Ik maak je kapot - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 27.

"Het is hierbuiten niet zo vrij als ik dacht toen ik opgesloten zat in dat strandhutje. Ik zag het leven hier als een paradijs, dat is het niet meer. Niks is meer wat het was, normaal zal het nooit meer worden. Nooit meer." Wolfs kijkt haar aan. "Opgeven dan maar?" Antwoord hij sarcastisch, om te laten weten dat op deze manier denken geen zin heeft. Ze schudt haar hoofd. "Niemand krijgt mij kapot. Niemand. Nooit." Het is even stil. "Weet je, Wolfs" Hij kijkt op. Haar stem ik zachter dan eerst. "Ik heb een schriftje gevonden toen ik op het eiland zat. Ik heb alles opgeschreven wat er is gebeurt. Als ik het had gehad dan had je het misschien begrepen. Dan hoefde ik je nu niet alles meer..." "Eef." Wolfs onderbreekt haar. "Ik heb het gevonden." Ze kijkt hem verward aan. "Maar... Hoe..." "Ik ben gaan kijken voordat ze gingen slopen. Heb alles gelezen." Ze slikt. "Nog vragen?" Antwoord ze laconiek. Wolfs lacht stilletjes on Eva's antwoord. "Mag ik je rug zien?" Eva kijkt weg en Wolfs heeft alweer spijt van zijn vraag. "Sorry, laat maar. Het hoeft niet." Ze duwt zichzelf in de rolstoel naar de badkamer. Daar trekt ze langzaam haar shirt omhoog en draait zich om voor de grote spiegel. De littekens zullen voor altijd blijven staan en ze weet het. Het zoute water had het niet beter gemaakt, maar met dank aan de verpleging waren de wonden nu dan toch eindelijk dicht. Nog steeds was ze verminkt, maar ze merkte dat het haar minder deed dan ooit. Toch zal ze alles wat er gebeurt is nooit helemaal achter zich kunnen laten. Ze buigt naar voren en voelt de witte, lange littekens trekken terwijl ze de deur openduwt. Wolfs begreep de hint en stapte al snel de badkamer binnen. Ze zag dat hij schrok en het deed haar veel. "Mag ik?" Vroeg hij, doelend op het bruine haar dat over haar schouders hing. Ze schuift het naar voren en Wolfs gaat langzaam over te lijntjes heen.

Krachtig wilde ze uitbrengen iets zeggen over hoe sterk ze is en dat niemand haar kapot zou krijgen, dat het haar niks uitmaakt. Het lukt niet en de tranen zijn haar voor. Ze trekt de stof van het shirt weer naar beneden. Na een tijdje pakt Wolfs haar onder haar oksels vast en tilt haar staand tegen zich aan. Kracht om op haar eigen benen te staan heeft zie niet, nog niet. Maar voor nu is alles goed. Veilig in zijn armen. Na een tijdje stopt met huilen en laat haar gezicht op zijn schouder vallen. "Dankjewel voor alles."

Weken verstrijken en Eva maakt grote stappen. Ze kan zelf opstaan, lopen met krukken... Ze is zo goed als aangesterkt, maar met maar één bewegend been. "Je mag naar huis." Verbreekt Wolfs de stilte. Eva kijkt op. "Echt?" Ze is verbaasd. Ze had er nog niet over durven nadenken hoe alles zou zijn als ze weer thuis was. Het leven zou op een of andere manier weer door moeten gaan, normaal worden. Dat kan helemaal niet. Eerst moest ze weer beter worden, maar dat werd het niet meer. Nu pas durft ze aan zichzelf toe te geven dat ze verschrikkelijk bang is voor de toekomst.

9 maanden geleden werd ze ontvoerd. 4 maanden geleden kwam ze van het eiland. 2 maanden geleden mocht ze weg uit het ziekenhuis, vandaag is ze weer thuis. De Ponti ruikt nog zo als vroeger en het stelt haar op haar gemak. Wolfs heeft erop gepast en daar is ze natuurlijk erg blij mee, maar om de controle weer een beetje terug te hebben over deze plek is fijn. Op krukken schuifelt ze naar binnen en zittend gaat ze de trap af. Wolfs loopt vlak achter haar en heeft nog geprobeerd haar te ondersteunen maar ze weigerde. Dit kan ze alleen. Ze ploft neer aan de eettafel en moet even bijkomen. Even later zit ze met een glas chocomelk tegenover Wolfs, die zo bij is dat ze terug is. "Lang geleden dat we hier zaten, hè." Door breekt zijn stem de stilte. "9 maanden." Eva slikt. Hoe langer ze erover nadenkt, hoe minder ze kan beseffen hoe lang dat is. Maar die 9 maanden zijn afgelopen, ze moeten verder. "Ik kan niet meer aan het werk, dus ik ga alles hier thuis wel regelen." Wolfs weet dat het voor nu niet anders kan maar blijft het moeilijk vinden. "Ik zal wat voor je meenemen om te doen morgen." Eva kijkt hem niet begrijpend aan. "Morgen?" Ze had het goed gehoord, hij moest weer beginnen. Na een half uurtje staat Eva moeizaam op om te gaan slapen. "Moet ik je helpen?" Hoort ze als ze bij de trap staat. Ze zucht. De trap af komen lukt nog wel, maar op is lastiger. De stilte heeft Wolfs als een "ja" verstaan, dus loopt naar haar toe. Ze had een arm als ondersteuning verwacht, maar in plaats daarvan tilt hij haar de trap op. "Wolfs, dit kan ik best zelf!" Wil Eva boos roepen, maar lacht door de klunzige manier van lopen. Hij zet haar voorzichtig neer voor de deur van haar kamer en duwt de deur open. Een muffe lucht komt ze tegemoet. "Lucht jij je kamer nooit?" Vraagt Wolfs sarcastisch. "Nee" Antwoordt Eva op een bloedserieuze toon. Ze lachen op een stille manier, zoals alleen zij dat kunnen. Eva hinkelt naar het bed, laat zich achterovervallen en sluit haar ogen. "Ik heb alles zo gemist." Wolfs staat nog steeds in de deuropening en zegt: "Ik heb jóu zo gemist." Ze kijkt hem aan. "Ik jou ook." Het begint ongemakkelijk te worden en Wolfs draait zich om en kijkt haar nog een keer aan. "Laat je me weten als ik iets voor je kan doen?" Ze knikt. "Ga lekker aan de whisky, ik red me wel." Hij sluit de deur. Eva doet er door haar verlamde been lang over om zich om te kleden, naar het lukt. Net onder de pijp van haar pyjamabroekje zit een lelijk, roodbruin litteken. De boosdoener van de problemen die ze nu nog heeft. Ze schuift de stof voorzichtig over de gevoelige plek heen en kruipt moe onder de dekens. Tanden poetsen kan morgen ook wel.

--

Hallo lezer! Nog steeds ben ik verbeest dat je bestaat en je lieve reacties maken me heel blij. Ik begin wel een beetje in de knel te komen met de hoofdstukken. Had ver vooruit geschreven, maar heb nu nog maar genoeg voor 2 dagen. Ik doe mijn best, maar weet niet zeker of ik elke dag een stukje kan plaatsen. Misschien zijn de komende delen daarom ook wat korter. Vandaag in ieder geval nog een lange, geniet ervan. Heel erg bedankt voor alles!
xN