lucent

Chapter 3q -β- Death's Little Bitch

"Τι σου έχει κάνει; Δεν είναι κακός άνθρωπος."

"Τίποτα.. Απλά πάντα υπάρχει μία εκείνη.. όταν προσπαθώ να είμαι χαρούμενος. Αλλά αυτή την φορά ήταν απλά κάτι παράλογο. Εμπιστεύτηκα έναν εγκληματία. Έκανα κάτι για να μην πεθάνω εγκλωβισμένος στο άψυχο σώμα μου.. Δεν ξέρω καν αν αυτό είναι παράνομο. Πρέπει να βοηθάω την κοινωνία από άτομα σαν εσένα όχι να... τους αφήνω να μπουν στην ζωή μου.."

"Με άφησες να μπω στην ζωή σου.. Και ήταν όμορφα..."

"Για να τελειώνουμε με αυτό. Ναι. Και δεν έχω ξανανιώσει τόσο ζωντανός.. Αλλά φαίνεται ότι όποια και να ήταν αυτή η κοπέλα.. δεν την έχεις ξεπεράσει. Το οποίο είναι καλό γιατί τώρα μπορώ να γυρίσω στην ζωή μου.. στην κούραση.. στην μοναξιά.. και εσύ να προσπαθήσεις να την βρεις. Ακόμα και ας είναι με κάποιον άλλον. Δική σου ζωή είναι. Αξίζει τουλάχιστον να ξέρει την αλήθεια."

Ήμασταν σε έναν περίεργο διάδρομο.
Και τότε έγινε αυτό που δεν έπρεπε να γίνει.

"Ο κύριος Jacob θα γυρίσει στην ζωή του. Για εσένα αστυνόμε, δεν είμαι τόσο σίγουρος."

Είπε ο Mitchell.
Λίγο πριν σηκώσει το χέρι του και σημαδέψει τον Luke με ένα όπλο.

Έκλεισα τα μάτια μου και μέχρι να τα ανοίξω ο απαίσιος ήχος ακούστηκε.
Όλα έγιναν τόσο γρήγορα.

Δεν πρόλαβα να αντιδράσω.
Πόσο μάλλον εκείνος.

Η σφαίρα τον πέτυχε κοντά στην καρδιά.. ή εκεί που λένε οι άνθρωποι ότι βρίσκεται η καρδιά.

Με κοίταζε.
Δεν έκλαιγε αλλά κάτι μέσα του τον έπνιγε.

"Σε Ευχαριστώ που μου έδειξες ότι δεν είμαι ένα λάθος.."

Τα μάτια του έκλεισαν αργά.
Και το σώμα του έπεσε στο λευκό πάτωμα, κάνοντάς το κόκκινο.

Τον πυροβόλησαν και το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να τον κοιτάω..

Έτρεξα κοντά του και άρχισα να φωνάζω.
Ακουμπούσα το σώμα του σαν να ήταν κάτι ιερό.
Το αίμα του γέμισε τα χέρια μου.
Και αυτό το αίμα δεν θα έφευγε ποτέ γιατί αν δεν ήμουν εγώ και η άσκοπη ζωή μου δεν θα είχε συμβεί αυτό.

Τον ένιωθα.
Τον πόνο που μου έλεγε.. τον ένιωθα.

Και οι δύο πήραμε αυτό που θέλαμε.
Εκείνος στιγμές..
Εγώ.. μπόρεσα να νιώσω..

"Έπρεπε να πεθάνει Jacob. Αν δεν προσπαθούσες τόσο ύπουλα να γίνεις ο αρχηγός μας θα τον είχαμε αφήσει να ζήσει. Αλλά έβαλες τα πάντα σε κίνδυνο. Μπορεί να κέρδισες την θέση σου αλλά να ξέρεις ότι θα σε κάνουμε να υποφέρεις! Οπότε μπορείς να σκεφτείς ότι αυτά τα παιδιά που το έσκασαν φταίνε που πέθανε ο αστυνόμος σου. Η Evelyn και ο Caleb φταίνε που τα έχασες όλα ξανά."

Είπε ο Lance..

Γιατί ο πόνος χειροτέρευε τόσο γρήγορα;
Γιατί η χαρά κάποια στιγμή τελειώνει.. αλλά ο πόνος ποτέ;

Γιατί ένιωθα πάλι αυτό που φοβόμουν;

Γιατί ένιωθα πάλι μόνος και αβοήθητος;
Ακόμα και αφού πέτυχα αυτό που ήθελα..
Αλλά ήταν πραγματικά αυτό που ήθελα;..

"Σκοτώστε και εμένα!" Φώναξα απελπισμένος.

"Όχι Jacob. Η τιμωρία σου θα είναι να ζήσεις για το υπόλοιπο της ζωής σου γεμάτος τύψεις. Νόμιζες ότι είχες χάσει το μυαλό σου; Δεν έχεις δει τίποτα ακόμα!"

"Γιατί μου το κάνετε αυτό;"

"Γιατί κρατάμε τον λόγο μας. Σε κάναμε αφέντη όπως ήθελες. Δεν μπορούσε να σε σκοτώσουμε αλλά μπορούμε να σε δούμε να διαλύσεις τον εαυτό σου."

Δεν άντεχα άλλο.
Η καρδιά μου πονούσε..

Έπρεπε να κάνω κάτι για να σταματήσει.

Να ρίξω το φταίξιμο κάπου αλλού..

Εκείνοι έφταιγαν..
Η Evelyn και ο Caleb..
Αν δεν υπήρχαν αυτοί.. δεν θα είχε πεθάνει..
Δεν έπρεπε να είχε πεθάνει..
Οπότε έπρεπε και αυτοί να πληρώσουν.
Όχι να πεθάνουν..
Να νιώσουν αυτό που ένιωθα και εγώ..

Έπρεπε να με βοηθήσει κάποιος..

"Η αγάπη μερικές φορές είναι σκοτάδι με μία δόση τρέλας."
Άφησα αυτές τις λέξεις να βγουν από το στόμα μου όσο έχανα τον εαυτό μου..

Σηκώθηκα από το πάτωμα.

Τους άφησα να δουν τις κραυγές που έβγαιναν από τα μάτια μου όσο ένιωσα να πεθαίνω μέσα μου..