Γυάλινο ποτήρι

Οικογενειακό δείπνο

Flashback Vol 15

Οι μέρες περνούσαν και ο χρόνος κυλούσε.Όχι υπέρ μου όμως .Ένιωθα δυσφορία, λίγο περισσότερη μέρα με την μέρα.Μου έλειπε.Αλλά δεν είχε καμία σημασία.Δεν θα γυρνούσε. Ποτέ.Άραγε με σκεφτόταν καθόλου;Ούτε με τον Max είχε επικοινωνήσει.Μονάχα ένα μήνυμα που έγραφε πως θα λείπει για δουλειές για άγνωστο χρονικό διάστημα.Ο Max νευρίασε μαζί του αλλά προσπάθησε να μην το δείχνει μπροστά στον πατέρα του.

Σήμερα θα ερχόντουσαν οι γονείς μου και τα αδέλφια μου για να τους ανακοινωνώσουμε επίσημα τον γάμο.Ο Max με τον Roy καθόντουσαν στο μπαλκόνι όση ώρα εγώ ετοίμαζα το βραδινό μας δείπνο.Ψητό με πατάτες στον φούρνο.Τόσο συνηθισμένο για τέτοιες περιστάσεις,τόσο απλό για τις νυκοκοιρές,αλλό τόσο μπελάς για μένα.Όλοι ήξεραν πως δεν μου άρεζε να μαγειρεύω.Δεν με ηρεμούσε ούτε έβγαζε στην επιφάνεια την δημιουργηκή μου φύση.Ο Max όμως επέμενε.Έπρεπε να είμαι εγώ η μαγείρισσα,δεν δεχόταν catering.

Όταν εγώ ήθελα να κοιμάμαι απλώς στο απαλό κρεβατάκι μου και να προσπαθώ να ηρεμήσω,τότε ήμουν αναγκασμένη να περάσω ένα μαρτύριο,το οποίο ευχόμουν να τελείωνε γρήγορα.Δεν είναι πως μισώ τα οικογενειακά τραπέζια.Όχι.Τους αγαπούσα όλους.Και ήθελα να τους βλέπω όσο πιό συχνά γίνεται.Και χαίρομαι που ταξίδεψαν τόσες ώρες για να έρθουν να μας δουν.Απλώς δεν μπορούσα.Δεν μπορούσα να τους αντικρίσω και να πω ότι παντρεύομαι με ένα ψεύτικο χαμόγελο.Δεν μπορούσα να κοιτώ τον Jeff γνωρίζοντας ότι ξέρει.Δεν μπορούσα να πω ψέμματα στον μπαμπά μου πως είμαι ευτυχισμένη.Αλλά θα το έκανα.Θα το έκανα για έτσι έπρεπε.Για ακόμα μιά φορά.

Στις οκτώ και μισή ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος του κουδουνιού μας.Εξαντλημένη,σηκώθηκα με δυσκολία και άνοιξα την πόρτα.

*Η παράσταση ξεκινά Estelle και οφείλεις να είσαι τέλεια*.

"Αγάπη μου!" αναφώνησε γλυκά η μαμά μου.

"Καλωσήλθατε" τους είπα χαμογελαστά.

Με αγκάλιασαν όλοι εκτός από την Isabelle που μπήκε απλώς μέσα χωρίς να πει λέξη.

Ο Jeff έμεινε τελευταίος και μου χάρισε την πιό σφιχτή αγκαλιά.Με κοίταξε βαθιά στα μάτια και μου είπε πως με αγαπά πολύ.

"Κι εγώ Jeff" του απάντησα χωρίς πλέον να φορώ εκείνο το άθλιο, ψεύτικο χαμόγελο.Ήμουν εγώ.Για μερικά δευτερόλεπτα ήμουν εγώ.Η θλιμένη Estelle.