Ξύπνησα αλλά δεν ήξερα αν ήταν πρωί.
Δεν ήξερα αν ήταν βράδυ.Το κελί ήταν κλειστό από παντού. Εκτός από μερικά ανοίγματα σε κάτι αγωγούς στο ταβάνι. Από αυτούς μπορούσαμε να αναπνέουμε και αν χρειαζόταν να μιλήσουμε ο ένας με τον άλλον..
Εκείνη την περίοδο στην φυλακή ζούσε ένας ηλικιωμένος κύριος και εγώ..
Εκείνος με βοηθούσε να μην χάνω τον χρόνο.
Ζούσε πολύ καιρό εκεί.
Περισσότερο από εμένα..Κάποιες φορές τραγουδούσε..
Ήμουν απελπισμένη και μόνη.
Μόνη..Δύο Μήνες Πριν
"Evelyn σε παρακαλώ μίλα μου."
"Με κατέστρεψες Caleb.."
"Μην το λες αυτό... Με αγαπάς.."
"Το ξέρω.. γι'αυτό μου είναι δύσκολο να σε μισήσω."
"Σε παρακαλώ..."
"Μην μου ξαναμιλήσεις αν δεν μου τον φέρεις πίσω..!"
Νομίζω έκλαιγε.
Προσπαθούσα να κάνω το μυαλό μου να σταματήσει.
Το χτυπούσα στον τοίχο πίσω μου και ένιωθα τον Caleb να κάθεται στην άλλη μεριά.. με το κεφάλι σκυμμένο και την καρδιά του ξεριζωμένη από το σώμα του.Τουλάχιστον εκείνον δεν τον μαχαίρωσε κανείς πισώπλατα.
Μόνη σε μία φυλακή το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να περιμένω το φαγητό.
Να δω κάποιον άνθρωπο..Αλλά πάντα ήταν ένα τέρας.
Ήμουν κουρασμένη.
Ένιωθα ότι δεν είχα κάτι άλλο να περιμένω.
Δεν είχα κάτι να χάσω. Τα είχα χάσει όλα.Η πόρτα χτύπησε.
Άνοιξε και μπήκε μέσα ο Jacob."Μήπως η καλεσμένη μου θα ήθελα κάτι πριν το δείπνο της;"
"Θέλω να κάνω μπάνιο."
"Όπως επιθυμείς. Ακολούθησέ με."
Οι διάδρομοι ήταν κάπως στενοί.
Με το ζόρι μπορούσαν να περπατήσουν δύο άτομα παράλληλα.Με πήγε σε ένα δωμάτιο με πολλές ντουζιέρες.
Δεν ρώτησα τίποτα.
Έφυγε και με λίγο ψάξιμο ανακάλυψα ότι υπήρχε ο,τι χρειαζόμουν εκεί.Αφού καθαρίστηκα το βλέμμα μου στάθηκε σε ένα μικρό παράθυρο.
Το πλησίασα και κοίταξα έξω..Είδα μερικά φύλλα από ένα φυτό.
Όμορφο φυτό.
Μου φαινόταν γνώριμο.
Περίεργο.Άπλωσα το χέρι μου να τα αγγίξω και αμέσως σταμάτησα.
Θυμήθηκα από που το ήξερα.
Ο πατέρας μου είχε μιλήσει για αυτό.
Σε πολύ μικρές ποσότητες μπορούσε να θεωρηθεί φάρμακο.
Αλλά ήταν δηλητήριο για όποιον κατανάλωνε περισσότερο από εκείνη τη ελάχιστη δόση.
YOU ARE READING
lucent
Mystery / ThrillerΑυτό είναι, μάλλον, που φοβούνται οι άνθρωποι. Όχι τον θάνατο. Αλλά εκείνα τα τελευταία δευτερόλεπτα πριν αφήσεις αυτό τον κόσμο. Σε εκείνο τον ελάχιστο χρόνο που ξαναβλέπεις την ζωή σου. Ζεις ξανά όλες τις αποφάσεις σου. Καλές και κακές. Τότε που ν...