lucent

Chapter 3p - Break My Bed.. Not My Heart

"Ζεις;" Άκουσα μια φωνή.. Δεν ξέρω πόσες μέρες μετά.

"Εξαρτάται. Τι σημαίνει να ζεις;"

"Κάτι που δεν θα μάθεις ποτέ."

"Αν με έχεις εδώ για να πεθάνω τότε γιατί δεν με σκοτώνεις να τελειώνουμε;"

"Γιατί ένα τέρας σαν εσένα πρέπει να νιώσει τον πόνο που έχει προκαλέσει."

"Πίστεψέ με έχω νιώσει πολύ περισσότερο πόνο από όσο έχω προκαλέσει."

"Όλοι πονάνε. Αλλά δεν ξεσπούν πάνω στους άλλους."

"Εδώ κάνεις λάθος. Το μόνο που κάνουν οι άνθρωποι είναι να ξεσπάνε στους άλλους."

"Οπότε αυτό που κάνω εγώ είναι ένα ξέσπασμα; Καταπατώ τους νόμους που έχω ορκιστεί πως θα υπακούω. Πηγαίνω κόντρα σε όσα πιστεύω. Και.. Είναι ένα ξέσπασμα."

"Μικρέ εγώ είμαι ο τρελός της υπόθεσης. Οπότε σου ξαναλέω.. Αν θες να με σκοτώσεις.. κάνε το. Αλλά να πεις ότι παλέψαμε και ήταν μια θρυλική  μάχη."

"Δεν μπορώ να σε σκοτώσω."

"Γιατί θα γίνεις ένα τέρας σαν εμένα;"

"Ακριβώς."

"Ω μικρέ.. θες τουλάχιστον να μου πεις ονοματάκι σου; Οι τελευταίες μου στιγμές είναι εδώ. Κάνε μου αυτή τη χάρη."

"Luke."

"Ω μικρέ Luke.. Εμένα με έκαναν τέρας οι καταστάσεις. Ξέρεις η οικογένεια και όλα αυτά."

"Είναι και αυτοί.."

"Σαν εμένα; Κατά κάποιο τρόπο. Είχαν κάνει πολύ κακό όσο ήταν ζωντανοί."

"Δεν είναι πια;"

"Μπα. Τους σκότωσα μια μέρα. Ήταν ωραία μέρα. Δεν είχε κρύο. Λίγη συννεφιά αλλά και τα σύννεφα είναι όμορφα."

"Πώς μπορείς να μιλάς τόσο ψύχραιμα;"

"Με θεωρούσαν τσουλάκι από τότε που ήμουν τεσσάρων. Όταν δεν τους άκουγα με κλείδωναν στο υπόγειο. Ή με χτυπούσαν. Κυρίως μου πέταγαν πράγματα. Θυμάμαι μια μέρα τον 《μπαμπά》 να με λέει αποτυχία επειδή δεν άφησα ευχαριστημένο έναν πελάτη. Ήμουν οκτώ. Τι ευχαρίστηση να προσφέρω; Μετά από όσα μου έκαναν η περιφρόνηση είναι το πιο τιμητικό πράγμα που μπορώ να κάνω."

"Ξέρω κάτι από προβληματική οικογένεια. Όχι σε τέτοιο βαθμό αλλά.. έχω τις εμπειρίες μου."

"Θες να πεις την ιστορία σου σε έναν ετοιμοθάνατο;"

"Δεν έχω πολλά να πω. Ας πούμε ότι υπήρχαν αρκετά προβλήματα και καθόλου υποστήριξη."