lucent

Chapter 3l- Sad Serenade

Όταν γύρισα στο σπίτι τίποτα δεν ήταν το ίδιο.

Σαν είχε προχωρήσει η ζωή τόσο πολύ..

Και εγώ αντί να πάω μπροστά πήγαινα πίσω.

Άνοιξα την πόρτα και όλοι με κοίταζαν.
Ήμουν καλυμμένος παντού με χώματα.
Για άλλη μια φορά..

Κανείς δεν θα έβρισκε τον Trevor.
Γιατί εγώ απλά έκανα την δουλειά του.
Φύτεψα ένα δέντρο.

Μόνο που περίπου δύο μέτρα κάτω από τον καρπό έβαλα κάτι για ενίσχυση.

Ο κύριος που βοήθησα αμέσως έτρεξε κοντά μου.
Με ευχαρίστησε που τον έσωσα.
Μου είπε ότι φέρθηκα σαν τον γιο που ποτέ δεν είχε.

Τα λόγια του με έκαναν να πονάω.
Δεν ήξερα γιατί.

Είπαμε να κάτσουμε όλοι να μιλήσουμε.

Αλλά πρώτα η στεγνή φωνή της Evelyn ακούστηκε.
"Πήγαινε να καθαριστείς πρώτα."

Μου φάνηκε περίεργη.
Αλλά δεν την ρώτησα τι είχε γίνει.

Evelyn's POV

Το μόνο που ήθελα ήταν να νιώθω ότι δεν είμαι μόνη μου.
Αλλά ακόμα και σε ένα δωμάτιο γεμάτο ανθρώπους ένιωθα μόνη.

Δεν καταλάβαινα πως περνούσαν οι στιγμές.

Κρατούσα το βιβλίο που μου είχε φέρει η μητέρα του Caleb και προσπαθούσα να το θυμηθώ.
Ήταν από το δωμάτιό μου..
Ήταν δικό μου..
Αλλά μου φαινόταν ξένο.

Ξεφύλλιζα τις σελίδες..
Προσπαθούσα να βρω αυτή τη μυρωδιά που έχουν τα βιβλία.
Προσπαθούσα να βρω αυτό που αγαπούσα.
Να χαθώ στις λέξεις.
Αλλά δεν μπορούσα να τις καταλάβω.

Ένιωσα ένα χέρι στον ώμο μου.
Σήκωσα το βλέμμα μου και τον είδα.
Σαν να μου έλεγε συγγνώμη για κάτι.

Έκατσε δίπλα μου και μου ψιθύρισε "Θέλω να μιλήσουμε κάποια στιγμή."

Δεν ήθελα να μιλήσω με κανέναν.
Δεν ήθελα να μάθω τίποτα άλλο.

"Κράτα το για την μέρα του γάμου.."

Ακούμπησε το κεφάλι του στον ώμο μου και δεν μιλήσαμε άλλο.

Τα μάτια μου έπεσαν σε ένα όνομα στο εξώφυλλο του βιβλίου.
Theodore Marshall.

Αμέσως κοίταξα τον άνδρα που καθόταν απέναντί μου.

Μου χαμογέλασε.

"Εσείς το γράψατε;"

"Πάντα μου αρέσει να γνωρίζω θαυμαστές των έργων μου."