Kod Adı :Karanlık |texting. (Tamamlandı)

Bilinmeyen / 56

56 .

İçimden Koray diye haykırırken arabadan adımımı dahi atamadım.

Korayın karşısındaki adamlar hiç hemde hiç tekin kişilere benzemiyordu. 4 kişiye tek koray karşımdayken bir şeyler yapmam gerektiğini hissettim.

Hızlıca çantamdan telefonu çıkartarak ilk aklıma gelen kişiyi aradım.

Asrını.

"A-alo asrın sanırım Korayın başı dertte"

- "etris? neredesiniz siz ne oldu anlat?"

"Anlatacak zaman varmı bilemiyorum Asrın biz şu an şehirden uzaktayız tam olarak adres veremiyorum"

- "Tamam sakin ol ve telefonu Koraya ver"

"Veremiyorum o şu an birileriyle konuşuyor bana araba da kalmamı söyledi"

- "sen korayı dinle ve araba da kal etris, o ne yapacağını biliyordur"

" umarım öyledir onun için çok endişeleniyorum"

- "yanına geldiğinde beni aramasını söylersin"

"Peki"

İçim hiç rahat değildi. Dakikalardır konuşuyorlardı ve ne konuştuklarına dair en ufak bir fikrim yoktu.

Adamların bakışları bir anlığına bana kaydığında oturduğum yerde daha da tedirgin oldum. Bakışlarımı anında koraya çevirdim. Sinirli gözüküyordu. Adamlarsa pişmiş kelle gibi gülmekten başka bir şey yapmıyordu.

"Korayı dinle etris korayı dinle ve arabadan inme" diye mırıldandım ama nafile.

Kararlı bir şekilde arabadan inerek yanlarına gittim.
Koray'ın bana attığı öldürücü bakışlara rağmen dimdik bir şekilde durdum.

"Neler oluyor burada?"

Adamlar sinsice bakarken Koray beni kendine çekip "sen arabaya git etris" diye tısladı.

Korayı duymazdan gelerek bakışlarımı adamların üzerinde gezdirdim. "Kim bu adamlar?"

Adamlardan biri " koray beye biz söyleyeceğimizi söyledik kararını verdiğinde, belki bizi tanırsınız belki tanımazsınız Etris hanım bu koray beye bağlı" dedi vurgulayarak.

Koray sanki kapana kısılmış gibi bakıyordu. Bu adamlar koraya her ne seçenek sunduysa ikisi de kaybetmek istemeyeceği seçeneklerdi bunu çok net anlamıştım. Seçeneklerden biri bendim.. peki ya diğeri?

Koraya tüm yol sormuştum. O adamlar ondan ne istemişti? Ama bir türlü cevabını alamadım. Bizim evin önünde durduğumuzda arabadan inmeden önce son kez şansımı denemek istedim.

"Koray o adamlar senden ne istiyor? Lütfen anlat bana"

"Etris sen bunları düşünme ben halledeceğim tamam mı?"

"Of koray benden ne saklıyorsun bilmiyorum ama umarım bu işin sonunda kimse üzülmez!"

"Üzülmeyecek etris güven bana"

Her ne haltlar dönsede Koraya güveniyordum. O bunu hallederdi. Yani en azından bence halledebilirdi.

Arabadan inmeden koraya sıkıca sarılıp "sana güveniyorum" diye mırıldandım.