The Lying Game (Game Series 2)

Chapter 33

Cry

Sa loob ng dalawang araw ay mas pinili ko nalang na magkulong sa kwarto. I don't feel well to go outside. Mugto ang mga mata ko ng humarap ako sa tapat ng salamin. I been crying nonstop since that day, alam ko ang pagkakamali ko at pinagbabayaran ko iyon ngayon ngunit sapat nga ba ang mga luha para mabayaran ang pinsalang iyong nagawa. I wish we could just turn back time sana ay kaya kong balikan ang lahat at itama ang mga pagkakamali ko ng sa ganun ay nabawasan ang sakit. Ngunit ang mundo ay hindi ganon walang madaling daan para matuto laging malubak, mahirap at madugo.

Kinuha ko ang cellphone kong halos hindi ko na nagalaw sa loob ng dalawang araw. Missed calls and text are flooding my inbox wala akong balak replyan ang mga iyon bagkus ay hinagilap ko ang pangalang nais kong makita, ngunit sino nga ba ang linoko ko I hurt him I pushed him away anong karapatan kong maghanap at mangulila, tao din si Jack and he knows when to stop at ngayon ay paniguradong pagod na siya saakin. diba yun naman ang gusto ko ngunit bakit ganito bakit wala akong mahilap na saya sa puso ko.

Dalawang katok ang nagbalik saakin sa realidad agad kong pinunasan ang butil ng luhang tumulo na pala sa pisngi ko ng di ko namamalayan. Inayos ko ang sarili ko kahit na alam kong hindi ko maitatago ang pagiging wasak ko.

Binati ako ng tipid na ngiti ni Kuya Tan, ngiting alam kong nananantiya at may halong pagaalala. I tried to lift the corner of my mouth to give him a smile ngunit na bigo ako. Nagbabadya ang luha sa mga mata ko, why I am this weak? Bakit sa tuwing inaakala kong malakas na ako at di na kagaya ng dating ako ay muli akong lumalagapak para bang pilit ipinamumukha saakin ng tadhana na mahina ako.

Nawala ang ngiti sa mukha ni kuya napalitan ito ng awa at sakit. Awang alam kong hindi ko kailangan at deserve. I made this to myself walang dapat ibang sisihin kundi ako walang dapat ibang makaramdam ng sakit kundi ako. He enveloped me with a comforting hug. Bumuhos ulit ang mga luha sa mata ko do I deserve any of this.

Do I deserve any of the love they gave me dahil wala naman akong naisukli kundi ang sakit. Siguro nga ganito ako kahirap mahalin I only cause pain and heartbreak to anyone I love and heartbreak to myself too.

Ilang minuto kaming nanatiling ganun. Walang nagsalita sa pagitan namin, he just silently caress my back habang ako ay walang humpay sa pagiyak sa kanyang dibdib.

"Just let yourself cry, blame yourself for all the pain your feeling. Pero wag mong kakalimutan na hindi titigil ang ikot ng mundo para sayo, you have to be brave and stand up Aimy kahit masakit at mahirap. Thats the reality of life it will continue to go kahit na hindi ka pa handa." ani nito. Habang pinapahid ang luha sa mga mata ko.

"Even how much I wanted to take away the pain your feeling ay alam kong hindi ko magagawa. Kahit gaano kita gustong protektahan ay alam kong di ko mapipigil na masktan ka you need to feel the pain in order for you to grow. Kaya kahit na ayaw kita makitang nasasktan ay wala akong magawa kasi I don't wanna deprive you from growing." hindi ko alam kung macocomfort ba ako o mas mas lalong maiiyak sa sinabi ni Kuya Tan. Everything he said touch my heart.

"Forgive yourself first bago ka magpapasok ulit jan sa puso mo. You can't love if your heart is filled with pain and anger. Isa lang ang purpose ng puso natin ang magmahal."  he paused a bit and sight deeply. This is why I idolized Kuya so much because of his strength alam kong wala pa sa katiting ng pinagdaanan ko ang pinagdaanan niya and he still here living his life like nothing painful happens before. At ako eto kaunting problema lang ay parang buong mundo na ang nawala saakin.

"You can't forever live with regrets and fear Aimy, we only have one life in this lifetime but once is enough if you live it right. Gawin mo ang tamang decision na magpapasaya sayo" nakatingin siya ng diretcho saakin nakikita ko ang awa sa kanyang mga mata.

"Then what is the right decision Kuya?" lito kong tanong sakanya, I sounded like a lost child. Sana ganun lang kadaling malaman kung ano talaga ang magpapasaya sayo. Some happiness doesn't last mayroong akala mo ay magtatagal ngunit panandalian lang pala.

In this word when everything is bound to change how can you be sure that the love you dream won't reach its ending. Paano kung sa huli ay ikaw lang ang matirang nagmamahal, pano kung sa paglipas ng panahon ay magbago ang tibok ng puso.

"Follow what you feel here." turo niya sa puso ko.

"Free yourself from doubts, in this world nothing is certain. Tanging tiwala at pagasa lang ang matitirang sandata mo, you can't forever worry about how doubtful the world is kailangan mo maging matatag at matapang" tumayo na siya pagkatapos nun at hinalikan ako sa noo. Sinenyasan niya si Manang na ipasok ang mga pagkain sa loob. Nakalimutan kong kahapon pa pala ako ng tanghali kumain.

Agad na pumasok si manang Lourdes at inayos ang pagkain sa lamesa. I can see her worried eyes na palihim na sumusulyap saakin.

"Thank you manang" tanging sabi ko rito at hinawakan ang kamay nito. Agad naman ako nitong dinaluhan at yinakap ng mahigpit.

"Kumain ka ng maigi, tawagin mo lang ako kapag may kailangan ka " ani nito.

Pagkatapos nun ay lumabas na siya. Si Kuya Tan at ako nalang ang natira. Lumapit siya saakin at bahagyang ginulo ang buhok ko.

"9pm, Friday nightlife" ani nito at lumabas na ng kwarto.

I didn't get what he said at first ngunit ng nagtagal ay napagtanto ko ang nais niyang iparating. I get up and fix myself sinubukan ko ring kumain kahit kaunti. I need a strength to do what I need to do. Tama si Kuya maybe this is my last shot I can't just cry here over the same pain I need to try my luck for one last time.