Το ζω ξανά και ξανά. Δεν με αφήνει να ησυχάσω. Να κοιμηθώ. Να κάνω ένα διάλειμμα από την δυστυχία. Ήξερε καλά τι έκανε. Ήξερε τις επιπτώσεις. Ήταν πολύ περισσότερο ευφυής από όσο νομιζαμε όλοι. Το σχέδιο του καλομελετημένο. Και αυτό μας κόστισε. Μας κόστισε η άγνοια.
Ανακαθισα στο σκληρό στρώμα και προσπάθησα να βρω την ανάσα μου. Ρυάκια ιδρώτα κυλουσαν στο μέτωπο μου. Τα μαλλιά μου είχαν κολλήσει πάνω στο δέρμα μου και τα μάτια που πονουσαν από το απότομο άνοιγμα τους.
Έμεινα να κοιτώ τον λευκό τοίχο απέναντι μου. Έμοιαζε διαφορετικός τα βράδυ. Όχι τόσο λευκός. Όχι τόσο αγνός. Οι σκέψεις με πονουσαν. Με σκότωναν. Όπως σκότωσαν κι αυτόν.
Φθινόπωρο. 12 Νοεμβρίου 2015.
Μία ακόμα κουραστική μέρα ήρθε στο τέλος της. Τα πόδια μου πονουσαν και το κρύο αεράκι έκανε τα αυτιά μου να βουίζουν. Οι πρόβες δεν είχαν τελειωμό. Έπρεπε όλα να είναι στην εν τέλεια. Όλα υπέροχα.
Άνοιξα την πόρτα του διαμερίσματος και φώναξα το όνομα του.
"Max. Max! Γύρισα!"
Κάνεις δεν απάντησε όμως.
Περπάτησα βαριεστημένα μέχρι την κουζίνα. Ήπια ένα ποτήρι κρύο νερό και έβγαλα τα παπούτσια μου. Παράτησα την τσαντα στον καναπέ και κατευθύνθηκα προς το υπνοδωμάτιο. Τα μάτια μου έκλειναν και το σώμα μου βάραινε. Ήθελα επειγόντως να κοιμηθώ.
Στην μέση της διαδρομής σταμάτησα.
*Όχι ρε γαμώτο * σκέφτηκα.
Ξέχασα να τηλεφωνήσω στον Chris. Σήμερα θα βρισκόμασταν. Σήμερα για ακόμα μια μέρα θα παραμεριζαμε την λογική μας. Όπως κάνουμε και τους τελευταίους δύο μήνες και κάτι.
Δεν περίμενα να γυρίσει. Μα το έκανε. Ένα βράδυ ήρθε Θεσσαλονίκη. Ήρθε και έκλαιγε έξω από την πόρτα μου. Ήταν μεθυσμένος. Δεν καταλάβαινα τι έλεγε. Δεν θυμάμαι καν τι του είπα. Ξέρω όμως ότι εκείνο το βράδυ έκλαψα κι εγώ μαζί του. Γιατί μου έλειπε. Γιατί εμείς δεν μπορούσαμε να τελειώσουμε. Όχι έτσι. Όχι για πάντα.
"Max;" φώναξα ξανά για να σιγουρευτώ ότι λείπει και δεν θα με ακούσει.
Έπιασα το κινητό από την τσάντα μου και πληκτοληγησα τον αριθμό του.
"Chris; Ναι εγώ είμαι. Συγνώμη μωρό μου αλλά δεν γίνεται σήμερα. Ναι ξέρω. Ναι κι εγώ σ αγαπώ." κλείσαμε το τηλέφωνο.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Γυάλινο ποτήρι
Romantizm💕We are like glass, we break and eventually we shatter 💕A sky full of stars and he was staring at her 💕In the middle of my chaos there was you 💕I was addicted to the way he said my name Βυθισμένοι στην άγνοια,παλεύουν να νικήσουν το μίσος και να...
