκονται με αυτοπεποίθηση και θάρρος. Το κεφάλι ψηλά και το σώμα στητο. Χαμογελούσε μα μολις με αντίκρισε σταμάτησε απότομα. Το βλέμμα της καρφώθηκε πάνω μου και τα πόδια της σταμάτησαν την κίνηση τους. Το χρώμα της έγινε χλωμό. Τα μάτια της βούρκωσαν. Στέκονται μόλις λίγα μέτρα μακριά μου μα ούτε εγώ μπορούσα να κουνηθω.

"Τι κάνεις εσύ εδώ;" η φωνή της χαμηλή, έσπασε.

"Ηθελα να σε δω." της είπα όσο πιο ψυχραιμα μπορούσα.