(następny dzień) Obudziła nas Roksana gdy weszła do pokoju i zaczęłam mówić że przez te nasze głupie telefony które się urywają nie może spać. Ale gdy weszła i spojrzała na łóżko na nas szybko wyszła, mówiąc „przepraszam nie chciałam". Gdy po chwili spojrzałam na czym leże okazało się że obudziłam się wtulona w Adama. Odskoczyła nie byłam pewna czy w nocy coś się stało. Spojrzałam na siebie i byłam w ubraniach i wtedy byłam pewna że nic się nie stało. I powiedziałam -przepraszam- -no przestań przecież nic się nie stało- Po wszystkim zeszliśmy na dół, ja poszłam z Roksaną zrobić śniadanie a Adam od dzwonić do szefa bo się do nas dobijał
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
[rozmowa telefoniczna] Kubis: mamy problem Adam: co jest? Kubis: gdy rano robiliśmy obławę na całą mafie, szefowi udało się uciec Adam: jak to ? żartujesz? Kubis: nie. Roksany ojciec jest na wolności i tylko ty i twoje mieszani zapewni bezpieczeństwo Roksanie i Marysi. Adam: dobrze szefie zajmę się nimi nie martw się. [koniec rozmowy] Po tej rozmowie Adam jakby zbladł. Zmartwiłam się. -Adam wszystko okey?- -co? A tak wszystko okey- Adam mi nic więcej nie powiedział nie chciałam drążyć przy Roksanie. Po zjedzeniu śniadania Roksana poszła się ubrać a ja postanowiłam znów pogadać z Adamem -Adam co szef mówił?- -będziecie musiały tu jeszcze trochę zostać- -co? jak to? O co chodzi?- patrzyłam na Adam ze zdziwieniem -wczoraj Roksany ojciec uciekł i może wam coś zrobić. Zapewnie wam tu bezpieczeństwo- -jestem dorosła i sama zapewnie sobie bezpieczeństwo. I nie będę tu siedzieć wracam do siebie.- -nie ma takiej mowy nie pozwolę ci. Boje się o ciebie i na pewno cię nigdzie nie puszczę- -dobra a co powiesz Roksanie że siedzimy tu zamknięci, bo się ukrywamy przed jej ojcem- -o waśnie drzwi zamknę na klucz- -jak ty sobie to wyobrażasz, przecież ani ja ani Roksana nie mamy rzeczy a zmianę- -Roksany rzeczy przywiezie Paulina, zabrali jak szukali jej ojca. A twoje zadzwonię do Kuby, pojedzie do ciebie i ci przywiezie- -i tak nie uśmiecha mi się t zostać. Kiedyś nas coś łączyło...- Adam mi przerwał -łączyło i nadal łączy. I dobrze że tu będziecie przynajmniej się do siebie zbliżymy-Adam powiedział to szyderczym uśmiechem -chyba śnisz? Nie dam ci kolejny raz się do mnie zbliżyć - -a przekonamy się, dobrze wiem że mnie kochasz i długo beze mnie nie przetrwasz przebywając ze mną w jednym mieszkaniu i śpiąc w jednym łóżku- -jak chcesz żebym tu została to weź się zamknij i się nie zbliżaj-Adam uśmiechnął się i puścił mi buziaka w powietrzu. Zirytowałam się. I poszłam się brać. Przez pół dnia oglądaliśmy telewizor, Kuba i Paulina przywieźli nam nasze ciuchy. Dochodziła godzina 14.00 i Adam się odezwał -to co robimy na obiad- -to może ja coś ugotuje- -mogę ci pomóc-powiedziała Roksana -to jak wy idziecie gotować ja musze zadzwonić- ja z Roksaną poszłyśmy do kuchni a Adam dłuższą chwile z kimś gadał. Roksana usiadła na blacie i zaczęła czytać przepis stałam przodem do szafek, gdy poczułam jak ktoś przesuwa ręką po moich plecach blisko mojego paska od spodni. Wiedziałam że to Adam -zabierz tą rękę- -czemu-słyszałam jak mówi to z szyderczym uśmiechem -zabieraj bo pożałujesz-powiedziałam to już bardzo zła ale jednak brakowało mi jego dotyku. Kobieto uspokój się przecież on nie chciał z tobą gadać po tym jak Michał cie pocałował. -ta już się boje. Ciekawe co mi zrobisz- Adam śmiał się mówiąc to. Ja lekko myśląc złapałam puszkę z mąką w jedną rękę a w drugą puszkę z cukrem i wysypałam wszystko na niego. Gdy Adam stał cały w mące i cukrze ja z Roksaną nie mogłyśmy przestać się śmiać-teraz przynajmniej jesteś słodki-dodałam. Po chwili Adam poszedł się przebrać a ja z Roksaną posprzątałyśmy całą kuchnie akurat upiek się kurczak. Po wszystkim dalej oglądaliśmy telewizje aż ktoś zapukał w charakterystyczny sposób to był pan Tadeusz, przyszedł zaprosić Adama na partyjkę szachów nie wiedział że my tu jesteśmy. -cześć Tadeusz co cie sprowadza?- zapytał Adam wpuszczając go do domu -nie wiedziałem że masz gości a chciałem zagrać w szachy- -nie goście. Lecz niesforne lokatorki-spojrzałyśmy się wściekle na Adam -Adam wszystko dobrze?- -tak okey ale dziś nie zagramy- -a może ja z panem zgram i się bardziej nauczę- powiedziała Roksana -no to zapraszam jak chcesz ale będziesz musiała się postarać by mnie pokonać tylko zapytaj Adama o zgodę- -po pierwsze jeszcze zobaczymy kto będzie się starał a po drugie nie muszę dobrze wiem że mogę a po za tym on ma inne sprawy na głowie-powiedziała dziewczyna i się uśmiechnęła wychodząc odwróciła się i mruknęła-bądźcie grzeczni. Może w końcu się pogodzą. Bo zachowują się jak dzieci-i tyle ją widziałam. Bałam się bo zostałam sam na sam z Adamem w mieszkaniu. -może w końcu pogadamy?- zapytał Adam -o nie, nie chce do tego znów wracać, powtarzać historii- -ale...- -bez żadnego ale- -no...- -no koniec tematu- -dasz mi coś powiedzieć?- -nie- odpowiedziałam i zauważyłam jak Adam się do mnie przybliżył. Był za blisko próbowałam odejść ale za mną była ściana. Po chwili patrzenia sobie w oczy Adam mnie pocałował.
