Ik maak je kapot - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 33.

Ze komt langzaam uit de koude modder omhoog, maar wordt omver geduwd. Weer valt Eva in de modder. Bols kijkt triomfantelijk. "Gaat het een beetje?" Het liefst wil ze hem in elkaar slaan uit wraak voor wat hij gedaan heeft, maar een pistool dat op haar richt maakt dat onmogelijk. Dit gaat ze niet winnen. Met de achterkant van het wapen slaat hij tegen de zijkant van haar hoofd en ze weet even niet meer wat er gebeurt. Als ze langzaam weer bijkomt, ligt ze niet meer in de modder, maar op de achterbank van een auto. Haar handen zitten achter haar rug aan elkaar vast met tie wraps en het is donker. Haar hoofd zit in een zak en ze kan niks zien. De reis duurt voort en lang gebeurt er niks, tot Bols begint te praten. "Wil je nog afscheid nemen?" Eva is doodsbang maar laat niks merken. "Kan je niet meer praten?" Ze vertikt het om te reageren. Heel goed begrijpt ze dat de kans groot is dat ze hier niet meer levend wegkomt, maar ze gunt hem niet nog meer plezier. "Ook niet van Wolfs?" Eva slikt. Hij kent haar zwakke plekken, maar ze zwijgt nog steeds. Het is stil en de auto stopt.

"Probeer niet te vluchten, dat maakt alles alleen nog maar pijnlijker." Hij trekt haar omhoog. "Ik heb lang na kunnen denken over hoe ik dit wilde gaan doen." Hij heeft Eva inmiddels meegesleept naar een loods en ze zit op een houten tafel. Waar ze is, weet ze niet. Ze zit nergens aan vast maar met een zak over haar hoofd en haar polsen aan elkaar is vluchten onmogelijk. Het is koud en als ze kucht hoort ze dat het een grote, lege ruimte is. Ze heeft haar hoofd tussen haar benen verscholen, omdat ze bang is elk moment te worden neergeschoten. "Maar ik ben eruit." Hoort ze dan. Met een ruk trekt hij de zak van haar hoofd en maakt de band om haar hals vast aan de tafel. Ze ligt en kan niet meer omhoog komen. Uit alle macht probeert Eva zichzelf ondertussen los te maken, maar de riem zit dicht met een slotje. Het is écht koud. Als ze ademt, blaast ze wolkjes. Ze is in een koelcel, de deur zit dicht. Nul graden Celsius. Zij draagt alleen haar dunne, doorweekte hardloopkleding, hij heeft een dikke jas met handschoenen aan. Het rillen kan ze niet tegenhouden. Bols kijkt er vermakelijk naar. "Weet je al wat we gaan doen?" Ze kijkt strak voor zich uit. De kans dat iemand weet waar ze is, acht ze klein. "Ik praat tegen je, dan moet je wel even antwoord geven." Ze zwijgt. "Ik ga je pijn doen als je niet antwoordt..." Hij laadt het pistool. "Nee" "Nee, wie?" Langzaam beweegt hij het wapen naar haar knie. "Nee, Bols." Bols schiet tussen haar benen en Eva verbijt de angst. Hij grinnikt en dwingt haar op haar buik. "Dan is het nog een verrassing. Ook leuk." Je hebt dit helemaal aan jezelf te danken. Alles is kapot en dat is jouw schuld!" Hij wordt steeds bozer en begint te schreeuwen. "Je had nooit weg mogen gaan van mijn eiland. Dat mocht verdomme niet!" Hij geeft haar een klap. "Gelukkig ben ik weer aan zet nu." Ze schrikt van de veranderde toon in zijn stem. Zo koud als de lucht, alsof dit het enige is wat hij in zijn leven nog als doel heeft. Haar leven beëindigen. Plotseling trekt hij haar shirt omhoog. Ineens twijfelt ze of ze nog langer dan een paar minuten te leven heeft. Als dit het was, heeft Bols gewonnen en zal Wolfs alsnog alleen achterblijven. Bols buigt voorover naar een tas op de grond. Zijn gezicht is verwilderd. Losgeslagen. Ongeschoren, onverzorgd. Ze rilt als een gek, de controle is ze ook daarover kwijt. "Ze weten waar ik ben." Bluft Eva. Bols lacht. "Onzin." Antwoordt hij kort. Dit heeft geen zin. Wolfs... Zou hij al hebben opgemerkt dat ze weg is? Zou hij al zoeken? En waar? Het is kansloos. In haar ooghoek ziet ze Bols haar kant op lopen met een grote naald van het type horrorfilm. Er zit veel vloeistof in maar wat hij gaat doen begrijpt ze niet goed. "Wat is dit?" Vraagt ze angstig. "Ontspan je maar gewoon." Als de naald haar rug raakt, verstijft ze.

--

Nummer 33 alweer. Pfff, das veel.
Met reacties en votes maak je me gelukkig❤
Slaap lekker!

xN