lucent

Chapter 2c- Take Me Home Where I Belong

Τώρα

Της έπιασα το χέρι και ξεκινήσαμε.

Μου φαινόταν περίεργο το πόσο μπορούσε να με ηρεμήσει το άγγιγμά της.

Σηκωθήκαμε πολύ νωρίς για να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα συναντήσουμε τον πατέρα μου.

Ήμουν γεμάτος αμφιβολίες και δισταγμούς.

Δεν ήξερα τι ήταν αυτό που θα κάναμε.

Μπορεί να μην είχα καλή ζωή αλλά ήταν κάτι.
Είχα φαγητό, είχα ζέστη.

Εκεί έξω τι θα μπορούσα να έχω;

Να βρω δουλειά; Μόλις άκουγαν από που είμαι θα με πέταγαν έξω.
Δεν είχαμε λεφτά. Δεν είχαμε κάπου να μείνουμε.

Ήταν ένα λάθος. Δεν έπρεπε να της είχα υποσχεθεί ότι θα φεύγαμε.

Αλλά ήταν τόσο σπασμένη..

Κόντευε τον ένα χρόνο ζώντας ο,τι ζω και εγώ.
Και ήθελε να τα παρατήσει.
Εγώ ήθελα να συνεχίσω.
Έψαχνε κάτι καλύτερο για τον εαυτό της.
Έψαχνα κάτι σίγουρο για τον εαυτό μου.

Ήμασταν τόσο διαφορετικοί.
Κι όμως υπήρχαν στιγμές που ήμασταν τόσο ίδιοι.
Γιατί δεν είχαμε κανέναν άλλον.
Υπήρχε μόνο αυτή και εγώ.

Δεν μπόρεσα να πω όχι στα πονεμένα της μάτια που κοιτούσαν τα δικά μου σαν να έψαχνα απάντηση σε μια ερώτηση που δεν είχε υποθεί καν.

Εκείνη ήταν τόσο σίγουρη για αυτό που θα κάναμε.

Προχωρούμε λουσμένη από ελπίδα.

Την προηγούμενη μέρα της έπιασα το χέρι για να νιώσει ασφάλεια μπροστά σε εκείνο το τέρας.

Εκείνη, όμως, τη φορά το έπιασα για να δώσω ελπίδα.
Ή να πάρω κουράγιο για να συνεχίσω.

Είχα κουραστεί τόσο πολύ και δεν ήθελα να καταστραφώ κι άλλο.
Ήθελα απλά να επιβιώσω.

Ενώ η Evelyn ήθελε να ζήσει.

Κανείς δεν είχε βγει στους δρόμους ακόμα.
Παραήταν πρωί.

Κοιτούσαμε τον ουρανό να αλλάζει χρώματα.

Μπορούσα να νιώσω την χαρά της.

Ακόμα και όταν αναγκαστήκαμε να περάσουμε μέσα από το δάσος για να μην μας καταλάβουν.

Δεν νιώθαμε κουρασμένοι.
Τουλάχιστον η Evelyn. Εγώ ήμουν ένα κινούμενο πτώμα.

Δεν κοιμόμουν πολύ τους τελευταίες μέρες.