Γυάλινο ποτήρι

Ήξερε;

Υποθέτω πως η πρώτη μου μέρα ως μητέρα θα ξεκινήσει σήμερα. Σήμερα μόλις η μικρή ξυπνήσει κάτι θα αλλάξει στην μουντη καθημερινότητα μου. Θα προσθεθει εκείνη.
Πήρα άδεια για μια εβδομάδα. Ήθελα χρόνο για να την μάθω, για να με συνηθίσει. Να κάνουμε λίγα πράγματα μαζί, σαν οικογένεια. Το ξέρω, δεν φτάνει μια εβδομάδα για να χορτάσεις το παιδί σου μα δεν γινόταν αλλιώς. Η μοναδική άλλη μου επιλογή ήταν να με απολύσουν πράγμα που δεν συμφέρει καμία μας.

Κοιμάται ακόμα στον καναπέ. Φοβήθηκα να την μετακινήσω. Δεν είναι το πρόβλημα ότι θα ξυπνούσε, ξέρω πως ο ύπνος της είναι βαθύς. Το πρόβλημα είναι πως δεν ξέρω καν τι θα γίνει αν την αγκαλιάσω. Αν έρθω σε επαφή μαζί της. Κάνω σαν μικρό παιδί. Φέρομαι ανώριμα. Πραγματικά είμαι απεγνωσμένη όμως. Χαίρομαι που είναι εδώ. Την χρειάζομαι. Απλώς μάλλον δεν ξέρω πως να το χειριστώ. Πως να αναθρέψω ένα παιδί.

Τόσο ανίκανη ξανά.

Τα βλέφαρά της άνοιγαν σιγά σιγά. Ήταν μεγάλα και πυκνά. Πανέμορφα όπως και η ίδια. Όταν τα άνοιξε τελείως αντίκρισε εμένα να στέκομαι και να την παρατηρώ πάνω από το κεφαλάκι της. Τρόμαξε.

"Μαμά, μαμά! " φώναξε δυνατά και άρχισε να κλαψουριζει.

Τρομοκρατηθηκα. Το προσωπάκι της κοκκινησε αμέσως και τα χεράκια της χτυπούσαν το στρώμα του καναπέ.

Με είπε μαμά.

Όχι. Δεν είπε εμένα. Την Maya είπε. Αυτήν ξέρει. Εγώ είμαι μια άγνωστη. Μια γυναίκα που εισέβαλε στην ζωή της. Μια ξένη. Πόσο πονάει αυτό!

"Σε παρακαλώ μικρή μου μην κλαις, δεν θα σε πειράξω." της είπα γλυκά και την πλησίασα.

Αυτή όμως δεν σταμάτησε να κλαίει. Αντίθετα με έδιωξε με το χεράκι της και κλαψουρισε δυνατότερα. Με φοβόταν. Την ίδια της την μάνα. Δεν μπορώ να της θυμώσω για αυτό. Έχει χίλια δίκια. Ήμουν απαίσια.

Απομακρυνθηκα και έκατσα στην πολυθρόνα απέναντι. Έμεινα να την κοιτώ. Περίμενα υπομονετικά να σταματήσει. Έπρεπε να της εξηγήσω. Δεν μπορεί να με φοβάται. Ακόμα και μικρή ίσως με καταλάβει. Ίσως νιώσει την αγάπη μου για αυτήν. Πόσο πολύ θέλω να την σφιξω στην αγκαλια μου!

"Μικρή μου η Maya είναι σπίτι με τον Jeff. Εγώ είμαι η Estelle. Θα σε προσέχω εγώ τώρα. Μην φοβάσαι." προσπάθησα να της μιλήσω απλά και κατανοητά. Προσπάθησα να είμαι γλυκιά και καλή. Δεν θέλω να πληγωθει.

Η μικρή σταμάτησε να κλαίει και με κοίταξε εξεταστικα.

Είναι πολύ έξυπνο μωρό. Ένιωσα περήφανη. Δεν θα έπρεπε όμως. Ότι κατάφερε το κατάφερε η Maya και ο Jeff που της χάρισαν τόση αγάπη. Δεν μπορεί όμως. Θα μοιάζει λίγο και σε εμένα. Εγώ την γέννησα. Τα δικά μου γονίδια έχει. Όχι της Maya.

"Μαμά. Μαμά." είπε ξανά η μικρή μου.
Με πληγώνει να σκέφτεται μια άλλη ως μαμά της. Η καρδιά μου γίνεται χιλιάδες κομματάκια όταν το ακούω από το στοματάκι της. Ακόμα κι αν δεν ξέρει ακόμα κι αν είναι μικρή θα ήθελα πολύ να με ένιωθε. Να καταλαβαινε με την καρδούλα της πως εγω είμαι η μανούλα της.

Έβαλα τα κλάματα εγώ τώρα. Είπα πως θα είμαι δυνατή. Δεν μπόρεσα όμως. Έσπασα. Κυλούν αβίαστα από τα μάτια μου. Δεν τα ελέγχω. Πονάω. Πονάω πολύ. Ήρθα αντιμέτωπη με την αλήθεια και είναι σκληρή. Το παιδι μου δεν με αγαπάει. Δεν με ξέρει.

Το βλέμμα της παραξενεμενο. Δεν περίμενε να με δει να κλαίω. Το κλάμα όμως δεν είναι προνόμιο μόνο των μικρών παιδιών. Στήριξε τα χεράκια της στο στρώμα του χαμηλού καναπέ μου και κατέβηκε. Μπουσουλισε γρήγορα προς την πολυθρόνα μου και στηρίχτηκε στο μπράτσο της. Εγώ είχα κλείσει τα μάτια μου με τα χέρια μου. Δεν ήθελα να με βλέπει έτσι. Δεν ήθελα να αποτυποθω στο μυαλό της ως μια καταθλιπτική, κλαψιαρα γυναίκα με χιλιάδες προβλήματα. Ήθελα να γίνουμε φίλες. Και έπειτα να δει στο πρόσωπο μου την μάνα της.
Ακούμπησε το χεράκι της πάνω στα δικά μου που κάλυπταν το πρόσωπό μου και τα τράβηξε. Δεν εχει πολύ δύναμη μα τα απομακρυνα. Έκανε μια προσπάθεια να με πλησιάσει; Έχω ελπίδες; Κοίταξα το προσωπάκι της. Ήταν θλιμμένη και αυτή. Με κοιτουσε στα μάτια. Η καρδιά μου σφιχτηκε. Δεν είχα δει πιο όμορφα κάστανα ματάκια. Είναι μεγάλα και γεμάτα συναισθήματα.

Η μικρή έχασε την ισορροπία της και βρέθηκε καθιστή στο πάτωμα. Την έπιασα αμέσως από τα χεράκια και την σήκωσα. Την έβαλα πάνω στα πόδια μου και την αγκάλιασα σφιχτα. Ναι αυτό μου έλειπε. Μια αγκαλιά της. Να νιώσω πως ξανά έχω το παιδί μου δίπλα μου. Να πάρω μια δόση από την μυρωδιά των μεταξενιων μαλλιών της. Να ακουμπήσω το μαλακό δερματακι της. Την αγαπώ με όλη μου την καρδιά.

Δεν αντιστάθηκε ευτυχώς. Τύλιξε και αυτή τα χεράκια της γύρω από τον λαιμό μου και μου έδωσε ένα φιλάκι. Χαμογέλασα μέσα στα κλάματα μου και την έσφιξα κι άλλο πάνω στο σώμα μου. Η επανένωση μας ήταν κάτι που περίμενα μήνες τώρα. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως ένιωθα μακρυά της. Ήμουν μια μάνα χωρίς το παιδί της. Ξεριζωθηκε από μέσα μου ένα κομμάτι μου. Ένα κομμάτι μου που δεν πρόλαβα να χαρώ.

Όλα για αυτήν όμως. Για να μην την βρει κανείς. Να μην μου την κλέψει κάποιος. Φοβόμουν να την χάσω. Ακόμα φοβάμαι. Την άφησα από την αγκαλιά μου για να μην μου την αρπαξουν άλλοι. Ο Max ήξερε για το παιδί όταν ήμουν μόλις δύο μηνών έγκυος. Δεν μπορώ να φανταστώ και τι παραπάνω γνώριζε . Μάλλον τα πάντα. Βέβαια απορώ για ένα.

Ήξερε άραγε ποιος είναι ο πατέρας της;

Ήξερε; Ήξερε.
Δεν θα σας πει όμως. 😈
Καλά; Το εύχομαι.
Αυτά από μένα.

Με αγάπη, Ελ💜