Γυάλινο ποτήρι

Έφυγαν

Flashback Vol 24

Chris

Ζω. Φυσικά και ζω. Έπρεπε να ζήσω. Για να υποφέρω κι άλλο. Γιατί δεν έφτασε ο πόνος. Χρειαζόταν κι άλλος. Έπρεπε να αποτελειωθώ. Να χαθώ. Έτσι είναι. Είμαι ο Chris. Το παιδί που κάποιοι μίσησαν για τις πράξεις του και κάποιοι αγάπησαν για τον έρωτα που έδωσε. Κανείς δεν με ξέρει όμως. Κάνεις. Και όχι γιατί είμαι μυστήριος. Αλλά γιατί την ψυχή μου κάνεις δεν γνώρισε. Μόνο εκείνη. Εκείνη που την ερωτεύτηκε με μιας. Εκείνη η αγνή κοπέλα. Εκείνο το αστέρι που προσθεθηκε στον ουρανό μου και έγινε το μοναδικό. Η μοναδική. Κρίμα που πια δεν τον φωτίζει και ζω στο σκοτάδι.

Το νοσοκομείο ήταν αφιλόξενο. Μικρό και άσχημο. Μισώ τα νοσοκομεία. Μισώ εμένα. Μισώ πολλά. Κυρίως τα λάθη μου. Κι αυτή έλειπε. Ξανά. Φυσικό. Γιατί να είναι εδώ. Τι μου είναι; Τίποτα. Κουμπάρα μου θα έλεγε κάποιος. Ας γελάσω! Η Estelle άλλαξε. Κι εγώ είμαι το κενό. Το τίποτα στην ζωή της. Δεν ζω για αυτήν. Δεν έχω αξία. Όσο κι αν με αγάπησε προχώρησε. Και το ξέρω. Και καλά έκανε. Θα μάθω να την αγαπώ έτσι. Από μακριά. Θα συνηθίσω. Πλέον θα την φιλώ στις παραισθησεις μου και θα της κάνω έρωτα στα όνειρα μου. Θα ζει εκεί. Στα ψέμματα. Ας είναι έτσι όμως. Για χάρη της. Ας κάνω κι εγώ κάτι για χάρη της.

Estelle

Ήμουν εκεί. Ήμουν εκεί! Τον είδα. Τον είδα να τον χτυπά το ολόμαυρο αυτοκίνητο στην μέση του δρόμου. Είδα το σώμα του να σωριαζεται στην παγωμένη άσφαλτο. Ήμουν αυτή που τηλεφώνησε και τον έφερε στο νοσοκομείο. Που σήκωσε το κορμί του και δεν ένιωθε πια την καρδιά του να χτυπά. Αυτή που περίμενε μέχρι να ξυπνήσει. Πέρασε μισός μήνας. Μα δεν το ξέρει ακόμα. Δεν του το είπαν. Γιατί θα του πουν πολλά ψέμματα. Για να μην μάθει για μένα. Για να ζήσει λιγάκι στην άγνοια. Εγώ όμως ερχόμουν εδώ συνέχεια. Κρυφά. Γιατί κανείς δεν έμαθε. Δεν έπρεπε να μάθει. Κίνησα γη και ουρανό και ερχόμουν. Παράτησα τα πάντα περιμενοντας να τον δω να ανοίγει τα βλέφαρά του. Και το έκανε. Ευχαριστώ τον Θεό που το έκανε.

Δεν είχα άλλη δουλειά εκεί πια. Όπως δεν είχα και το βράδυ στο μπαρ. Δεν έπρεπε να τον ψάξω. Δεν έπρεπε να πάω να τον δω. Εγώ έφταιξα. Αν δεν με έβλεπε εκεί μεθυσμένος δεν θα με ακολουθούσε στον δρόμο. Δεν θα έπεφτε σε κόμμα ούτε και θα περνούσαμε και οι δύο αυτόν τον Γολγοθά.

Ήρθε η ώρα να φύγω. Αθόρυβα. Μυστικά. Καλύτερα έτσι. Δεν θέλω να πονάει. Τον αγαπώ ακόμη. Αυτό ήθελα να του πω. Πως τον αγαπώ ακόμη. Για αυτό πήγα στο μπαρ. Αλλά η ζωή δεν μας τα φέρνει όπως τα θέλουμε. Κι έτσι μια φράση μου παραλίγο να τον σκοτώνε. Και εγώ δεν θα άντεχα. Αλήθεια δεν θα άντεχα. Πόσο κακό να του κάνω ακόμη; Πονάει. Το ξέρω. Εγώ προχώρησα. Αλλά πάντα θα γυρνώ πίσω αν με φωνάξει. Για αυτόν εγώ γυρνώ όπου βρίσκεται. Πάω όπου πάει. Είμαι ακόμα δική του. Νοσταλγώ ακόμα τα φιλιά του. Αλλά δεν θα το μάθει. Μάλλον ποτέ. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Ή μάλλον έτσι είναι η ζωή μας. Βουτηγμένη στην θλίψη.