lucent

Chapter 2e- Tragically Beautiful

Μας πήρε ο ύπνος στην πλατεία.

Με είχε πάρει αγκαλιά.

Ήμουν λίγο ανήσυχη πριν ξεκινήσουμε και μου πρότεινε αν ξεκουραστούμε.

Το χρειαζόμασταν.

Άνοιξα τα μάτια μου και είδα το γρασίδι γύρω μας. Όλα ήταν τόσο ήρεμα.

Όλη αυτή η ηρεμία μου φαινόταν ψεύτικη.

Αυτό το μέρος κάποτε το αγαπούσα.
Αλλά με πούλησαν. Έχασα την αγάπη μου.
Έχασα τις αναμνήσεις μου.

Ήλπιζα ότι θα τις βρω όλες. Ότι με κάποιο μαγικό τρόπο θα βρω ο,τι έχασα.
Ότι η μαμά μου και ο μπαμπάς μου θα μου δώσουν μία δεύτερη ευκαιρία.
Αλλά δεν έγινε έτσι.

Η μαμά μου νομίζει ότι είμαι τέρας.
Στον επικό διωγμό μου δεν είχε συμμετάσχει πολύ.. ήλπιζα ότι θα με είχε καταλάβει λίγο.. ήλπιζα ότι θα έβλεπε την κόρη της στα μάτια μου.

Ήλπιζα..

Αφού δεν ήθελε να μου μιλήσει θα μάθαινα τα πάντα από αυτόν που δεν με έψαξε.

Τον Trevor.

Όταν ήμουν έξω από το σπίτι μου.
Στα σκαλιά.
Εκείνη τη στιγμή που ο Caleb τράβηξε το χέρι μου να φύγουμε γύρισα το κεφάλι μου και τον είδα να περπατάει.

Δεν ήξερα αν με είχε δει ή όχι..
Και δεν ήξερα αν ήθελα να τον συναντήσω..

Με έκανε να τον αγαπήσω.
Με έκανε να καταπατήσω όσα μου είχαν πει οι γονείς μου.
Με έκανε να τον εμπιστευτώ.
Με έκανε να τα διακινδυνεύσω όλα.
Και τι αποτέλεσμα είχε αυτό;

Να καταστραφεί η ζωή μου.

Περίμενα στην αγκαλιά του Caleb μέχρι να ξυπνήσει.
Ο ύπνος δεν ήταν ο καλύτερός μου φίλος.

Αν και ο κόσμος των ονείρων μου ήταν πιο ρεαλιστικός από την πραγματικότητα...

"Ή καρδιά σου χτυπάει τόσο δυνατά;" Άκουσα μια απαλή φωνή. Τόσο ήρεμη. Σχεδόν δεν κατάλαβα ότι ήταν του Caleb.

"Νόμιζα ότι κοιμόσουν."

"Ήμουν απασχολημένος να σε προσέχω."

"Δηλαδή δεν κοιμήθηκες καθόλου;"

"Είχα συνηθίσει να κοιμάμαι στην πολυθρόνα."

"Πέρασε κανένας από εδώ;"

"Μόνο δύο κυρίες που μάλλον ενοχλήθηκαν αρκετά από το θέαμα."

"Θέλω να ξέρω τι τους είπες;"

"Είπα απλά ότι πληρώνομαι για την δουλειά μου."