Ik maak je kapot - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 11.

Nog steeds zijn Eva en Bols over het strand. Bols praat verder: "Ze denken dat we in Argentinië zijn, de rijksrecherche. Dat land zou ons niet uitleveren. Maar weet je: dat is gewoon te makkelijk. En naar de stijl van Wolfs, niet te vergeten. Wegvluchten als het moeilijk wordt. Denk je nog wel eens aan hem?" Eva antwoordt niet. Het gaat Bols niks aan dat Wolfs de hele dag in haar hoofd zit. Bols zucht en vraagt het opnieuw, nu met een meer dreigende toon: "Ik vroeg je wat, geef eens antwoord!" "Soms." Bols zucht opnieuw. "Onzin." Voordat Eva doorheeft dat ze weer een schok heeft gekregen, ligt ze weer op haar buik met Bols bovenop zich. Hij pakt het mes, snijdt een dun lijntje in haar onderrug en Eva begint automatisch te gillen. "Kijk. Elke keer als jij een grote mond opzet tegen je baas, of als je iets doet wat je niet moet doen, of als je onzin vertelt, óf als ik daar gewoon zin in heb, zet ik een lijntje. Ik ben er helemaal klaar mee!" Bols klinkt agressief, dat blijkt te kloppen als hij voor de tweede keer de punt van zijn met in haar rug zet. "Deze is voor het gillen. Snap je het een beetje?" Eva knikt en hij laat haar los. Heel zachtjes kermt ze van de pijn. Hij heeft midden op haar borstkas gezeten en het zou zomaar kunnen dat hij een paar van haar ribben heeft gekneusd. Hij trekt haar mee richting het schuurtje aan haar halsband. "Wolfs zit in Argentinië, die wordt daar omgelegd door mijn mensen. De rijksrecherche is teruggegaan in capaciteit, die hebben het geld niet om ons aan de andere kant van de wereld te komen zoeken. Maar daar zijn we dus niet. We zijn gewoon in Nederland, op Rottumerplaat. Samen met Rottumeroog de enige volledig onbewoonde eilanden van Nederland." Zie je wel, denkt Eva in zichzelf. Ze kan niet goed ademen, maar luistert goed wat Bols zegt. Heel graag wil ze weten hoe en wat. Het touw heeft Bols aan een paaltje geknoopt, zelf is hij een meter buiten Eva's bereik in het zand gaan zitten. "Op 1 september er 1 maart komen hier mensen om aangespoeld afval op te ruimen, verder is er niemand. Jouw nieuwe huis," Bols herhaalt zichzelf en lacht. "Huis, is tot tien jaar geleden van een oude boswachter geweest. Toen waren de regels over natuurbehoud nog niet zo streng. Zijn familie heeft het schuurtje na zijn dood laten staan, als aandenken. Nu heb jíj het gekraakt." Eva negeert de opmerking en vraagt: "Is dat dan Schiermonnikoog? "Ja, dat is Schiermonnikoog. De vuurtorenwachter weet dat we hier zijn, hij houdt zijn mond." Liegt Bols. "Dus doe vooral geen moeite om hem te alarmeren." Eva slikt. Het draaiende licht dat 's nachts over de schuur ging gaf haar hoop, nu niet meer. De komende weken ben ik niet veel in Nederland, ik moet wat dingen regelen. Maar maak je geen zorgen. Ik timmer vanmiddag een tweede laag planken op de hut, zodat je niet weg kan komen. Ook leek het me wel een veilig idee als je niet te veel gaat doen met je handen, dus ik zal ze even intapen zo. Paniek groeit bij Eva. Helemaal alleen? Dagen lang? En zij dan? Haar eten? De kou? De bijna lege watertank? "Het water is bijna op. Het eten ook. En het gaat kouder worden de komende weken." Gooit ze er in één keer uit. "Ik ben ongeveer eens per week even hier voor je eten. Het drinken wordt bijgevuld en de kou moet je kunnen hebben. Ik neem een extra slaapzak mee morgen, dat is genoeg luxe voor jou. "Bols het kan gaan vriezen! Wat moet ik dan? In een slaapzak gaan liggen? Dat kan toch helemaal niet?" Schreeuwt Eva uit. De boosheid moest ze kwijt. Bols herhaalt wat hij een uur ervoor ook al had gedaan. Eva krijgt weinig mee van wat er gebeurt. Naderhand ging ze out door de pijn. Ze wordt wakker in het bed. De deur staat open en even denkt ze dat ze weg kan, maar de halsband zit vast aan een van de spijlen van het ijzeren bed. Ze kan geen kant op en schrikt van een brekende plank aan een lange kant van het boswachtershuisje. Bols kijkt door het gapende gat. "Zo, kan je een beetje naar buiten kijken als ik er niet ben." Eva slikt alle emoties weg. Sterk zijn nu, fluistert ze tegen zichzelf. Bols is nog uren bezig de hut te verstevigen.