Ik maak je kapot - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 8.

Dagen lang komt hij alleen een paar uur langs om haar eten te geven. Heel makkelijk gaat dat niet, ze krijgt alleen iets als ze een commando opvolgt. Het begint steeds simpel met 'Zit' en 'Lig'. Eva doet dan wat haar gevraagd wordt, ze weet dat tegenstribbelen geen zin heeft. Maar daarna komen al snel commando's als 'Sta op' en 'Strek je benen'. Ze kan het niet en de vernedering is verschrikkelijk. Bols geniet er elke keer zichtbaar van. Elke keer als ze niet luistert, volgt een stroomschok, dus ook als ze dingen moet doen die ze helemaal niet meer kan. Kermend van de pijn ligt ze dan op de houten planken. De frustratie in Eva bouwt zich dagen op. Na ongeveer een week is ze het zat en schreeuwt ze uit dat hij verdomme normaal moet doen en haar gewoon te eten moet geven. Of hij nooit het idee heeft dat hij haar moet laten gaan en zichzelf daarna maar moest ophangen of iets in die trant. Boos drukte hij toen de knop seconden lang in. Nadat ze schokkend plat op de grond was gevallen, stond hij op. Hij liet haar alleen.

Al vroeg staat Bols de dag erna in de schuur. "Lekker geslapen?" Vraagt Bols vals. "Nee." Antwoordt Eva droog. Het is de waarheid, ze heeft misschien een paar uurtjes slaap kunnen pakken. De situatie begint haar op te breken. "Jammer hoor, dan heb je helemaal geen energie vandaag om leuke dingen te doen." Bols grijnst en gaat naast Eva op het bed zitten. Eva blijft hem strak aankijken. "Vergeet je niet iets Eva?" Bols kijkt geforceerd verontwaardigd van Eva naar de grond en terug. Eva vertikt het om van het bed af te gaan. Gister heeft ze zich tegen zijn spelletjes verzet, ergens voelde dat goed. Ze volgt zijn bewegingen nauwlettend. Bols zucht, staat op en loopt langzaam naar de toch wel nerveuze Eva toe.

Hij torent ver boven Eva uit en weet dat hij alle macht over haar heeft, iets waar hij zichtbaar van geniet. Langzaam steekt hij zijn hand in zijn zak. "Dit kan zoveel simpeler, Eva." Zegt Bols terwijl hij de knop indrukt. Eva roept "Nee" en wil nog snel naar de grond kruipen, maar valt meteen gillend om en ligt nu op haar bed te happen naar adem. Bols wacht geen moment, rolt haar op haar buik en gaat op haar bovenarmen zitten. Zo kan ze ook met haar armen niks beginnen. Daarna pakt hij een zakmes uit zijn zak. "Wat doe je?" Zegt Eva die net een beetje was bijgekomen bang, terwijl ze probeert los te komen. Bols geeft geen antwoord en trekt haar trui omhoog. "Wat doe je verdomme!" Vraagt Eva nu harder. Je kan horen dat ze op het punt staat te gaan huilen. "Je kan schreeuwen wat je wilt, maar niemand kan je horen. Als je tegenstribbelt, doe ik je alleen nog maar meer pijn." Is de reactie van Bols. Langzaam zet hij het puntje van het mes tussen haar schouderbladen. Ze verstijft en de spieren in haar rug spannen zich aan. Bols trekt een lijntje van een centimeter of 10 naar beneden. Meteen begint de snee hevig te bloeden. Eva begint te huilen en drukt haar hoofd in het kussen om geen geluid te maken. Bols duwt het mes weer in haar huid om een nieuwe lijn te zetten. Haar adem stokt. Ze bijt hard op haar wang. Het doet zoveel pijn. Na een paar seconden neemt de druk van het mes weer af. Ze weet dat hij nog niet klaar is en ook wat ze altijd heeft gedaan als het moeilijk werd. Geen zwakte aan anderen tonen, net als altijd. Op je tanden bijten en als het voorbij is, meteen weer doorgaan met je dagelijkse leven. Het is een overlevingsstrategie. Dit is moeilijker dan thuis, maar het is haar altijd gelukt. Dit kan ze.