De Aftrap - spin-off Hattrick

20

Hoofdstuk 20

Geschreeuw en ander gekrijs hoorde zich om haar heen. Wat was er allemaal aan de hand?

'Feline, volhouden! De dokters zijn er bijna,' hoorde ze een bekende stem roepen. Wie was dit? Waarom kwam deze stem haar zo bekend voor? En waarom lukte het haar niet de stem te ontmantelen?

Ze probeerde haar ogen te doen, maar door de pijn werd ze daardoor weerhouden.

Feline voelde één pijnlijke steek in haar schouder.

'Kom op, Fé!' werd er opnieuw tegen haar geroepen. 'Het komt allemaal goed, je gaat goed verzorgd worden.' Ze voelde dat ze opgetild werd. Waar ging ze heen?

-

Ze opende haar ogen. Waar was ze? Feline keek de kamer rond en zag dat alles zo goed als wit was. Was ze in het ziekenhuis? En zo ja, waarom dan? En waarom wist zo weinig?

'Hé, lieverd, je bent wakker,' glimlachte Joël naar zijn dochter.

'Pap,' haar stem klonk schor.

'Wacht, ik ga Esmee waarschuwen dat je bijgekomen bent, dan ben ik zo bij je terug,' deelde Joël mee.

In de tijd dat haar vader weg was, merkte Feline dat haar hoofd vreselijk veel pijn deed.

'W-waar ben i-ik?' stotterde Feline, toen haar ouders de ziekenhuiskamer binnen kwamen.

'In het ziekenhuis,' antwoordde haar moeder, die haar hand vasthield.

'Hoe voel je je?' zei Joël, terwijl hij zijn dochter aankeek.

'Moe en slecht.'

'Heb je pijn?' Nu was het haar moeder die Feline bezorgd aanstaarde.

'Wat is er gebeurd?'

'Je hebt een messteek in je schouder en een klap tegen je hoofd gehad die niet voor jou waren tijdens het uitgaan en toen ben je knock-out gegaan. Daarom ben je dus afgevoerd naar het ziekenhuis,' vertelde Joël.

'Zeg, Felien, Joël zaten erover na te denken om terug te gaan naar Amsterdam als je uit het ziekenhuis wordt uitslagen, maar we wilden natuurlijk eerst weten wat jij hiervan zou vinden,' zei Esmee.

'Nee joh!' sloeg Feline het aanbod af. 'Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat jullie vervroegd de vakantie moeten opgeven omdat ik een fout heb gemaakt.'

'Het was geen fout, Felien. Jij kon er niks aandoen. Als je naar huis wilt, moet je het zeggen. We kunnen ook regelen dat als je wat stabieler bent, je in Amsterdam verder behandeld wordt in het ziekenhuis,' drong Joël aan.

'Nee, pap,' ze schudde haar hoofd. 'Daar ga ik niet mee akkoord. We blijven gewoon hier.'

-

Langzaam herinnerde ze de avond weer. Feline was eigenwijs geweest en wilde per se kijken wat eraan hand was en ze had een klap gehad en vanaf daar wist ze het niet meer. Waarom was ze zo nieuwsgierig geweest? Waarom kon ze niet gewoon één keer verstandig zijn?

'Feline, ik ben blij dat het goed met je gaat komen,' Lars keek haar aan.

Had ze maar naar Lars geluisterd, dan had ze nu niet in het ziekenhuis gelegen, maar daar had ze nu ook niks aan.

'Ik had je beter moeten beschermen,' was Lars van mening, 'dan had je nu niet in het ziekenhuis gelegen.'

'Nee, Lars, ik had naar jou moeten luisteren. Ik was eigenwijs en misschien is dit wel een goede les. Je hebt hier niets aan kunnen doen, neem het jezelf alsjeblieft niet kwalijk.'