De Aftrap - spin-off Hattrick

03

Een hoofdstukje vanuit de Johan Cruijff Arena! Nu nog een 1-0 voorsprong, hopen op meer:)

Hoofdstuk 3

'Felien, loop nou eens door,' riep haar vader. Ze waren op weg naar Brasserie Van Dam, waar ze met de familie Blind en Klaassen een etentje zouden hebben.

Als reactie zuchtte ze. Haar telefoon was nu eenmaal interessanter dan het gesprek tussen haar broer en vader over hoe hij kon presteren. Het ging altijd over voetbal en prestaties en Feline was zo af en toe even blij wanneer het er een keer niet overging.

Ze voelde dat er iemand tegen haar opliep. Uit schrik liet ze haar mobiel vallen, die met een harde klap op de grond viel.

'Oh, eh, sorry,' zei ze wat ongemakkelijk toen Feline omhoog keek.

'Nee, maakt niet uit. Het was eigenlijk mijn schuld, want ik lette niet op. Gaat het? Als ik je pijn heb gedaan, moet je het zeggen!' De jongen keek haar bezorgd aan.

'Ja, het gaat,' beantwoordde Feline zijn vraag.

Hij bukte om haar telefoon te pakken en bekeek hem daarna uitvoerig.

Het gaf Feline de mogelijkheid hem eens goed te bestuderen. Licht bruin haar, felblauwe ogen en daarbij kwam ook nog eens bij dat hij zeer charmant was. Absoluut niet verkeerd.

'Helemaal heel, alsjeblieft,' hij gaf haar telefoon terug.

'Thanks,' zei Feline zachtjes.

'Wat doet zo'n mooie dame hier alleen?' De jongen keek haar vriendelijk glimlachend aan.

'Ik ben niet alleen, maar omdat vaak sloom loop, lijkt dat wel zo,' gniffelde Feline.

'Zou ik misschien je nummer mogen?' vroeg hij, terwijl hij zijn mobiel uit zijn broekzak haalde.

Moest ze dit doen? Was het verstandig? Hij zag er niet bepaald uit als een creep, maar toch.

Misschien moest ze het gewoon doen. Waarschijnlijk zou er niet veel uit ontstaan, verwachtte Feline.

'Geef je telefoon maar.'

Feline zette vlug haar nummer en naam erin en gaf hem terug.

'Feline dus,' concludeerde hij. 'Mooie naam.'

Ze knikte. 'Dank je. Je weet mijn naam nu, maar ik weet de jouwe niet.'

'Tobias, aangenaam,' antwoordde de jongen – die blijkbaar Tobias heette – en stak zijn hand uit.

'Feline, kom je?' Esmee keek haar dochter met een grote grijns aan.
'Je vader en broer zijn al binnen, dus een beetje opschieten, want we zijn al laat.'

'Doeg, Feline, ik hoop je binnenkort een keer te zien,' glimlachte Tobias.

'Doeg, Tobias,' glimlachte Feline terug.

'Leuke jongen,' vond Esmee.

'Het was niks,' ontkende ze het.

'Jaja, ik geloof er niks van. Ik ben ook jong geweest.'

Feline liep rood aan. 'Pff, ik ken hem pas een paar minuten.' Esmee en Feline liepen het restaurant binnen, waar Davy, Amber, Daley en Candy-Rae al aan de tafel zaten met Laurens, Rosan, Dave en Sofie.

'Hèhè, daar zijn ze. We zijn eindelijk compleet,' glimlachte Amber.

'Ja, Feline had een klein akkefietje,' vertelde Esmee, 'daarom zijn we wat later.' Esmee gaf haar dochter een knipoog.

'Het was niks bijzonders, hoor,' wuifde Feline het snel weg en probeerde de doordringende blik van haar vader te vermijden. Hij leek haar smoesje niet te geloven.

Ze begroette iedereen, waarna ze naast Rosan en Sofie aanschoof op de stoel.

'Ik of eigenlijk we zagen je net met die jongen,' Rosan grijnsde.

'Hoe heet 'ie of heb je dat niet gevraagd?' wilde Sofie weten.

'Jawel, zijn naam is Tobias,' reageerde Feline.

'Dus die jongen waarvan ik je laatst een foto liet zien op de training, is niet meer?'

Feline schudde haar hoofd. 'Zoals ik op de training al zei, ik ken hem niet persoonlijk.'

'Over wie hebben jullie het?' fronste Rosan.

'Ik zal je even een foto laten zien. Geloof me, hij is echt een lekkerding,' ratelde Sofie door, terwijl ze een foto liet zien aan Rosan.

Rosan haalde haar schouders op. 'Niet bepaald mijn type jongen, maar wellicht iets voor Feline als het met Tobias niks wordt.'

'Ik heb hem mijn telefoonnummer gegeven,' vertelde Feline op een fluistertoon, zodat haar vader het niet zou horen, want ze was er zeker van dat hij het niet goed zou keuren.

'Je zegt daarnet dat je die ene jongen niet persoonlijk kent, maar die ene Tobias ook niet,' was Rosan van mening.

Ze zag haar telefoon oplichten.

'Het is vast een appje van die gast,' sprak Sofie haar vermoeden uit.

'Ga dan kijken, nu zijn we benieuwd wie het is,' spoorde Rosan Feline aan te gaan kijken.

Onbekend:
Zin om deze week af te spreken? X Tobias

'Soof, je had gelijk: het was inderdaad Tobias,' knikte Feline.

'Wat heeft hij gestuurd?' Sofie staarde Feline nieuwsgierig aan.

'Wie?' bemoeide Laurens zich ermee.

'Het zijn jouw zaken niet, Laurens,' kaatste Rosan terug naar haar broer.

'Maar de mijne wel. Ik wil graag weten met wie mijn kleine zusje een afspraak heeft,' zei Lars

Feline zuchtte. Fijn, nu wist Lars er ook van.

'Dacht je dat ik je niet gezien had toen die jongen die tegen je opliep en hij om je nummer vroeg? Hij is het niet, hè?'

'Misschien,' gaf ze fluisterend als antwoord.

'Ja dus,' stelde Lars hoofdschuddend.

'Ik snap dat je bezorgd bent om je zusje, maar qua jongens kan ze zelf goed beslissen.'

'Heb je nou al geantwoord op zijn vraag? Uit ervaring weet ik dat jongens het niet leuk vinden om lang te moeten wachten op een antwoord,' glimlachte Laurens.

'Ga ik nu doen.'

Feline Veltman:
Lijkt me gezellig!

Nee, dat moest ze niet schrijven. Ze zuchtte. Ze verwijderde de tekst.

Rosan had haar zien struggelen en pakte dan ook haar mobiel uit Felines handen.

'Ik zal dit voor jou doen, kennelijk is het vrij moeilijk voor je.'

'En hij is verstuurd,' deelde Rosan een minuutje later mee.

'Wat heb je gestuurd?'

'Kijk zelf maar.'

Feline Veltman:
Ja, leuk! Had je al een datum in gedachten? X