lucent

Chapter 3f- Family Reunion

Έξι μήνες πριν

Evelyn's POV

Άνοιξα τα μάτια μου και ήμουν τόσο χαρούμενη.

Ήμουν ευτυχισμένη.

Ήμουν στην αγκαλιά του Caleb.
Μου φάνηκε ότι ζούσα όνειρο.
Όλα ήταν ήρεμα.

Κατάφερα να κοιμηθώ μετά από τόσο καιρό.
Χάρηκα ύπνο.
Χόρτασα ύπνο.
Από τη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου το χαμόγελο δεν έφυγε από το πρόσωπό μου.

Ήθελα να τον κοιτάξω.
Τον είδα να κοιμάται.
Ήταν τόσο ήρεμος.

Είχε καθαρό πρόσωπο.
Ένα πρόσωπο που μπόρεσε μάλλον για πρώτη φορά στη ζωή του να κοιμηθεί χωρίς να φοβάται.

Ένιωθα αυτές τις πεταλούδες στο στομάχι μου. Ήταν περίεργο.

Αυτό δεν το είχα νιώσει με τον Trevor.
Ίσως να μην τον αγαπούσα  όσο νόμιζα.
Ίσως να ήταν ένα ξέσπασμα της ηλικίας.

Αλλά εκείνη τη στιγμή  ένιωθα πραγματικά και ολοκληρωτικά ευτυχισμένη.

Δεν ήθελα να τον αφήσω.
Ήθελα να μείνω στην αγκαλιά του για όσο περισσότερο μπορούσα.
Αλλά κάποιος έπρεπε να μιλήσει για  αυτά που  είχαν γίνει.

Ξεγλίστρησα από το απαλό κρεβάτι χωρίς να ξυπνήσω τον Caleb.
Πλύθηκα και το νερό δεν με έπνιγε. Δεν με έκαιγε.
Μου έδινε ζωή.
Ντύθηκα και βγήκα από το δωμάτιο κάνοντας ησυχία για να μην του χαλάσω τον ύπνο.

Κατέβηκα τα σκαλιά και βρήκα την γυναίκα να κάθεται σε ένα τραπέζι.

Μου φαινόταν γνωστή.
Σαν να την ήξερα όλη μου τη ζωή.

Ήταν αυτή που καθάριζε το σπίτι μου.
Ερχόταν κάθε πρωί για λίγο και έκανε τις δουλειές που η μητέρα δεν έκανε γιατί θα κουραζόταν.

Πήγα και την ρώτησα αν ήταν εκείνη.
Όμως η φωνή της.. Η φωνή της μου θύμιζε την γυναίκα που καθάριζε το σπίτι του κυρίου Mitchell.

Εκείνη τη γυναίκα που προσπαθούσε να καλύψει το πρόσωπό της με μαντίλια.

Ήταν τόσο καλή μαζί μας.

"Προσπαθούσα να βρω οποία δουλειά μπορούσα για να  γεμίσω τη ζωή μου. Είμαι μόνη μου εδώ. Το να βλέπω οικογένειες και τις ζωές τους  μου ζεσταίνει την καρδιά."

"Όμως ξέρεις τι γίνεται στο σπίτι του κυρίου Mitchell. Γιατί πηγαίνεις;"

"Δεν σου έχει πει ο Caleb;"