Ik maak je kapot - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 37.

Ze lijkt er niet meer helemaal bij te zijn. "Gaat het goed?" Vraagt Wolfs bezorgd. Het samentrekken van de spieren in haar gezicht verraadt veel. "Waar heb je pijn, Eef?" Ze tilt dan haar trillende handen een stukje op. Hij neemt ze tussen de zijne en blaast er warme lucht tegenaan. "En je benen?" Radeloos haalt ze haar schouders op. Haar ogen kan ze niet meer openhouden. "Ik weet niet... iets... ingespoten..." Zucht ze. "Hij heeft wat?" Met haar hand gaat ze naar haar rug. Wolfs draait haar een stukje en schrikt van de paarse vlek die rond de plek is ontstaan. "We gaan nú weg hier." Eva reageert niet, ze is bewusteloos geraakt. Hij haalt dekens uit de achterbak en wikkelt haar zo strak mogelijk in. Af en toe kijkt ze even om zich heen, maar wat er gebeurt lijkt ze steeds slecht er te beseffen. Hij moet haar wakker houden en besluit haar rechtop op zijn schoot te zetten.

"Bols heeft je opgesloten, weet je nog?" Ze knikt. "Wa... waar... Bo.. Bos.." "Hij is dood." "Ja? Maar? Wat...?" In de overlevingsmodus waar ze in zit kan ze niet geloven dat hij dood is.  "J... jij?" Hij knikt. Een klein lachje ontsnapt uit haar mond. "Ben.... ben ik... veilig?" Hij knikt en beseft dan pas dat ze zich al maanden opgejaagd voelt. Zo eenzaam. Ze zucht en ontspant in zijn armen, af en toe schokt ze nog na door de kou. "Ik ga je naar het ziekenhuis rijden. Blijf wakker alsjeblieft." Ze grijpt zijn hand vast. "Wacht... Fleur..." Wolfs slikt. "Ik... ik heb... haar.. gezien..." Hij snapt het niet. "Je... niet bang zijn.. vertrouw... Komt g..."
Haar adem stokt. Hij tikt tegen haar gezicht en verdwaasd kijkt ze om zich heen. Wolfs kijkt bezorgd en voelt haar hartslag. "Je viel weg." Ze knikt. "Maakt niet uit." Hij begrijpt het niet. "Jij... jij vangt me op." Hij ziet het niet aankomen, maar ineens kan hij de tranen niet meer binnenhouden. Hij trekt haar dichter tegen zich aan. "Het spijt me zo..." Ze haalt met moeite ook haar tweede arm uit de dekens en omhelst hem langzaam. "Ik hoopte dat Bols niet op je zou schieten omdat hij..." "Ja..." Ze drukt haar lippen tegen zijn kaak. "Ik mis haar zo verschrikkelijk." Eva weet niet wat ze moet zeggen en legt haar hoofd tegen zijn hals. Het is pijnlijk dat hij voor haar koos, maar ze heeft het recht niet om boos te zijn. Rillend probeert ze de tranen van zijn gezicht te vegen.
"Waar... had Fleur het over?" Vraagt ze zachtjes. "Weet jij het...?"  Hij slikt. "Ze had het over jou." Eva tilt haar hoofd op. Het heeft nog nooit zo zwaar gevoeld, maar daar heeft ze nu even geen last van. Ze begrijpt het niet. Hun hoofden dicht bij elkaar. "O... ons?" Hij knikt. "Ik wil je dichtbij me, ik wil je nooit meer loslaten. Elke dag naast je wakker worden en van de daken schreeuwen dat je mijn vriendinnetje bent, kinderen met je krijgen als jij dat ook wilt, maar ik begrijp dat als je ruimte nod..." Eva drukt haar lippen op de zijne. Even is alles precies zoals het zou moeten zijn. Vergeten hoe de wereld druk op ze uitoefent, vergeten wat ze hebben moeten doorstaan. "Nie... tss... liever." Langzaam opent ze haar ogen. Wolfs ziet na al die tijd eindelijk weer rust in haar prachtige ogen. Ze zucht en zakt tegen hem aan. Hij streelt over haar hals en voelt een hartslag. Één hartslag, pas een paar seconden later nog een. "We moeten naar het ziekenhuis, Eef."

TL-verlichting heeft nog nooit iets mooier gemaakt. Ziekenhuizen al helemaal niet. De sfeer in die gebouwen heeft sowieso iets naars. Lachende, maar toch serieuze verpleegsters proberen je niet ongeruster te maken dan je al bent. Kunst aan de muur om je af te leiden. In het ziekenhuis komt immers niemand voor zijn of haar lol. Een uur nadat hij met de bewusteloze vrouw in zijn armen het ziekenhuis binnenrende, zit Wolfs op een bank in de gang.

Plots wordt hij uit zijn gedachten gehaald door een arts. "U bent hier voor mevrouw van Dongen?" Hij knikt. "Hoe gaat het met haar?" De man in de witte jas lacht een beetje. "Loopt u maar mee." In een groot bed ligt Eva vredig te slapen. Het beeld roept slechte herinneringen op. Een infuus steekt uit haar hand, ze heeft niet door dat Wolfs binnen is gekomen. Snel pakt hij een stoel en gaat naast haar zitten. "Ze maakt het goed, in tegenstelling tot een uur geleden. Toen ze hier werd binnengebracht was haar lichaamstemperatuur schrikbarend laag. We hebben haar weer warm weten te krijgen met behulp van een warmtedeken. De injectie in haar rug is hoogstwaarschijnlijk een ruggenprik, die ook wordt gebruikt bij bevallingen. Een klein bloedvat is door onkundig injecteren geraakt, maar we gaan er vanuit dat ze morgenochtend het gevoel in haar onderlichaam wel weer terugheeft. Ze moet hier in ieder geval vannacht nog blijven, maar morgen kunt u haar weer mee naar huis nemen." Wolfs knikt. "Gaat ze hier nog iets aan overhouden?" "Voor zover we daar op dit moment iets over kunnen zeggen, denk ik niet dat dat het geval is." Wolfs bedankt de arts, die hem daarna weer met Eva alleen laat.
Voorzichtig pakt hij haar hand van het bed en houdt het vast. Lang blijft hij naar haar kijken. Het was weer bijna fout gegaan, maar het grootste gevaar is inmiddels geweken. Het ligt in de deuropening van een koelcel. Dood en niemand die er om zal rouwen.

Als de ochtend aanbreekt, vallen de gouden zonnestralen op het losse haar van Eva. Ze wordt ervan wakker. Wolfs is op de rand van het bed in slaap gevallen, met haar van nog in de zijne. "Wolfs..." Slaapkop. Bij de derde poging schrikt hij wakker. Ha. Ze lacht. "Goeiemorgen!" Beantwoordt ze zijn vragende blik, alsof er niets aan de hand is. Hij lacht ook. "Hoe gaat het met je?" Ze kijkt hem aan. Hij kijkt recht in haar ogen en ziet ergens, heel diep, dat het goed komt.

EINDE

--

Nou ja... Bijna einde dan. Alleen nog een epiloog. Maar verder: dit was het dan! 37 hoofdstukken. Bijna 3,5K reads. Das fucking veel! Bedankt voor de liefde.

Ik heb niet echt real-life vrienden die van Flikken houden zoals ik dat doe, maar gelukkig bestaat Wattpad. Ik ben van plan vanaf een bepaald moment elke dag een aflevering van Flikken te analyseren en jou dingen te laten zien die je nog nooit gezien had. Ik hoop dat dat me lukt. Misschien kan je mij ook nog iets laten zien wat ik nog nooit had ontdekt. Als je dat nou leuk vind, dan moet je me even volgen. Volgens mij krijg je dan een melding als ik ben begonnen. Voor nu: fijne jaarwisseling!
Bedankt voor alles.

xN

(Ik heet eigenlijk helemaal geen Nienke, haha.)