De Aftrap - spin-off Hattrick

02

Sorry, sorry, sorry! Mijn verontschuldigingen dat ik een dag te laat ben met updaten. Ik was het gister helemaal vergeten...

Hoofdstuk 2

'Op een mooie avond!' riep Feline naar de groep die om haar heen stond, waarna ze de inhoud van het shotglas achterover gooide. Gelijk voelde ze alcohol in haar keel branden, maar dat liet haar niet weerhouden er nog één van het dienblad dat rondging af te pakken.

'Woke up this morning, can't shake the thunder from last night. You left with no warning and took the summer from my life.
I gave you my everything, now my world it don't seem right.
Can we just go back to being us again?'' klonk door de speakers.

''Cause when I'm sitting in the bar.
All the lovers with umbrellas always pass me by.
It's like I'm living in the dark and my heart's turned cold since you left my life. And no matter where I go.
Girl, I know if I'm alone, there ain't no blue sky.
I don't know what I'm doing wrong.'

''Cause baby, when you're gone
all it does is rain, rain, rain down on me
Each drop is pain, pain, pain when you leave.
It's such a shame we fucked it up, you and me.
'Cause baby, when you're gone all it does is rain.'

-

'Is de zuipprinses ook eindelijk wakker?' zuchtte Lars, toen Feline haar ogen opende, al duurde het niet lang voordat ze haar ogen sloot. Het felle zonlicht deed enorm pijn aan haar ogen.

Haar hoofd bonkte als een gek, waardoor Feline meteen spijt kreeg van het feit dat ze een paar drankjes meer op had dan eigenlijk goed voor haar was.

'Mijn hoofd doet pijn,' zeurde Feline, en deed een tweede poging om haar ogen deze keer open te houden. Ze wreef in haar ogen.

'Tja, dat krijg je ervan als je zoveel drinkt. Misschien moet je de volgende keer niet zuipen als een ketter.'

Gisteravond en afgelopen nacht had ze wat te diep in het glaasje gekeken, en daar merkte Feline nu alle gevolgen van.

Veel kon ze zich niet van het feest meer herinneren. Eén van de weinige dingen die haar wel was bijgebleven, was dat Lars haar had moeten ophalen.

'Je ging wel lekker, hè gisteravond?' zei hij.

'Ik had iets te veel op,' probeerde ze er zo nonchalant mogelijk uit te brengen.

'Iets te veel?' Lars lachte. 'Ik hoop voor je dat je zelf kunt inzien dat "iets te veel op hebben" zacht uitgedrukt is,' was Lars van mening.

'Je kon zelfs niet eens meer op je benen staan, zo dronken was je.'

'Indy belde me midden in de nacht op met de vraag of ik je op kon halen, want het lukte haar niet je mee te krijgen. Ze was radeloos toen ik aankwam.'

'Vind je dat normaal, Felien?' Aan zijn stem was duidelijk te horen dat ze hem boos had gemaakt, en niet zo'n beetje ook.

'Sst, straks horen pap en mam het,' siste ze.

'Die zijn naar Davy en Amber, dus ik kan gewoon tegen je tekeer gaan zoals ik wil en jij verdient,' antwoordde haar broer.

Ze was hem eeuwig dankbaar.
Als haar ouders haar zo hadden gezien...

Ze wist zelf ook wel dat ze te ver gegaan was gisteravond.

'Het spijt me, oké,' zuchtte Feline. 'Het zal in het vervolg niet meer gebeuren.'

'Je kunt niet op deze manier doorgaan, Feline. De laatste tijd ga je elk weekend uit of naar een feestje. Over een paar maanden beginnen je examens en sinds de tijd dat je weekend vooral bestaat uit feesten en zuipen, zijn je cijfers er niet bepaald op vooruit gegaan, al denk ik dat ik je dat niet hoef te vertellen.'

'Ik vind dat ik genoeg wijze woorden heb bijgebracht,' glimlachte Lars.

'Zal ik dan maar een anti-katerontbijt voor mijn lieve zusje maken?'

Feline knikte. 'Lief van je.'

'Al moet ik je erbij vertellen dat het op één voorwaarde is,' Lars grijnsde.

'Oh nee,' jammerde ze, 'dit kan nooit goed zijn.'

'Je gaat na je ontbijt samen met mij sporten.'

'Sporten?' Met grote ogen keek ze haar broer aan.

'Het is niet alsof ik het in het Chinees heb gezegd, dus ja, je verstond me goed.'

-

'Hoe was het gister?' vroeg Esmee haar dochter.

Feline probeerde te verbergen hoe slecht ze zich eigenlijk voelde, maar ze was er bijna zeker van dat haar moeder het al gemerkt had.

'Gezellig,' antwoordde ze.

'Ik hoorde van Lars dat jullie zo gaan sporten,' mengde Joël zich in het gesprek.

'Ja,' knikte Feline naar haar vader.

'Ga je mee?' Voordat ze ermee in kon stemmen, had Lars zijn zusje al aan haar hand meegetrokken.

'Gaan we fietsend? Dat kun je niet menen, Lars. Hardlopen in het Amsterdamse Bos vind ik genoeg.'

'We kunnen ook lopend gaan, hoor,' gaf Lars haar als tweede optie.

'Dacht je soms dat we met de auto naar het Amsterdamse Bos zouden gaan?' Haar broer grijnsde.

'Ik hoopte er in ieder geval op,' gaf Feline toe.

'Het is niet eens tien minuten fietsen. Ik noem je echt lui, Felien.'

-

'Hoelang gaan we door?' hijgde Feline, terwijl ze met moeite door rende.

'Totdat we beiden moe zijn,' kreeg ze als reactie terug.

Dat kon lang duren, wist Feline, want Lars had een zeer goede conditie – niet dat het niet anders kon als topsporter.

'Jouw conditie is niks meer vergeleken met vroeger,' vond Lars nadat hij op het houten bankje geploft was.

Haar handen steunend op haar knieën stond Feline te hijgen.

'Ik doe ook niet aan topsport zoals jij,' reageerde ze, toen ze naast Lars op de bank plaats nam.

'Dat is geen excuus. Je was al doodmoe na tien minuten,' grinnikte Lars.

Toen Feline klein was, had Joël meerdere malen geprobeerd haar aan het voetballen te krijgen, maar snel werd duidelijk dat zij niet het talent van haar vader geërfd had en ook Esmee had hetzelfde geprobeerd met dansen, met uiteindelijk dezelfde uitkomst als bij voetbal.

'Beloof me dat je me dit nooit, maar dan ook echt nooit meer aandoet?' lachte Feline.

'Dan heb ik een leuke verrassing voor je: we gaan nog een rondje.'

'Nee,' antwoordde Feline resoluut.

'Jawel! Hup, opstaan jij,' Lars reikte zijn hand uit om Feline overeind te trekken.