AKEMI-TANTEI HIGH

Chapter one

Pagkatapos ng war between our tribe with the shinigamis, matagumpay naman ang alliance na pinursue namin with other tribes: shinigamis, huntress, and custos. Pero hindi padin namin nahahanap ang iba pang shinigami rebels. Kaya maingat parin kami sa bawat kilos namin. Madami nadin akong natuklasan tungkol sa tunay kong nanay, si Rielle Miyamoto, the first Akemi. Unti unti ko na rin naeenhanced Ang sixth sense ko. By
the way, magpapakilala ulit ako.. I am Rainie Lopez(Lazaro), Akemi.☺️
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Dahil training namin ngayon kay Ma'am Michiko para sa skills enhancement namin, nasa field kami ngayon. Syempre kumpleto ang Atama, ako, si Akane, Riye, Ken, Reiji, at Hiro. 

"Ok Atama, aalamin natin ngayon kung ano ang nagimprove sa sixth sense ninyo. therefore, mas pagtutuunan natin ng pansin ang abilities niyo dahil sa mga susunod na taon, ay kayo na ang aasahan ng mga susunod na generation specially ang Atama Family." Mahabang litanya ni Ma'am Michiko. 

Isa isa kaming pumunta sa harapan at nagsukatan ng naimprove sa sixth sense namin. Si Riye, kaya niya ng gamutin ang parte ng katawan na nasugatan sa simpleng paghawak niya dito. At dahil 2years na ang lumipas, naenhansed  niya na din ang pagiging shinigami tracker.

Si ken naman, he can easily modify even the tiniest component ng kahit ano na maamoy niya, even 300 meters ang layo sa kinaroroonan niya.

Si Akane naman, kung dati ay 700meter radius ang kaya niyang marinig, ngayon ay 900 meter radius na. She can also hear our heartbeats.

Si Reiji naman, he can speed up like a no one can ever notice na dumaan siya sa harapan mo. Ang astig kasi para siyang nagiging invisible for a meantime then biglang lilitaw sa malayo dahil sa bilis niya.

Si Hiro naman, mas lalo syang nagimproved sa sixth sense niya. May mga mas matagal na pangyayari ang kaya niyang malaman. At syempre pa, sa isip niya, nagmumukha itong photographic memories. Ang cool talaga ng sixth sense niya.

Well it's my turn..

Now, I can see clearly even it is 2km far, and absolutely see my surroundings kahit pa hindi ako nakatingin sa paligid ko. That was my father's sixth sense. Also, once I threw my cards, I can easily recover it by just looking at it. I guess kilala na ako ng cards ko na pagmamay ari ko na ito dahil kusa na silang bumabalik sa mga kamay ko.. just like my mother.
Lahat kami ay green na ang mga mata.

"You improved a lot on your abilities. You should explore more dahil meron pa kayong madidiscover sa mga abilities nyo, and you should also practice to enhance your stamina. Specially during a fight. " Sabi ni Ma'am Michiko sa amin.

Natapos ang training namin sa kanya at bumalik na kami sa dorm namin, ganun din ang mga boys.

"Akemi, namimiss ko na ang adobo mo.."  sabi ni Akane with her pouting mouth, ang cute niya.. "Okay sige, magluluto na ako.. " , then I smiled at them, "Akemi nee-san,tutulungan na kita magprepare," sabi naman ni Riye..

And as expected, dumating nanaman ang mga asungot, este, mga boys pala..
Dumaan sila sa bintana..

"Wow!! ang sarap naman ng niluluto mo Akemi!! amoy palang ulam na!!!" sabi ni Ken pagkapasok nila sa bintana.. "Wala ka talagang kasing kupal smelly boy!!! makikikain nanaman kayo!!" sabay batok ni Akane kay Ken.. Ang cute talaga nilang tignan. Nagbangayan nanaman sila.. Habang si Reiji naman ay lumapit kay Riye. may dalang medical book, magaaral nanaman ang dalawang to.

Si Hiro naman nakatingin saken at nakakunot ang noo..

"Why?" I ask him using my inner voice.
"Nothing, I just can't read your mind, just wondering what you're thinking.."

Then I smiled at him. After that two years, I trained myself to close my mind tightly so that no one could ever know what I feel inside.. Simula ng malaman ko ang pagkamatay ni mama, I felt depressed.. Ayoko naman na malaman nila kung ano nararamdaman ko. Ayokong isipin nila na napakaweak ko. I don't want them to feel sorry for me because they are my family. All I wanted was to be happy with them.

"Tara kain na tayo.." tawag ko sa kanila. At nagsimula na kaming kumain.

"Hoy!! ang kakapal nyo talaga! Hindi man lang kayo tumulong dito magligpit ng pinagkainan!!!" sigaw ni Akane sa mga boys na nagmamadaling lumabas sa bintana. Hahahahhaha, natatawa nalang ako sa sakanila.. "We love you ladies!!! muah!! " sigaw naman ni Reiji with flying kiss pa! lalo tuloy akong natawa. At lalo namang
nanggigil si Akane sa kanila. Si Riye naman tawa ng tawa..

Dahil maaga pa, nagpaalam muna ako sa kanila na lalabas.. Nagstay lang sina Akane at Riye sa dorm, nagkukuwentuhan sila. Lumabas na ako.

Nandito ako ngayon sa grave nila mama at demi..

Nakaupo lang ako sa tapat ng grave ni mama, ng biglang may maramdaman akong strong presence..
That was my dad.

"Anak, are you bothered by something?"

"No pa, I just want to visit mama and Demi.. " I answered him, then I hugged him. He hugged me back.

"Kamusta ka na anak? Pasensya kana kung bihira lang tayo magkita.. you know, I'm preparing our tribe for the next generations. I am also preparing you. "

"Don't worry pa,it's okay. I understand you, but why preparing me also?"

"As my daughter, you are the next leader of our tribe.. Actually, you are supposedly the leader of shinigamis right now,because as of to your mother's family line, you are the only royal shinigami living today..You know what anak.. you are born to be a leader.. If only your mother didn't died, I know for sure that she is the leader of shinigami right now. ", biglang naging malungkot ang expression ng mukha ni papa..

"I wanted you to explore more anak.. There's something special about you.. Oh sya.. babalik na ako sa office.. magiingat ka anak.."
" Thankyou papa, magiingat ka din.." then I gave him a quick kiss  on his cheek. He hugged me tightly before he leave.

Napaisip naman ako sa mga sinabi ni papa..

Nitong mga nakaraan, I can easily open the black dimension. Actually lagi akong naglalakad dun kapag gusto kong mapagisa.. dito ako pumupunta sa parteng hindi na nadedetect ang pagopen ng black dimension, sa east side ng forest. Dahil kapag nalaman nila, malamang puro sermon ang aabutin ko. Kagaya nalang ngayon, nandito nanaman ako. I opened the black dimension. Hindi ko na nararamdaman ang konting burning sensation na nararamdaman ko noon twing pumapasok ako dito.. I guess my immune system is getting used to it.

Ilang oras din akong naglakad sa loob ng portal bago ko napagpasyahan na bumalik na sa gubat kung saan ako nagpunta kanina.

Pabalik na ako sa dorm ng may maramdaman akong presense na para bang nakatingin sa akin. Huminto ako.. Naramdaman kong intense green na ang kulay ng mata ko, at mas luminaw ang nakikita ko. At nakita ko na merong ngang mga matang nakatingin sa akin na nagtatago sa makapal na halaman sa likuran ko..

Bigla niya akong sinugod. Awtomatiko namang nilabas ko ang mga cards ko, tumama yon lahat ngunit parang wala lang itong epekto sa kanya, then I recovered it, nag summoned ako ng bow and arrow ko, tinutok ko yon sa paanan niya, wala naman akong balak na patayin ito.. isa itong wild animal dito sa forest, I think naramdaman niya ang presense ko ng lumabas ako galing sa black dimension.

Nagroar siya ng malakas ng matamaan ko sya sa paa niya, pero sumugod pa din sya sakin, tumalon ako para makaakyat ako sa puno, ang balak ko ay tatakasan ko nalang sya para di ko na sya masaktan pero nahablot niya ang paa ko at bumagsak ako sa lupa.
Sa tingin ko ay nasprain ako dahil sobrang sakit ng paa ko, at ng tignan  ko ito ay unti unti ng namamaga. Shit  hindi ako makatayo!! susugod nanaman sya saken, haayy!! anu ba tong pinasok ko!!!

At ehto na nga, sobrang lapit niya na sa 'ken! I felt so helpless. Napatingin nalang ako sa kanya na para bang lahat ng lakas ko ay dun ko nalang binuhos dahil hindi ako makakilos sa sobrang sakit ng paa ko.
Ngunit nagulat ako ng bigla siyang tumilapon sa malayo na para bang may naghagis sa kanya duon.
Tumama siya sa mga puno at nawalan sya ng malay.. My God.. ako ba ang may gawa nun? hindi ko naman sinasadya..

Naramdaman ko na may kumirot sa mga mata ko, at pakiramdam ko ay hinang hina ako. Hindi ko na kaya, naramdaman kong bumagsak ang katawan ko sa lupa and everything went black. . .