lucent

Chapter 3d- I Let A Friend Shoot Me

"Evelyn με ζήτησες;"

"Ναι Jacob. Έχω να σου πω κάτι."

"Σε ακούω."

"Ο Caleb δεν με παράτησε."

"Μην αρνείσαι την αλήθεια. Ξέρω ότι σου είναι δύσκολο."

"Εγω τον εκανα να φύγει. Για να πάει να πάρει τον γιο μας. Και τώρα που θα με αφήσεις θα πάω τους βρω."

"Γιατί μου τα λες αυτά;"

"Γιατί αξίζεις να τα ξέρεις Jacob. Μπορεί να με έχεις σε μία φυλακή αλλά μου έχεις φερθεί καλύτερα από τους ίδιους μου τους γονείς.. Εσύ δεν ήσουν ψεύτικος."

"Εμένα.. οι γονείς μου με έδεναν για να με πηδάνε οι πελάτες μας.."

"Σε πόνεσαν τόσο πολύ.."

"Πιο πολύ με πόνεσε αυτό που είπες. Τότε που με είπες τέρας."

"Ήσουν τόσο διαφορετικός τότε."

"Τώρα δεν είμαι. Με ηρεμείς. Μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις αυτό.. γι'αυτό όταν φύγεις θα κρεμαστώ."

"Θα με αφήσεις να φύγω; Ακόμα και μετά από αυτά που σου είπα;"

"Έχω συνηθίσει να με πατάνε." Ήταν έτοιμος να κλάψει. "Έγινα έτσι επειδή πέθανε ο Mitchell. Ήθελα εκδίκηση. Ήθελα να του κάνω κακό. Αλλά τώρα δεν έχω τι να κάνω. Τώρα δεν έχω τίποτα."

"Ήθελες εκδίκηση για ποιο πράγμα; Εκτός και αν... Θεέ μου. Είχε έρθει ως πελάτης."

"Αυτός ο άνθρωπος είναι το πραγματικό τέρας. Όχι εγώ. Κατάλαβες Evelyn; Ε; Κατάλαβες; Αυτός. Αυτός." Για λίγο σώπασε. Αλλά μετά άρχισε να φωνάζει. "Σε βοήθησα και εσύ θες να φύγεις! Ωραία φύγε!"

Ήταν τρελός.
Θα γινόμουν σαν αυτόν;
Όχι. Όχι, εγώ δεν ήμουν έτσι.

Δεν έπρεπε να τον εμπιστευτώ.

Κάτι μου έλεγε ότι δεν θα με άφηνε να φύγω από εκεί ζωντανή.

Οπότε έπρεπε να φύγω πριν το τραπέζι.

Είχα τα φύλλα από το φυτό. Μπορούσα να τα χρησιμοποιήσω.

Και αυτό έκανα.
Την επόμενη μέρα.

Όταν ήρθε με το φαγητό μου.
Με άφησε να φάω στην ησυχία μου και όταν γύρισε να πάρει το δίσκο...

Του είπα να με πλησιάσει.
Του είπα ότι φοβόμουν.
Ότι δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να φύγω.

Και έτσι του έκοψα το χέρι με το μαχαίρι που κρατούσα στο χέρι και έκρυβα τόση ώρα.