I'm In love with My Dad's Boss

Special Chapter

-Special Chapter-

9 years ago

"Hoy Freak!!" Sabi ng classmate ko. Hindi ko siya pinansin. Lagi naman niya kasing ginagawa ito. Kung anu-ano ang tinatawag niya saakin at kung anu-ano ang tinutukso niya. Pinagpatuloy ko na lang ang pagbasa ng libro ko kesa magaksaya ng panahon sa kanya. 

I love my books to the point na wala akong kausap kundi ito lang. Wala akong ibang kasama kundi ito lang. That's why others call me 'freak' or 'nerd'. Baah! I don't care. Mas may sense pa itong libro ko kesa sa kanila na walang ibang ginawa kundi awayin, tuksuhin at pagtawanan ako. Atleast, itong libro ko, pinapasaya ako.

"hindi mo nanaman ako pinapansin, ha?"

LALALALALALA Wala kang naririnig Bliss! Hayaan mo sila!

Pero dahil itong kaklase kong ito ay talagang determinadong inisin ako. Kinuha niya ang libro na binabasa ko. At dahil ang librong iyon ay weakness ko. Agad akong tumayo para kunin iyon. 

"Amin na nga iyan!" Sabi ko habang inaabot ang libro na tinaas ng kaklase ko. Mas matangkad siya saakin kaya hindi ko iyon maabot.

"Akin na kasi!" Pero di pa rin niya binibigay saakin ang libro ko. Halos mangiyak iyak na ako kakaabot ng libro ko. Hindi ko pa naman tapos iyon.

"Di ko ito bibigay sayo!" Sabi niya. I heard some laugh.. Marami silang tumawa. Pinagtatawanan nanaman nila ako. Sa halos araw araw na naandito ako sa school, lagi na lang may moment na pagtatawanan nila ako. 

Why is my life like this? Laughing stuff huh? Siguro, ako yung tinatawag nilang 'class clown' kasi pinagtatawanan nila ako. Pero bakit ganun? Wala namang nakakatawa saakin diba?  

"Waaaaaaaaaaaa!" i gave in. Di ko na kinaya. Eto nanaman. Di ko nanaman mapigilan ang sarili kong umiyak. Kung halos araw-araw nila akong inisin, halos araw-araw din akong umiiyak. Tumawa pa sila ng malakas. Yung tipong nawawalan na sila ng hilinga at sumasakit na ang tiyan sa kakatawa. Umupo ako sa gilid at tinakpan ang mukha ko. 

I hate all the people here. I hate all of them!

Maya-maya biglang tumahimik. Hindi ko na narinig ang tawanan nila.

Bigla may kumalibit saakin. Isa nanaman ba ito sa pangaasar nila? 

"Ito na ang libro mo oh.." A guy said. Tinanggal ko na ang takip ng mukha ko at tinignan kung sino ang nagsabi nun. 

I guess, kaedad ko lang siya. Payatot siya pero di siya mukhang bad guy. And he's holding my book. Huh? Paano niya nakuha iyon?  

Pero kinuha ko na din ang libro kahit medyo humihikba pa rin ako. 

"Wag ka ng umiyak." He said. 

"s-salamat." 

Ngumiti siya saakin at ginulo ang buhok ko. "Tss. Smile ka na jan oh." Dahil sa sinabi niya. Di ko napigilang ngumiti. 

"Wag kang magaalala, pinaalis ko na ang mga bad guys." 

--

Simula nung araw nga na yun. Wala ng umaway saakin. Hindi ko alam kung anong sinabi ng 'savior' ko kaya tumigil sila. Pero thankful ako at nangyari yun.

At dahil dun sa araw na yun. Nagkaroon ako ng friend. Grade four nga lang siya at ako ay grade three pero lagi kaming sabay tuwing break time at lagi din kaming naglalaro kapag uwian na bago pa kami sunduin ng mga sundo namin.

Kilala na nga siya nila Mom and Dad. He's my first friend, after all. Hindi na nga kami mismo magkahiwalay. Kahit tuwing weekends. Andun ako sa kanila or vice versa. I already met his mom din. 

I feel safe when I'm with him. I feel comfortable din. At tsaka he's very kind. Kung anong meron siya. Dapat ako din may ganun. Kaya nga minsan kapag may baril siya, dapat ganun din ako. We always watch toy story din. Yun ang favorite naming panoorin eh. Tsaka kapag may family outing kami. Andun din siya. :) Parang kasama na siya sa family namin.

Pero yung bagay na ayaw naming mangyari noon, eh nangyari. Kelangan niyang pumunta ng states dahil dun na lang niya ipagpapatuloy ang pagaaral niya. Graduate na kasi siya ng elementary, samantalang ako, gade five pa lang at maggra-grade six. 

Nung unang year.. Nagsusulatan pa kami at kung anu-ano pa. Pero nung ilang taon na, wala na. 

And I wonder kung nasaan na ba siya..

My first friend. My very first friend.