(rano) Gdy się obudziłam zaczęłam patrzeć na Adama by móc zapamiętać go na zawsze. Czułam że się budzi chociaż wiedziałam co dziś nastąpi byłam szczęśliwa -cześć-powiedziała widząc że Adam otworzył oczy -hej Jak się spało?- -no okey ale musimy wstawać bo musimy znaleźć Roksanę- -wiem ale jaszcze 5 minut- -dobrze ale tylko 5 minut...wiesz co?- -co takiego?- -po mimo naszych ostatnich kłótni chce żebyś wiedział że bardzo cie kocham i nigdy nieprzestane- -wiem ja ciebie też ale musimy...może jak dostaniesz pełne prawa to znów spróbujemy stworzyć rodzinę...-gdy Adam chciał jeszcze coś powiedział zadzwonił jego telefon {rozmowa telefoniczna} Adam: co tam Kuba, znalazłeś ją? Kuba: Można tak powiedzieć Adam: czyli co? No mów Kuba: Agatka wie gdzie ona jest ale nie chce powiedzieć gdzie ale obiecała ją przekonać Adam: To daj znać jak będziesz coś jeszcze wiedział Kuba: okey to na razie {koniec rozmowy} Po skończeniu rozmowy Adam mi powiedział o tym co usłyszał od Kuby. Nie dziwiło mnie to one się dobrze kolegowały, a nawet przyjaźniły.
*minęła godzina* Siedzieliśmy i zastanawialiśmy się gdzie ona może być, aż w końcu znów odezwał się telefon Adam. {rozmowa telefoniczna} Kuba: No to chyba jest gorzej Adam: Jak to? Co się stało? Kub: Agatka próbowała ją przekonać ale ona się wkurzyła i uciekła z tamtej kryjówki i nie ma jej nigdzie gdzie mogła by być wszędzie byliśmy z Agatką. Adam: A mówiła może coś zanim uciekła od Agaty? Kuba: Jedynie że idzie do jedynej osoby która by jej pomogła jak by mogła Adam: czyli do kogo? Kuba: Tego Agatka nie wie Adam: No dobra dzięki Kuba: spoko nie ma sprawy {koniec rozmowy} -i co wie gdzie ona jest?-zapytałam -nie ale zanim urwała się Agatce powiedziała że idzie do osoby która by jej pomogła jak by mogła- -ej a wiesz gdzie jest pochowana ta nauczycielka matematyki- -no wiem a co?- -a sprawdzali tam?- -nie no bo oni nie znają tej historii- -dobra to jedziemy tam-
(na cmentarzu) -co wy tu robicie?-zapytała Roksana widząc nas koło grobu -martwiliśmy się o ciebie-powiedział Adam -nie chce żebyście cierpieli przeze mnie- -nie będziemy ale ty nie możesz nam robić takich numerów-dopowiedział -nie rozstaniecie się?-zapytała z nadzieją -rozstaniemy ale spokojnie poradzimy sobie-powiedziałam -zamieszkasz z Marysią dopóki niedostanie pełnych praw rodzicielskich- -a co potem?- -potem się jakoś ułoży- -ale...- -nie mam żadnego ale- -wracamy do domu i się pakujemy okey-
(w domu Adama) -już się spakowałaś ?-zapytałam -tak czekam w samochodzie-powiedziała i poszła -czyli to koniec?-zapytał Adam -niestety- -to do zobaczenia- -żegnaj-powiedziała i ostatni raz posmakował usta bruneta
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
(w domu Marysi) -dzień dobry pani-powiedział kurator który już wiedział o mojej decyzji -witam- -podjęła pani dobrą decyzje- -kiedy będzie rozprawa sądowa?-zapytała Roksana -za dwa tygodnie-opowiedział a za chwile dodał-ale pełne prawa dostanie pani miesiąc po rozprawie- -mam czekać półtora miesiąca-powiedziała Roksana cicho żeby nie usłyszał kurator ale jednak było to tak głośno że to usłyszał- -no niestety-
*minęła godzina* -i ty wytrzymasz półtora miesiąca bez niego?-nie odpowiedziałam bo nie wiedziałam co mam powiedzieć-bo do siebie wrócicie co nie?- -Roksana to nie takie proste- -to bardzo proste przecież nie będziecie mieli już przeszkód-rozmowę przerwał nam telefon {rozmowa telefoniczna} Ja: tak szefie szef: od dziś pracować będziesz z Brunem, a Adam z Ewą Ja: co jak to? czemu? szef: słyszałem o sprawie z kuratorem i jeszcze dziś do mnie dzwonił i prosił o to Ja: no dobrze {koniec rozmowy} -co się stało?-zapytała -nic takiego po prostu muszę jutro być wcześniej w pracy- -idę do pokoju bo już mam dziś dość- -spij dobrze- -ty też-gdy Roksana poszła ja rozpakowywałam moje rzeczy, aż w końcu znalazłam jakąś męską bluzę w swoich ciuchach, to pewnie Adama. Gdy powąchała byłam pewna że to jego, zrobiło mi się smutno więc postanowiłam iść spać.
(rano na komendzie) -rozdzielił nas nie tylko kurator ale szef również-powiedział Adam gdy czekaliśmy na Ewe i Bruna -hej-powiedzieli Ewa i Bruno wchodząc do pokoju -wiecie może czemu są takie zmiany?-zapytał Bruno -a co nie cieszysz się że będziesz miał zaszczyt pracować ze mną?-zapytałam śmiejąc się -ciesz się ale nie rozumem co tu się dzieje- -my tez nie wiemy-powiedział Adam po czym my musieliśmy iść. Gdy jechaliśmy do zgłoszenia była cisz ale zaraz ją przerwał -na pewno nie wiesz co się dzieje- -nie mam pojęcia-tak wiem skłamałam ale co miałam mu powiedzieć -skończymy ten temat- Reszta dnia minął nam spokojnie, każdy wrócił do swojego domu a ja nie potkałam Adama. Wiem że tak będzie wyglądało moje życie, przyznaje się że wątpię że ja i Adam jeszcze kiedy kolwiek będziemy szczęśliwi razem.
