Ik maak je kapot - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 22.

Na de verkrachting zag Eva het niet meer zitten, leest Wolfs. Als dit de rest van haar leven moest zijn, zo, helemaal alleen, dan hoefde het van haar niet meer. Maar toch ging ze door, ook al wist ze dat het niet minder erg zou gaan worden. Hier had ze nog hoop dat ze snel gevonden zou worden. Het is, zo leest hij, dan pas 10 oktober. Of een dag rond die datum. Eva zette door, zoals ze altijd gedaan heeft. Hoe? Hij weet het niet.

Wolfs probeert zich in de beelden hoe Eva's dagen op Rottumerplaat er uit zagen. Ze moest kruipen, had geen schoenen aan, kon de eerste vier maanden haar rechterhand niet eens gebruiken, had constant overal pijn... Dan heeft hij het nog niet eens over de druk die Bols op haar uitoefende. Dag in, dag uit werd ze verschrikkelijk vernederd, omdat ze niet van hem houdt. Ze was zijn slaaf geworden en niks dat ze kon doen. Het is geen rol die Eva op welke manier dan ook gelukkig zou kunnen maken. Hij mishandelde haar, gaf haar veel te weinig eten en het was maanden lang ontzettend koud geweest, maar Eva leeft nog. Ze heeft zich overal doorheen geslagen.

Nu zit hij hier, met haar letters. Voor het eerst sinds hij Eva kent, kan hij een kijkje nemen in haar hoofd. In wat er in haar omgaat. Naast haar leven op het eiland schrijft ze veel over hun leven in Maastricht, de dood van Frank en haar jeugd. Dit alles schreef ze, om te voorkomen dat Wolfs het nooit te weten zou komen. Maar er is iets wat Wolfs het meeste bezig houdt, dat is alles wat Eva over hún relatie vertelt. Over dat ze hem zo mist en hoopt dat hij haar snel weg komt halen. Dat hij haar enige hoop is. Bols had haar verteld dat hij dood was, Eva had dag dagenlang geloofd. Het had haar bijna genekt.

Hij leest door. Bols heeft 'HOER' in haar rug gekrast. Gesneden. Het moet nog zichtbaar zijn op haar rug, de ontsteking zal daar wel door komen. Ze komt nooit meer van die littekens af, voor altijd zal ze een herinnering aan hem op haar lichaam met zich mee moeten nemen.

Wolfs kijkt op van het boek. Eva's borstkas gaat regelmatig op en neer. Het is donker aan het worden en op de machines worden de lichtjes zichtbaarder. Hij legt het boek voorzichtig neer en schuift zijn stoel dichterbij het hoofdeinde. Ze ziet er zo gehavend uit. Zo niet zoals Eva. Morgen gaan ze haar wakker maken. Morgen zal alles veranderen. Hoe zal ze er aan toe zijn? Hij durft er niet over na te denken, maar stiekem weet hij dat het ernstig is. Heel voorzichtig aait hij over haar wang. Hoe lang zou het nog duren tot ze weer een beetje normaal kan functioneren? Hij heeft geen idee. Hij gaat met zijn vingers door haar bruine haar. Hij heeft het uitgekamd. Zij was daar voor ze verdween ook heel erg secuur op. Het heeft hem uren gekost. Nog twintig kantjes moet hij lezen, maar niet nu. Hij gaat slapen. Hij schuift de stoel weer een stuk naar het voeteneinde toe en legt zijn hoofd op de witte lakens naast haar rechterbeen. Haar hand laat hij niet los.

De arts die 's ochtends kwam deed wat veranderingen aan apparaten en vertrok toen weer. Wolfs begreep er weinig van, behalve dat het nu dan dus tijd was voor Eva om wakker te worden. De achtbaan die hij na het terugvinden van zijn partner was ingestapt, had het hoogste punt bereikt. Het stille, vredige gedeelte lag achter hen. Nu was het wachten tot het karretje wakker werd en met een noodvaart naar beneden zou gaan racen.

Sinds een paar uur kan Eva elk moment wakker worden, maar niemand weet hoe snel het zal gaan. Elke seconde die hij langer moet wachten duurt Wolfs te lang, maar hij kan niet anders dan wachten. Hij doet niks anders dan haar aankijken. Af en toe verliest hij de concentratie en dommelt een beetje in. De weken aan Eva's bed zitten hebben er flink in gehakt. Opeens begint het hart van Eva sneller te kloppen. Wolfs kijkt naar de hartmonitor. Was dat...? Hij heeft het goed gehoord. Dan voelt hij haar vinger bewegen. Haar ogen gaan langzaam open, ze knippert. Al weken hebben haar netvliezen geen licht meer opgevangen, dit zijn ze niet gewend. Haar ogen schieten van de ene naar de andere kant, tot ze Wolfs recht aankijkt. Hij ziet paniek in haar ogen. Het apparaat van de beademing maakt lawaai en verse lucht wordt Eva's longen ingeduwd. Ze schrikt en haar spieren spannen zich aan, terwijl ze de lucht probeert tegen te houden. Met de weinige kracht die ze heeft haalt ze haar hand onder die van Wolfs vandaan en grijpt naar het zuurstofmasker dat over haar mond zit. Dat moet ze niet doen weet Wolfs, hij pakt haar handen en trekt ze weer naar beneden. Meer paniek ontstaat en Eva kijkt hem bang aan. Tranen springen in haar ogen, terwijl Wolfs haar uit alle macht probeert te kalmeren. Het heeft geen zin. Zo veel angst in haar ogen, zo veel pijn. Hij drukt op een knop en een paar verpleegsters lopen binnen. Een van hen duwt een naald in Eva's nek. Langzaam ontspant ze, maar ze vecht tegen de stoffen tot de laatste seconde. Wolfs huilt ook. Herkent ze hem niet meer? Of was het gewoon angst om de controle weer te verliezen? Ze laten haar nog een dagje langer slapen, morgen proberen ze het zonder beademing. Ademen, zelfs daarvan is het twijfelachtig of ze het zelf kan.

Nog twintig verschrikkelijke bladzijdes. Hij moet het doen. Alles lezen, voordat ze wakker is. Nu. Wekenlang werd ze uitgehongerd. Kon haar handen niet bewegen. Trotseerde de vrieskou en tal van stormen. Zelfs sneeuw. Vierde haar verjaardag alleen, net als oud en nieuw en de verjaardag van Wolfs. Als ze zo goed als uitgehongerd is, komt hij weer dagelijks langs. Vanaf dan begint ze ook weer te schrijven. Haar handen zijn los. De reden van het minder strikte regime? Het zit anders dan Wolfs dacht. Eva wordt vastgehouden om tegen hem beschermd te worden. Bols praat op haar in en vertelt haar dat het beter voor haar is om op het eiland te zijn dan thuis. Ze weet een aantal weken niet wat er in de uren dat ze van de wereld is gebeurt. Wolfs vreest dat hij het wel weet en krijgt gelijk. De prikgaatjes in haar arm? 32. Het aantal keer dat Bols haar heeft verkracht. Ook dat staat op haar rug gekrast. Geturfd.  Het verbaast hem dat hij af en toe nog iets van Eva's humor lijkt te lezen; het laat zien hoe sterk ze is. Maar het wordt steeds minder. Na haar grote ontdekking leest hij geen grapjes meer. Vanaf toen begon haar afscheid. Hij is extreem geraakt door het laatste hoofdstuk. Hij leest hierin een tekst geschreven door een kant van Eva die hij niet kende. Een zachte persoonlijkheid die hem vertelt dat ze van hem houdt. En hij? Hij houdt van haar. Meer dan ooit tevoren. Ze is klaar on te sterven, maar wordt gered. Door een meeuw.

--

Wat zijn de mensen op Wattpad toch ongelooflijk lief. Ondanks het nemen van een pauze van een maand. Slaap lekker❤