Ik maak je kapot - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 24.

Twee gebroken ribben, een ontstoken rug, diepe snijwond in haar bovenbeen die inmiddels ook is gaan ontsteken, niet goed functionerende knieën, problemen met spieren in onderbenen, ondervoeding... De arts dreunt alle lichamelijke problemen op alsof het niets is. Eva slikt. Het komt binnen. Ze wist wel dat de schade van de afgelopen maanden groot was, maar op het eiland leek het te wennen. Pas terug in de normale wereld kan ze zien hoe erg haar lijf heeft moeten lijden. Na de klachten volgt een verhaaltje over wat ze met haar willen gaan doen, maar ze let niet echt op. Gelukkig heeft ze Wolfs op de stoel naast haar, hij stelt een paar vragen. De mannen groeten elkaar en de arts loopt weg. Wolfs draait zich naar haar toe en lacht. Ze lacht terug, al ziet ze in zijn ogen ook wel dat hij het moeilijk heeft. "Wat is er allemaal gebeurt toen ik sliep." Zegt ze dan, doelend op de weken dat ze in coma werd gehouden. "Weinig, eigenlijk. Ze deden wat onderzoekjes met je en prikten bloed, meer niet." Een rilling gaat over de rug van Eva. Naalden. Zonder dat ze het doorhad. Ze moet er niet aan denken. Wolfs ziet het en wil de hare pakken, maar haar hand schuift ze weg. "Sorry. Ik..." Ze klinkt breekbaar. "Het is goed." Onderbreekt Wolfs haar. Ze kijkt hem niet begrijpend aan. "Ik begrijp het." Haar tenen blijken belangrijker en ze zegt niks. Haar ogen vallen een beetje dicht. "Bols maakt me dood." Zegt ze bang. "Bols is weg, je bent veilig nu." Probeert hij haar gerust te stellen. "Zit hij vast?" Vraagt ze aarzelend. Hij moet tot zijn spijt zeggen van niet en ziet meteen het verdriet op Eva's gezicht. Bols had haar zo in zijn greep: Wolfs kan bijna niet geloven dat hij Eva zo bang heeft gekregen. Maar hij gaat haar weer opbouwen, totdat alles weer zo is als het was. Hij maakt zich veel zorgen om haar. Plotseling verandert haar blik van een verdrietig naar aangespannen. Een gezicht van iemand die heel veel pijn heeft. Ze grijpt naar haar been. "Moet ik een dokter halen?" Zegt Wolfs bezorgd. Eva schudt van niet. Nog een pijnscheut schiet door haar been. Ze houdt haar adem in om er grip op te krijgen, maar het lukt niet. Ze kreunt en Wolfs vind het genoeg geweest. Hij pakt de rode knop die naast haar bed hangt en ziet Eva weer schrikken. "Ik roep een dokter." Legt hij uit. De knop had haar bang gemaakt, maar dat wist Wolfs niet. Het duurt hem te lang en hij rent de gang op. De pijn wordt ondraaglijk en Eva valt een seconde of tien bewusteloos op het bed.

"We hebben slecht nieuws voor u. Uit een paar onderzoekjes is gebleken dat de ontsteking in het been is gaan groeien. Door de zwelling is de belangrijkste zenuw in haar bovenbeen bekneld geraakt, dat is de reden dat ze het gebied daaronder niet meer zal kunnen voelen of bewegen. Verder onderzoek zal moeten uitwijzen of hier nog iets aan te doen is, maar we hebben weinig hoop. Er is een kans dat het vanzelf wegtrekt, maar dat kan lang duren. Als het al gebeurt. Het spijt me." Wolfs kan zijn oren niet geloven. Zijn Eva? Met een verlamd been? Het kan niet.

--

Een korte vandaag, sorry. Ik vond het een mooi cliff-moment. Nog even iets: Wow! Bijna 1000 reads en al 100 votes! Die zag ik niet aankomen. Ging sneller dan ik dacht. Heel erg bedankt!
xN