Γυάλινο ποτήρι

Γάμος

Flashback Vol 19

Μισώ τον χρόνο.Μισώ την ιδιότητα του να κυλάει.Δεν μπορώ να κατανοήσω τον λόγο που με μισεί κι αυτός.Δεν έφταιξα.Αυτός όμως έφταιξε.Σε πολλά.

Είχα γυρίσει από τις διακοπές μου.Ο Max ήταν έξαλλος.Φώναξε,θύμωσε,κράτησε μούτρα και τελικά ζήτησε συγνώμη.Η ίδια ακολουθία πάντα. Τόσο προβλέψιμος! Έλεγε πως με έβλεπε να μαραζώνω από τότε που γύρισα.Και έτσι η συγνώμη έγινε καθημερινή.Ζητούσε ακόμα συγνώμη γιατί δεν ήταν αρκετός.Εγώ δεν μιλούσα.Δεν έδειξα τίποτα.Δεν κατάλαβα γιατί συμπεριφερόταν έτσι.Ήταν πολύ παράξενος.Πολύ αλλαγμένος.Λες και κάτι έγινε όσο έλειπα.Κάτι που ποτέ δεν θα μάθω.

Ο Chris ήταν σαν ένα φάντασμα.Από εκείνη την μέρα που με άφησε δεν εμφανίστηκε ξανά.Έλειπε.Δεν ξέρω γιατί δεν επικοινώνησε.Δεν ξέρω τι ακριβώς παιζόταν στο μυαλό του.Δεν με πλήγωσε όμως η στάση του.Ήξερα πως πονούσε.Πως ότι κι αν έκανε το έκανε όντας πληγωμένος.Πληγωμένος με τις πράξεις του.Με όλα όσα έκανε εις βάρος του αδελφού του.Δεν τον δικαιολογούσα.Μα ήξερα πως του ήταν δύσκολο.Μου έφτανε που με αγαπούσε.Που ερχόταν στην ζωή μου έστω και σαν κλέφτης.Σαν ένα φάντασμα.

Οι προετοιμασίες του γάμου κυλούσαν κανονικά.Η μητέρα μου έκανε εξαιρετική δουλειά.Ο Jeff με προβλημάτιζε όμως.Απομακρυνόταν.Η σχέση που είχαμε φθειρόταν.Ξέρω πως τον έχουν σοκάρει όλα όσα έγιναν μα είμαι αδελφή του.Δεν μπορεί να έπαψε να με αγαπά.Άνθρωπος είμαι.Απέχω πολύ από την τελειότητα.Ζω την ζωή που θέλουν οι άλλοι.Αλλά να που παραστράτησα.Το ξέρω.Ε και;Είπε πως θα με στηρίζει.Τώρα τι άλλαξε; Έπρεπε να μιλήσουμε.Και μάλιστα σύντομα.

Το σύντομα όμως έγινε μετά και το μετά αργότερα και το αργότερα ποτέ.Γιατί η μέρα ήταν 12 Σεπτεμβρίου 2012.Και καμία συζήτηση δεν χωρούσε εκείνη την ημέρα.

Φθινόπωρο.12 Σεπτεμβρίου 2012.

Το ξυπνητήρι χτυπούσε σαν τρελό μα εγω αρνούμουν να σηκωθώ από το μαλακό κρεβατάκι μου.Δεν ήθελα να ξεκινήσει αυτή η μέρα.Δεν ήθελα να γίνει ο γάμος.Ήθελα να εξαφανιστώ.

Δεν άντεχα να το ακούω άλλο.Σηκώθηκα και το έκλεισα.Μισώ τα ξυπνητήρια!Με κοίταξα στον μεγάλο καθρέπτη του δωματίου μου.Έδειχνα πραγματικά χάλια.Είχα μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου και το δέρμα μου έδειχνε ζαρωμένο.Ήμουν είκοσι τεσσάρων και παντρευόμουν.

Το στομάχι μου πονούσε φριχτά.Είχε δεθεί κόμπος.Δεν ήθελα να φάω.Ήθελα απλώς να τελειώνουμε.Αν δεν μπορούσα να ξεφύγω,απλώς ας τελειώναμε γρηγορα.Ήταν όμως ακόμα πρωί.Παντρευόμουν στις 6 το απόγευμα.Είχα να περάσω πολλές βασανιστικές ώρες ακόμα.Και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ο Chris.Άραγε θα έρθει;Θα έρθει να με δει νυφούλα;Με το λευκό μου νυφικό να παντρεύομαι τον αδελφό του;Αντέχει;Γιατί εγώ όχι.