EY YÂR (TAMAMLANDI)

ÖYLE BİR GÜN Kİ!!!

5 YIL SONRA :'(

-Sukeynâm yapabilecek misin?
-Yapmak zorundayım Hivdam... 
Dört evladım için yapmak zorundayım...

-Bacım
-Efendim Bekir abim...
-Emin misin?

Bekir abimin sorusuna cevap veremeden evimizin anahtarını,
Can Tanem ile geçirdiğimiz güzel günleri yaşadığımız yuvamızın anahtarını Müdüre Anneme (Yetimhane Müdürü) uzattım.
Ailem ve sevdiklerim gözyaşları içinde bana bakıyorlar.

-Müdüre annem buyur.
İhtiyaç sahibi bir aileye ver.
Gerekli evrakları daha sonra hallederiz.
-Kızım...
-Allah'a emanet olun... dedim ve son kez yuvama bakarak dışarı çıktım...

O kara günün ardından bugün tam beş yıl geçmişti.
Önce sevdiğim ile vedalaştım.

Bugün yedinci evlilik yılımız doldu Can Tanemmm...

Senin için öldü diyorlar Can Tanem...
Beş yıl oldu unut diyorlar...
Ben seni nasıl unutabilirim...

Kalbim bile öldüğüne inanmadıktan sonra benliğim ruhum nasıl inanır senin öldüğüne...

Hem unutmak...
Unutmak nedir sevdiğim...
Ben bunu seninle yaşayamam...
Yüce Mevlam da yaşatmasın...

Hadi gel artık Can Tanem...
Yunus Emremiz
İkizlerimiz Muhammed Mirza ve Mustafa Mirzamız

Ve küçük kızımız Rukiyemiz...
O bize ailesinin emaneti oldu onlar sonsuzluğa giderken...
Evlatlarımın süt kardeşi oldu...
Kızımız oldu...
O da benim gibi mühür gözlü Can Tanem...

Mühür Gözlü yarenin seni çok özledi Can Tanemmm...
Seni çok özledik...

Daha sonra da en güzel günlerimi geçirdiğim ve en acı haberi aldığım yuvama veda ettim...

Şimdi arabama binip evlatlarım ile yolculuğuma başlarken acı tatlı günlerim gözlerimin önünden teker teker geçiyordu...

-Can Tanem neyin var senin? Benim yakışıklı yârimin yüzü niye asılmış.

Numara yaptığının farkında olarak onu güldürmeye çalışarak sormuştum.

-Yok bir şeyim küçük hanım.
-Anlaşıldı kesin var. Çünkü yârim bana küçük hanım dedi.
-Evet var küçük hanım.
-Buyur yakışıklı yârim.
-İyide sen böyle bakınca söyleyemiyorum ki. Önce arkana dön.
-Nasıl bakıyorum ki ben.
-Böyle işte... Hadi arkana dön...

Yanağından bir buse alarak gülümseyerek arkamı dönmüştüm.

-Söylemicen mi yârim bak arkamı da döndüm.
-Busenin etkisinden çıkabilirsem.
-Efendim ne dedin. Önüme mi döneyim.
-Hayır!!!
-Tamam dönmüyorum...
-Şey şey...
-Ney bitanem...
-Ben karımla baş başa vakit geçirmeyi özledim... Hastaneydi, işlerin yoğunluğuydu, misafirlerdi, şuydu buydu derken kaç ay geçti nerdeyse karımın yüzünü göremiyorum.

O gözleri kapalı olduğu için döndüğümü farketmemişti. O'nun yüzüne bakarak konuşmasını dinliyordum...