Ik maak je kapot - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 7.

Hij duwt haar terug op haar rug en langzaam snijdt hij met het mes haar trui kapot. Ze had haar andere bovenkleding uitgedaan toen ze ging slapen en valt stil als ze beseft wat hij van plan is. Ze krijgt gelijk, Bols begint haar te betasten. Haar handen op haar rug, benen in een houding waardoor ze al dagen last heeft van haar knieën; niks wat ze kan doen. Ze stopt met huilen en staart naar de waterlijn, die vredig heen en weer lijkt te gaan door het bewegen van de vissersboot. Maar het is niet vredig en rustig herinnert ze zich weer doordat Bols haar broek losmaakt. Die kan net niet ver genoeg open, vindt Bols blijkbaar, want hij pakt het mes weer en snijdt de stof aan beide zijkanten een stuk open. Eva houdt het niet langer vol op deze manier. Rillend en nog half buiten bewustzijn balt ze haar rechtervuist. De pijn schiet door haar arm, maar dat is oké. Het overstemt het gevoel wat hij haar geeft. Alles is beter dan voelen wat er nu met haar gebeurt.

Als Bols klaar is, pakt hij Eva beet en gooit haar weer in de zee. Ze stribbelt niet tegen. Verdoofd voelt Eva het koude water over zich heen komen. Het doet haar niks meer. Misschien is dit het dan, denkt ze. Dan heeft Bols gewonnen. Het is genoeg geweest, ze heeft genoeg pijn geleden. Binnen een paar dagen heeft hij haar gesloopt. Ze wil uitademen om zich gewonnen te geven, maar dan voelt ze ineens weer een harde ruk aan de halsband. Na een paar seconden kijkt ze Bols recht aan. Hij grijnst als hij ziet hoe ze eruit ziet, maar ze wil niet meer vechten tegen wat er gebeurt. Toch trekt hij haar de boot in. "Dit had ik voor geen goud willen missen, Eva. Dit is wat je hebt verdient. Nu gaan we terug naar huis." Heel even schrikt ze op. Thuis? Bedoelt hij...? Gaan ze naar Maastricht? Het blijkt valse hoop, natuurlijk. Bols gooit haar terug het bootje in, de zon is inmiddels helemaal opgekomen.

Nog steeds rillend van het koude zeewater wordt Eva weer in het hutje gedumpt. Gelukkig heeft Bols haar polsen losgeknipt en wat brood voor haar achtergelaten. Ze heeft honger, maar geen puf meer om de eten. Alles is nat en haar broek zal dat nog dagen blijven, bedenkt ze zich. De stof zit zo strak vast aan haar benen, daar kan geen lucht bij komen. Ze strompelt met pijn in heel haar lichaam een stukje verder de ruimte in. Waarom moet haar dit overkomen? Wanneer heeft ze genoeg geleden? Luid snikkend en rillend ligt ze op de grond. Pas na uren gaat ze op haar bed liggen en kan ze een beetje slaap pakken.

'S ochtends kan ze het amper opbrengen om rechtop te gaan zitten. Hoe fijn zou het zijn als ze gisteren gewoon in slaap was gevallen en niet meer wakker was worden? Geen angst meer voor wat Bols vandaag weet van plan is, geen pijn meer, geen zorgen. Alleen nog maar rust. Ze zucht. Waarschijnlijk wordt ze niet eens meer gemist. Vrienden had ze toch al niet, rechercheurs zat die haar baan zouden willen hebben. Maar dan denkt ze aan Wolfs. Ze weet niet waar hij nu is en wat hij doet, maar hij zoekt haar, dat weet ze zeker. Ze beseft ineens hoeveel ze om hem geeft, dat ze niet meer zonder elkaar kunnen. Opgeven kan ze hem, en ook zichzelf, niet aandoen. Gisteren wilde ze echt niet meer, maar zo gaat ze nooit meer denken. Ze was emotioneel door was hij haar gisteren aan extra verdriet heeft bezorgd, maar daarvan heeft ze al besloten er niet meer aan te denken. Ze moet accepteren dat het gebeurt is en verder gaan. Alleen zo kan ze overleven.

Als ze niet op tijd wordt gevonden, moet Wolfs toch weten dat hij haar door deze dagen heen sleept. Dat ze hem hier elke dag dat ze opgesloten zat gemist heeft. Ze kruipt naar het kistje en pakt haar schriftje uit het zachte zand. Ze moet het Wolfs vertellen. Als ze voor die dag klaar is met schijven, iets dat bij elkaar bijna twee uur en vele tranen heeft gekost, gooit ze haar trui uit en trekt haar droge t-shirt met BH aan. Ze gaat bij de grote gleuf op de grond zitten en kijkt naar de zee. Er kan een lachje vanaf, ze heeft weer iets meer vertrouwen in een goede afloop. Zolang ze maar in zichzelf en in Wolfs blijft geloven.