lucent

Chapter 3m- Regression To The Mean

Οι μήνες πέρασαν.
Είχαμε ξεχάσει σχεδόν το κακό που μας κυνηγούσε.

Οι άνδρες του πατέρα μου είχαν σταματήσει να έρχονται και αυτό με τρόμαζε.
Αλλά προσπαθούσα να μην το δείχνω.

Προσπαθούσα να κρύψω τις σκέψεις μου κάθε φορά που ερχόμουν σε επαφή με κάποιο αιχμηρό αντικείμενο. Ένα μαχαίρι, ένα κατσαβίδι κάτι..

Αν με άφηνα ελεύθερο τότε θα έχανα τα πάντα.

Είχα επιτέλους μία ζωή.
Είχα οικογένεια η οποία μεγάλωσε όταν η μητέρα μου και ο Theodore αποφάσισαν να γίνουν ο ένας το στήριγμα του άλλου.

Είχα δουλειά. Στην οποία περνούσα πολλές ώρες.
Ήθελα να βοηθάω τον κόσμο. Ακόμα και αν τους βοηθούσα με τα αυτοκίνητά τους.
Ένα αυτοκίνητο στη μέση του δρόμου με έκανε να θέλω να βοηθάω. Να δείχνω πως νοιάζομαι. Ήθελα να συνεχίσω.

Κάθε μέρα γνώριζα νέους ανθρώπους.
Ήταν σαν να έρχονταν όλο και περισσότεροι με κάθε μέρα που περνούσε.

Μπορούσα να μιλάω στους άλλους και δεν μου φαινόταν δύσκολο.

Και το καλύτερο; Είχα την Evelyn.
Πώς μπορούσε κάποιος σαν εμένα να γίνει τόσο χαρούμενος;

Είχα επιτέλους μία συνηθισμένη ζωή.
Μία υπέροχη ρουτίνα.

Μέχρι που ήρθε μέρα που γέννησε η Evelyn.
Η ζωή μου θα γινόταν ακόμα καλύτερη.
Πίστευα.

Γέννησε στο σπίτι.
Την βοήθησε η μητέρα μου.
Ήμουν δίπλα της και της κρατούσα το χέρι.

Ένιωθα άγχος αλλά δεν ήξερα γιατί.
Μπορούσα να καταλάβω τον πόνο την Evelyn όσο γεννούσε.
Υπήρχαν στιγμές που φοβόμουν ότι θα πάθει κάτι.
Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα την καρδιά μου να μην χτυπάει.

Αλλά ήρθε η στιγμή που όλα ξαφνικά σταμάτησαν.
Μόλις κοίταξα το προσωπάκι του στην αγκαλιά της Evelyn κατάλαβα γιατί είχα αγχωθεί.

Ήταν τόσο τέλειος.
Ήταν ένα αγνό πλάσμα.
Ακριβώς αυτό που δεν ήμουν εγώ.

Πώς θα μπορούσα να είμαι δίπλα του;
Τι πρότυπο θα ήμουν;
Αν γινόμουν σαν τον πατέρα μου;

Τον κοιτούσα να κλαίει και μετά να  μου χαμογελάει.
Είχε ηρεμήσει.
Ο πόνος που ένιωθα πριν γύρισε.
Θύμιζε μαχαίρι καρφωμένο στην καρδιά.

Η μητέρα μου μας άφησε μόνους με τον γιο μας αλλά πριν φύγει ένιωσα το χέρι της στον ώμο μου.
Κάτι για να με ξυπνήσει.