Ik maak je kapot - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 12.

12.
Veel ervaring lijkt Bols niet met klussen te hebben, vele stukken hout zitten scheef en spijkers splijten hele planken. Bols heeft er de pest in en na drie gebroken stukken hout pakt hij het mes. Als hij klaar met haar is durft Eva niets meer uit te brengen. Ze deed helemaal niks verkeerd. Er staan weer nieuwe littekens in haar rug. Wat? ze weet het niet. Trillend blijft ze liggen. Haar ribben doen nog meer pijn dan eerst, ademen is lastig. Bols gaat nog een paar uur door met klussen en laat Eva een nieuwe tank met water naar de hut trekken. Zo'n 50 liter, schat ze. Groter dan vorige keer. "Hier is eten voor komende week, ik zie je wel weer." Roept Bols haar na. Ze blijft stil op bed liggen. "Oh, bijna vergeten! Je handen!" Bols komt terug de hut in en maakt van haar handen kleine bolletjes met tape, verstevigd met tie-wraps. Haar rechterhand doet nog meer pijn, maar het doet haar niks meer. Voor dood blijft ze alleen achter in de hut. Te moe om te kijken hoeveel eten ze heeft, zelfs te moe haar ogen open te houden, valt ze op haar bed neer.

De eerste eenzame week verstrijkt. Eva vond kracht in zichzelf waarvan ze niet wist dat die bestond, stug zet ze door. Ze maakt er het beste van. Ergens heeft ze het gevoel dat ze in het tweede deel van haar jeugd is beland. De eenzaamheid, pijn, vernedering, de liefdeloze persoon die de baas over haar speelt... Ze houdt zichzelf in leven door vaste rituelen aan te houden. Als ze wakker wordt, maakt ze haar bed op, eet wat, checkt aan te wolken of het gaat regenen, checkt of er boten haar kant op komen en checkt of er nieuwe planken loszitten door er tegenaan te duwen. Alles duurt lang, omdat ze haar handen niet kan gebruiken. Maar ze heeft de tijd. De vijf tie-wraps om beide polsen zorgen ervoor dat ze de tape niet met haar tanden los kan bijten en dat frustreert haar enorm. Uren lang trekt ze aan de zijkanten van het tape, maar er lijkt geen beweging in te komen. Verder staart ze uren naar de deining van de zee. Met haar handen kan ze het kistje in de hoek niet meer openen, dus schrijven is het niet geworden. Ze heeft al wel hele lappen tekst bedacht om op te schrijven als ze het weer kan. Veel denkt ze aan Wolfs, over hoe bezorgd ze is of hij nog wel leeft. Ze hoopt dat Wolfs er niet in is getrapt, dat hij niet in Argentinië zit en dat Bols het verzonnen heeft, om haar gek te maken. Ook denkt ze na over dingen die gebeurt zijn. Over haar jeugd, over de tijd met Frank, over alles wat na zijn dood gebeurt is. Wolfs is na Franks dood de enige man in haar leven geweest die haar niet heeft verraden. Daan, Peer, David, Bols... Allemaal mannen die ze vertrouwde. Allemaal hebben ze raar verraden. Ze heeft zitten tellen en komt erachter dat als Bols inderdaad zijn eigen vrouw om het leven heeft gebracht, hij 8 mensen vermoord heeft. Eerst dan dus zijn vrouw, toen de bewakers in Amsterdam, Jesse Velthuis en haar vriendin Jacky, de postbode Christine, opa Vizée (Bols heeft het haar met trots vertelt) en als laatste ook nog Fleur. Allemaal voor haar. Na het maken van die lijst weet ze het zeker: zij gaat niet nummer 9 worden. Dit moet ze doorstaan, ook voor alle doden die door haar gevallen zijn. Het constante alleen zijn met haar gedachten maakt haar gek, maar soms rolt er iets nuttigs uit. Over Wolfs weet ze nu dat ze helemaal niet zonder hem kan, dat ze zo ongerust is omdat ze van hem houdt. Het heeft dagen gekost om dat aan zichzelf toe te geven. Over Frank, die ze nog steeds mist. De ringen van hun bruiloft draagt ze nog steeds, die doet ze nooit meer af. Uit de herinneringen met deze twee mannen kan ze geluk halen, daardoor is het oké om daar aan te denken. Heel anders zit dat met haar jeugd, de jeugd die ze nooit gehad heeft, door haar vader, de eerste foute man uit haar leven. concentreerde ze zich op de zee. Af en toe vaart op een kilometer afstand een groot containerschip langs, maar daar kan ze niks mee.

Weken verstrijken. Ongeveer één keer per week komt Bols langs met eten. Meestal is dat na een paar dagen op en vergaat Eva van de honger. Elke week brengt Bols meer te eten voor haar mee, anders kan haar lichaam het niet meer aan. Maar het gaat niet snel genoeg. Ze is enorm aan het afvallen en dat is een heel slecht teken. Overal steken botten uit en haar kleding hangt losjes om haar heen. Het is midden november en het koelt steeds verder af. Vanaf de bovenkant van de watertank ziet ze geregeld kleine ijskristallen op het water liggen. Ook moet Bols steeds meer kleding en dekens voor haar meenemen; als hij midden op de dag aankomt, zit Eva standaard te rillen van de kou. De muren zijn na Bols' klus avontuur - op het 'raam' na - zo goed als dicht, maar binnen is het net zo koud als buiten. Er is lichamelijk niets meer van haar over, maar mentaal is ze nog heel. Omdat Bols nou juist dat deel van haar kapot wil krijgen, moet hij haar lichaam in leven houden. Ze heeft deze keer een klein kacheltje gekregen, wat werkt een accu. De warmte maakt haar blij. Maar als ze dat zou willen uiten, zou het lastig worden. Ze heeft amper energie om te bewegen, laat staan uit haar bed te komen. Elke dag ligt ze uren te wachten tot het donker wordt. Met haar handen kan ze nog steeds niks. De tape is irritanter dan ooit, omdat Bols het eten in plastic verpakt wat ze bijna niet kan openen met alleen haar mond. Soms lukt het haar niet om de verpakkingen te openen en ligt het eten gewoon naast haar, terwijl zij ligt te verhongeren. Die marteling maakt haar helemaal gek. Als ze wel energie heeft schieten haar emoties alle kanten op. Het ene moment is ze boos en slaat met haar ingewikkelde handen tegen de muur, het volgende moment is ze heel verdrietig en kan uren alleen maar huilen. In die constante negativiteit blijft ze rationeel nadenken over de kans dat ze gevonden wordt, over de kans dat Wolfs níet in Argentinië zit, over de kans dat Bols een keer wordt herkent. Ze wordt er elke dag somberder van, er moeten dingen gaan veranderen.

Het heeft bij elkaar meer dan een maand geduurd. Bols komt binnen met eten en maakt haar handen los. Eten, dat is het enige waar ze aan kan denken. Opeens pakt hij ruw haar arm beet en duwt er een naald in. Eva zag het niet aankomen en krijst het uit, maar merkt al na een paar seconden dat ze begint weg te zakken. Ze wil het niet toelaten dat Bols álle controle in handen krijgt en verzet zich hevig als hij haar weer recht op het bed legt. Ze had al geen kracht, maar door de stof uit de injectiespuit lukt niks meer. Ze zucht nog een keer diep en valt dan weg. Vaag hoort ze Bols nog: "Ga maar lief slapen, Eva."

--

Hoi! Een extra lange vandaag. Misschien had je al gezien dat ik meer dan een week niet geüpload had... Sorry daarvoor. Ik had al een boel hoofdstukken vooruit geschreven maar liep toch een beetje vast. Ook was ik dus in San Fransisco en had een prachtige tijd, het schrijven schoot er een beetje bij in. Maar: ik ben terug! En hoe. Ik kan weer dagen vooruit, dus laat ik dat dan maar doen ook. Toch? Fijne avond nog, laat een voor achter als je mijn verhaal waardeert!