lucent

Chapter 1b- The Art Of War

Οι κεραυνοί θύμιζαν ουρλιαχτά εκείνη τη νύχτα.

Τουλάχιστον αυτό θύμιζαν στα αφτιά μου.

Κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου έβλεπα τον Trevor. Γεμάτο αίματα. Σχεδόν νεκρό.

Ήθελα να ελπίζω ότι θα ερχόταν να με σώσει.

Αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα ότι δεν θα συνέβαινε αυτό.

Μπορεί να φοβήθηκε και να τα παράτησε..

Άλλωστε.. μόνο ο φόβος μπορεί  να καταστρέψει την αγάπη.

Αλλά ίσως να μην ήταν μόνο φόβος..

Ίσως.. να ήταν κάτι πιο τρομακτικό.

Κάτι πιο σκοτεινό.

Μόνο στην σκέψη ότι ο μπαμπάς μπορεί να τον είχε σκοτώσει ήθελα να κλάψω.

Να αφήσω τα συναισθήματά μου να βγουν.

Αλλά.. μάλλον δεν είχα.

Δεν τα ένιωθα.

Δεν ένιωθα τίποτα.

Μόνο ένα κενό.

Τίποτα παραπάνω.

Έτσι, κρατούσα τα μάτια μου ανοιχτά.

Οι εικόνες που κοίταζαν τα μάτια μου έδειχναν την ζωή που θα είχα.

Εγκλωβισμένη.

Σε σκέψεις, όνειρα, φιλοδοξίες και.. ελπίδες για κάτι καλύτερο.

Τα χέρια μου ήταν παγωμένα.

Αν υπήρχε λίγο φως θα μπορούσα να δω το χρώμα τους να έχει αλλάξει.

Το φόρεμά μου δεν είχε στεγνώσει ακόμα.

Προσπαθούσα να ζεσταθώ αλλά.. δεν μπορούσα.

Μερικά λεπτά ή ώρες ή δευτερόλεπτα, όλα έμοιαζαν το ίδιο, αργότερα έτρεμα.

Δεν ήθελα να το δείξω.

Αλλά και να το έδειχνα, ποιος θα το καταλάβαινε;

Ο νέος ιδιοκτήτης μου;

Ή ο φρικιαστικός συγκάτοικός μου;

Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να κοιμηθώ.

Έβλεπα τον πρώτο μου έρωτα.

Ήταν νεκρός. Αλλά στεκόταν μπροστά μου.

Έδειχνε φοβισμένος.

Το στόμα του ήταν ραμμένο.

Όπως και η σχέση μας.

Μυστική και κρυφή από τα μάτια του κόσμου.

Κάτι παράνομο.