Ik maak je kapot - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 2.

Bols probeert met zijn ene hand de handboeien om Eva's polsen los te maken en probeert tegelijk te voorkomen dat haar polsen breken. Terwijl hij dat doet, moet Wolfs luisteren naar alles wat hij hem nog te zeggen heeft: "Eva zie je nooit meer terug, dus ga door met je leven. We vertrekken samen naar een ver land, waar je ons nooit zal vinden." Zonder haar zal ik nooit gewoon door kunnen met mijn leven, denkt Wolfs. Zonder haar én zonder Fleur. Een traan loopt over zijn wang. "Zoals je weet ben ik een zeer vermogend man nu, ik ga van het leven genieten. Eva niet trouwens, die zal langzaam maar zeker verteren tot er niet meer van haar over is. Ik ga wel van haar genieten hoor, maak je daar maar geen zorgen over. Ik stuur je wel een kaartje als ze dood is, zullen we dat afspreken?" Hij gruwelt bij de gedachte wat Bols allemaal met zijn Eva van plan is, maar kan er nog steeds niet helemaal bij omdat zijn dochter nog steeds dood op de grond ligt. Hij begint weer te huilen en weet uit te brengen: "Laat haar gaan alsjeblieft, ze heeft al zo veel mee moeten maken. Als je echt van haar houdt, laat haar dan gaan." Bols stopt even met de handboeien en bijt Wolfs toe: "Ik hou niet meer van haar."

Wolfs zwijgt, dit kan weinig goeds betekenen. Bols heeft de boeien eindelijk los en tilt Eva in bruidsstijl op. Haar hoofd is achterover geklapt, waardoor één van haar ogen een klein beetje open gaat. Dat ze niet bij bewustzijn is weet Wolfs zeker en gelukkig maar. Anders had ze dit ook nog moeten meemaken. Dan draait Bols zich naar hem om en kijkt hem aan. "Volgens mij begin ik een beetje kramp in mijn armen te krijgen. Ze is een beetje zwaar." Dan laat hij haar met een smak op de harde, koude vloer vallen. "Verdomme Bols laat haar gaan! Laat haar met rust!" Bols lacht hard en zegt tegen hem: "Ze is van mij nu, dus ik kan doen met haar wat ik wil. Dit is de laatste keer dat je haar levend ziet." Bols sleept haar mee naar een uitgang waarvan Wolfs het bestaan niet kende en vertrekt. Het is doodstil in de ruimte, tot Wolfs na een kwartier sirenes zijn kant op hoort komen.

Marion rent het safe house in. Haar blik valt meteen op een huilende Wolfs. Als ze naar de andere kant kijkt ziet ze Fleur op de grond liggen, op de muur achter haar een grote bloedplek. Ze rent naar haar lichaam toe, voelt aan haar hals en schud haar hoofd. Er is geen hoop meer. Wolfs begint nog harder te huilen en te schreeuwen. Als zijn collega's hem hebben losgemaakt, rent hij haar zijn dochter toe. Hij gaat naast haar zitten en tilt haar een stukje op. Jammerend wiegt hij haar heen en weer. Marion was even bang dat Eva dood in de hoek lag, maar dat was niet zo. Eva, waar is die? Ze vraagt het Wolfs, maar die antwoord niet. Ze vraagt het nog een keer, maar dan een stuk harder. "Bols, taser, weg..." Is het enige wat hij uit kan brengen. Marion schrikt, ze weet wat Bols haar de vorige keer heeft aangedaan. Eva zit zwaar in de problemen.