lucent

Chapter 2a- Boys Don't Cry

Πριν επτά χρόνια

Caleb's POV

"Κύριε Mitch, πού είναι η Misty;"

"Είχε μια δουλειά Caleb."

"Μα.. Μου είχε πει ότι θα μου έδειχνε ένα όμορφο λουλούδι σήμερα. Ξέρεις πότε θα γυρίσει;"

"Όχι Caleb. Και φτάνει πια η παρέα με την  Misty."

"Μα είναι αδερφή μου."

"Δεν είναι αδερφή σου! Ειναι απλά μια κοπέλα που δουλεύει για εμένα."

"Και ο Josh; Η Sandy; Οι άλλοι;"

"Και αυτοί είναι εδώ για να δουλέψουν. Εμείς τους δίνουμε ένα σπίτι να μείνουν."

"Τότε γιατί δεν μένουν σπίτι τους;"

"Επειδή δεν στηρίζουν όλοι οι γονείς τα παιδιά τους. Και επειδή είναι πολύ καλά παιδιά δεν θέλουν να μας γίνονται βάρος. Οπότε από τις δουλειές τους μας δίνουν τα λεφτά που κερδίζουν και εμείς τους δίνουμε την ζωή που αξίζουν."

"Άρα είσαι κάτι σαν ήρωας."

"Υποθέτω είμαι. Ναι. Τώρα πήγαινε να ζωγραφίσεις."

"Εντάξει κύριε Mitch." Γέλαγα τότε.

Ήμουν χαρούμενος.
Και ο κύριος Mitchell ήταν κάτι σαν στήριγμα.

Μετά όμως όλα χάλασαν.
Όταν άρχισαν να πεθαίνουν οι εργάτες του.

Έφευγαν ξαφνικά.
Χωρίς να μας ειδοποιήσουν.

Μόνο στην Misty κάναμε κηδεία.
Τότε νόμιζα ότι ήθελε το καλό μου.

Ο κύριος Mitchell με κρατούσε από το χέρι.

"Κύριε Mitch... Πού είναι η Misty;"

"Τώρα ζει σε ένα άλλο σπίτι."

"Είναι μακριά;"

"Είναι πολύ. Εκεί πάνω. Στα αστέρια."

"Δεν θα έρχεται να μας βλέπει;"

"Όχι Caleb. Όταν μεγαλώσουν τα παιδιά δεν χρειάζονται το σπίτι τους και φεύγουν. Ζουν την δική τους περιπέτεια με το άγνωστο."

"Θα φύγω και εγώ;"

"Εσύ είσαι ξεχωριστός.  Δεν θα σε αφήσω να δουλέψεις. Έτσι θα παίζεις για πάντα."

"Θα μπορώ και να ζωγραφίζω;"

"Ναι Caleb. Θα μπορείς."

Η φωνή άρχισε να γίνεται βαριά.
Ήθελε να μου φτιάξει ένα τέλειο ψεύτικο κόσμο.

Μέσα σε όσα δεν είπα ποτέ ήταν ότι την μέρα που η Misty έφυγε άκουγα φωνές.

Δικές της.
Μετά από μερικά χρόνια κατάλαβα γιατί φώναζε.

Ήταν επειδή την είχε  σκοτώσει.. Εκείνος που με προστάτευε.

Έλειπα συχνά από το σπίτι και με πρόσεχε μια κυρία που ερχόταν να καθαρίσει.

Όταν έγινα δέκα του είπα να με πάρει μαζί του.

Ήταν ένα τρομακτικό μέρος.
Δεν θυμάμαι πως ήταν..

Θυμάμαι μόνο ότι ήταν σκοτεινά και υπήρχαν άλλοι τρεις άνδρες και μία κυρία.

"Κοιτάξτε τον! Είναι δέκα!" Ο κύριος Mitchell παρακαλούσε.

"Τότε θα γίνει καλύτερος στο μέλλον. Έχει πολύ χρόνο να μάθει."

"Δεν μπορώ να τον βάλω να δουλέψει. Δεν μπορώ να τον αφήσω να ασχολείται με τα ναρκωτικά από τώρα."

"Τα παιδιά είναι το μέσω μας για την κορυφή. Τον χρησιμοποιείς ως δόλωμα και έτσι βρίσκεις νέους εργάτες."

"Δεν θέλω να ανακατευτεί!"

"Ποιος είναι πραγματικά ο λόγος που δεν θες να δουλέψει;"

"Ξέρετε γιατί θέλω να τον προστατεύσω! Έχω λίγους στο σπίτι μου. Μπορώ να τους βάλω να δουλέψουν περισσότερο. Περισσότερες ώρες."

"Ξεκινάει αύριο. Και όχι με ναρκωτικά, ηρέμησε. Απλά θα γνωρίσει τον έρωτα."

Όλοι γέλαγαν.

"Τι εννοείτε ;"

"Οι Parker πέθαναν και ο γιος τους αρνείται να δουλέψει άλλο. Οπότε η καλοπέραση έμεινε κενή. Αν θες να την ανταλλάξεις με την απλή δουλειά του να παραδίδεις άχνη.. Δεν μπορούμε να σε εμποδίσουμε. Αλλά πρέπει να δουλέψει και αυτός."

"Αν δεν τον αφήσω;"

"Θα πεθάνετε και οι δύο. Όταν ιδρύσαμε αυτή την πόλη είχαμε δώσει όρκο. Είχαμε χωρίσει αρμοδιότητες για να είναι πάντα γεμάτο το ταμείο μας. Όλοι έχουμε καταστρέψει τις ζωές των παιδιών μας για να καλυτερέψουμε τις δικές μας. Έχεις μαλακώσει πολύ με τον μικρό."

Τα άκουγα όλα. Ήμουν σε μια άκρη και τα άκουγα όλα.

"Αφήστε με να πάρω άλλους να δουλέψουν.."

"Ποτέ δεν πιστεύαμε ότι θα γίνεις τόσο αξιολύπητος. Οπότε όχι. Τώρα θα βεβαιωθούμε ότι θα κάνεις ο,τι σου πούμε επειδή αυτότο τρωτό σου σημείο μπορεί να σε καταστρέψει. Όπως είπαμε, ξεκινάει αύριο. Ο πελάτης λέγεται Matthew. Σαράντα ετών. Μεγάλη περιουσία. Αν γίνει μόνιμος πελάτης μας τότε θα έχουμε τεράστιο κέρδος."

Εκείνη ήταν η πρώτη φορά που είδα τους πέντε αρχηγούς.