Ik maak je kapot - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 9.

Na minuten die uren lijken te duren, haalt Bols het mes weer van haar huid. Eva geeft geen krimp. Ze blijft doodstil en zonder te bewegen op het bed liggen, bang dat ze in zijn ogen iets verkeerd doet. "Weet je wat ik gedaan heb? Ik heb HOER in jouw rug geschreven. Weet je waarom? Omdat ik daar zin in had en nu ben je van mij." Eva's rug bloedt nog steeds als een gek, maar ze durft niks te doen. Bols pakt een handdoek uit zijn tas en zegt: "Maak jezelf schoon. En luister volgende keer gewoon meteen. Misschien kan ik je dan morgen wel even uitlaten. Eva klinkt zachtjes en Bols vertrekt weer. Als ze om zich heen kijkt, ziet ze dat hij deze keer geen eten heeft meegenomen voor haar. Ze begint te huilen. Ze is zo bang dat dit de rest van haar leven zal zijn. Alleen maar angst, pijn, verdriet. Ze trekt met moeite haar bovenkleding uit om de wond te kunnen verzorgen. Alles zit onder het bloed. Ze voelt dat de snedes trekken bij elke beweging die ze met haar bovenlichaam maakt. De handdoek kleeft meteen aan haar vast als ze hem omslaat, meer dan bedekken lukt haar eigenlijk niet. De letters staan hoog op haar rug, van haar ene schouderblad naar haar andere schouderblad, ze kan er niet eens bij om er water overheen te gooien. Als het bloeden een beetje gestopt is, kruipt ze van haar bed af en pakt het schriftje. Pas als ze het vastgrijpt ziet ze dat haar handen nog onder het bloed zitten. Naast NOOIT staat nu een rode afdruk van haar duim, op de achterkant de rest van haar vingers. De ongeveer 1 cm dikke stapel bladeren binnenin is ook een beetje rood. Haar vingerafdrukken had ze nog niet genoteerd, bedenkt ze dan. Van haar rug haalt ze de 'inkt' om die alsnog op papier te zetten. Ze kijkt naar de afdrukken tot ze merkt dat ze droog zijn, dan schrijft ze er ook bij dan het inderdaad haar bloed is. Kunnen ze meteen haar DNA vinden. Dan slaat ze de bladzijde om. Volgens haar schriftje is het nu 14 oktober. Wat zal ze hier allemaal opschrijven? Geen leuke verhaaltjes, maar de keiharde werkelijkheid. Maar hoe moet ze dat doen? Hoe kan ze moeilijke dingen aan een papiertje toevertrouwen? Het is een veilige gedachte dat de teksten zeer waarschijnlijk nooit door iemand worden gelezen. Maar als dat toch gebeurt, moet ze ervoor zorgen dat Wolfs ze in ieder geval krijgt. Ze denkt een tijdje na en schrijft ook alle gegevens van Wolfs op, als ontvanger. Wolfs. Ze doopt de pen in de inkt en met haar linkerhand schrijft ze, zo goed als het lukt, letter voor letter, een heel kantje vol. Over wat er de afgelopen dagen gebeurd is. Doordat ze met links moet schrijven zit heel de tekst vol vlekken en vegen, maar het is net leesbaar. Na een tijdje stopt ze het boekje weer weg en sluit het kistje zorgvuldig. Het was een oppervlakkige tekst, misschien kan ze morgen meer doen. Omdat haar rug open ligt, gaat ze op haar buik op het bed liggen. Ze zucht. Dit waren misschien wel de ergste dagen van haar leven. Zou Bols een grens hebben? Een punt waarop hij van zichzelf niet meer verder mag met haar pijnigen? Hij doet het allemaal gewoon, omdat zij kapot moet. Wat is er zo fout gegaan in zijn leven dat hij zo geworden is? Ze slikt als ze beseft dat ze het zelf is. De nacht is weer zwaar.

Veel vroeger dan Eva had verwacht, staat Bols in de deuropening. Ze is nog niet helemaal wakker, de zon is nog niet eens op. "Kijk eens aan! Waar zijn je kleren? Je dacht, ik trek ze lekker uit?" Lacht Bols. Eva schrikt; pas dan bedenkt ze dat niet eens een BH draagt. Ze merkt dat de wonden op haar rug aardig dicht zijn en hoopt heel erg dat ze er geen littekens aan overhoudt, maar stiekem weet ze beter. Dat was waarschijnlijk een deel van Bols' bedoeling. Getekend voor het leven.
"Wat moet je." Weet ze krachtig uit te brengen. "Weet je niet meer wat je moet doen?" Eva slikt. Ze heeft nog steeds last van haar rug en als ze niet nog meer littekens wil oplopen, moet ze nu op de grond gaan zitten. Langzaam schuift ze naar de rand en doet wat hij zegt dat ze moet doen. "Braaf hoor!" Hoort ze Bols zeggen en ze balt haar goede vuist om de frustratie een beetje meer onder controle te krijgen. "Geef mij die deken maar even, dan kan ik je wat beter bekijken." Eva klemt de deken strak om zich heen, maar weet dat ze heeft verloren als Bols het mes weer pakt. Snel geeft ze de deken, maar draait zich meteen van hem weg. "Goed zo! Je leert het wel." Hij geniet zichtbaar van de macht. "Wat ben je lelijk. Je rug zit vol met krassen!" Lijkt Bols te genieten. "Draai je eens om, dan kan ik de andere kant ook bekijken." Ze luistert eerst niet, maar als ze het koude oppervlak van het mes weer langzaam over haar rug voelt gaan, draait ze zich met moeite om. Bols staart haar een paar minuten aan. Ze voelt zich vreselijk, omdat ze niks kan doen. Als ze zich wegdraait, gaat ze daar veel problemen mee krijgen. Dan begint Bols weer te praten. "Dus, Eva. Omdat je net zo goed hebt geluisterd, gaan we vandaag naar buiten toe. Kan jij ook weer even lekker rennen. Oh nee, grapje natuurlijk." Bols lacht gemeen. "Jij zal nooit meer rennen. Je zal niet eens meer lopen." Eva houdt zich sterk en kijkt hem strak aan. "Kom, trui aan." Beveelt hij. "Dan kunnen we samen ze zonsopgang zien. Eva doet wat haar gevraagd wordt. "Oh ja. Één verkeerde beweging en je staat onder stroom, begrijp je dat?" Eva knikt. Het is niks nieuws.

----

1000 woorden! Tja, ben ook wel een beetje laat. Maar... goed excuus! Zit nu al 11 uur in een vliegtuig naar San Fransisco😍. Weekje heel veel plezier maken, ik ga genieten. Tijdsverschil is alleen wel 9 uur, dus misschien komen de delen op rare tijden. Ik probeer dagelijks te updaten, vergeef me als het een keer niet lukt. Als je al naar school moet: shit. Hopelijk was je vakantie leuk! Als je net als ik nog een weekje hebt: geniet ervan!
Groetjes, N