Ik maak je kapot - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 34.

Ze durft niet te bewegen. Het is alsof de holle naald haar eindelijk doet realiseren dat dit echt gebeurt. Deze keer droomt ze niet dat ze wordt aangevallen. De naald doet veel pijn en in haar gedachten duurt het minuten tot hij haar weer loslaat. Iets hoger dan haar navel, precies tussen twee ruggenwervels. Binnen 30 seconden zijn haar benen opgehouden met trillen. Onder de plek waar de naald haar lichaam in is gegaan, voelt ze niks meer. Ze kijkt verbouwereerd naar haar voeten. Geen spier die ze kan bewegen.

Bols is gefascineerd door het snelle resultaat en lacht. Hij maakt band om haar hals los van de tafel. Voorheen had ze nu haar kans gegrepen om weg te rennen, maar op dit moment kan ze niets ondernemen. Ze duwt zichzelf met moeite omhoog en leunt op haar ellebogen. Ze moet tijd rekken en hopen dat Wolfs onderweg is, hoe klein de kans daarop ook is. Wat is Bols van plan?

"Ik zal je maar alleen laten. Het had zo mooi kunnen zijn." Dit gaat helemaal de verkeerde kant op. Hij draait zich om, loopt naar een thermostaat aan de muur en kiest voor -40. Eva schrikt. "Wat doe je?" Is dit zijn plan? Haar levend bevriezen terwijl ze de helft van haar lichaam niet kan bewegen? Hij draait zich naar haar toe terwijl de koude lucht zich in de ruimte verspreid. Met grote ogen staart ze hem aan. Langzaam komt hij op haar af. Ze duwt zich verder omhoog en hij lacht. Hij wil over haar wang aaien en meteen laat Eva zich weer zakken. Hij gaat verder en beweegt zijn hand over haar benen en buik. Ze sluit haar ogen. Ze voelt niks, maar toch is het verschrikkelijk. "Het is nog perfecter dan ik dacht. Op deze temperatuur gaat het redelijk snel. Eerst ga je wanhopig rillen, je ademhaling vertraagt en je handen en voeten gaan pijn doen. Daarna trekt die pijn weg, verstijf je en stop je met rillen. Vanaf dan snap je ook minder wat er gebeurt. Dan verslappen je spieren, inclusief je hart, ga je trager ademen, en zak je langzaam weg..." Bols lacht opnieuw. "Ik zal vanaf buiten zorgen dat niemand dit kan verstoren." Eva slikt tranen weg. Wil hij haar echt laten doodvriezen? "Dit gaat je niet lukken."  "Dag Eva." Hij loopt weg en sluit de deur.

De ruimte is ongeveer net zo groot als de keuken in de Ponti. Ze ligt op de tafel en er is niks anders in de kamer te zien. De deur wordt niet op slot gedraaid, dat biedt mogelijkheden. Misschien is hij wel zo snel mogelijk gevlucht en is dit haar kans om te ontsnappen. Het wordt snel kouder. De thermometer geeft inmiddels -25 aan, ze kan haar lichaam niet stilhouden. De enige manier om naar de deur te komen is door zichzelf te rollen, ze valt hard van de tafel op de grond. Het duurt door de koude vloer en haar stijve spieren nog minuten tot ze de deur heeft bereikt. Ze strekt haar hand omhoog en heeft geluk. Met veel moeite trekt ze de hendel naar beneden. Heel even is ze euforisch dat de deur open gaat, maar na een seconde kijkt recht in het gezicht van Bols. Alle energie in haar lichaam voelt ze verdwijnen. Hij zit geknield bij de deur en lacht. "Jammer, Eva." Ze laat zich op de grond vallen en protesteert niet als hij haar omhoog trekt. Ze komt hard op de tafel terecht, maar het maakt niet meer uit. Haar armen doen pijn bij elke beweging, haar handen voelt ze nu ook niet meer. Een tweede poging is niet eens haalbaar. De lucht die ze uitblaast is helemaal wit. -35 graden. Ze gaat hortend en stotend op haar buik liggen. Haar hart klopt steeds langzamer en ze heeft haast geen energie meer om adem te halen. Dit was het dan. Binnen een uur is alles afgelopen, zometeen gaat ze eenzaam dood. Het komt niet meer goed. Ze ligt met haar rug naar boven. Haar handen schuift ze onder haar buik, haar gezicht richting de deur. Nog een laatste keer schreeuwt ze huilend met alle kracht die ze heeft een laatste woord uit haar keel. "Wolfs." Het galmt nog een paar seconden door de ruimte, maar er volgt geen reactie. Langzaam sluit ze haar zwaarder wordende oogleden. Als de pijn en de kou nu voorbij zouden zijn, zou ze er voor tekenen. Dit was het dan.

--

Sorry voor het lange wachten, maar het is inmiddels VAKANTIEEEEEEE. Ik ben er echt heel erg aan toe. Twee weken heel veel slapen en dit verhaal afschrijven. Sorry voor het lange wachten allemaal, ik zou dit sneller moeten doen. Fijne vakantie!❤
xN