De Aftrap - spin-off Hattrick

29

Hoofdstuk 29

'Eindelijk ben je wakker. Goed geslapen?' vroeg Indy.

Feline knikte. 'Soort van. Die kus met Laurens bleef maar door mijn hoofd gaan. Op de een of andere manier lukt het me niet om het te vergeten. Om hem te vergeten.'

'Misschien wil je hem onbewust niet vergeten en dat dat de reden is dat het niet lukt,' bedacht Indy.

'Ik heb trouwens wel over hem gedroomd,' vertelde ze. 'De droom ging over dat we samen waren en dat is het enige wat ik er nog van weet.'

'Of wat je ervan wilt herinneren,' zei Indy.

'Was je lang wakker? Anders had je me best wakker mogen maken, hoor.'

'Ja, dat zeg je nu, maar ik weet zeker dat je iets compleet anders had gezegd als ik je gewekt had. Ik denk ook dat je een stuk minder vrolijk was geweest dan. Maar goed, om antwoord te geven op je vraag: ongeveer een half uurtje, gok ik. Maak je geen zorgen: ik heb me niet verveeld in die tijd.'

'Zeg, In,' begon ze grijnzend, 'ik zag je gister met die jongen praten. Jullie hadden toch nummers uitgewisseld, zei je?'

Indy leek even te moeten nadenken over wie Feline het had – ze had namelijk een boel alcohol gedronken – maar al gauw wist ze het weer.

'Ja, klopt. Hij heet Lorenzo. Hoezo?'

'Moet je hem niet appen?' grijnsde Feline.

'Maar ik zit met Jesse in mijn hoofd. Hoe kan ik hem dan een eerlijke kans geven?'

Feline haalde haar schouders op. 'Stuur hem een berichtje en zie wat er daarna van komt. Je kunt ook vrienden blijven, als je dat liever wilt.'

'Jij hebt echt veel te veel sprookjes gezien dan goed voor je is,' gniffelde Indy. 'Dus droom maar lekker verder van Laurens, maar ik geloof niet in sprookjes zoals jij dat doet.'

'Het gaat nooit iets worden tussen mij en Laurens!' reageerde ze fel.

'Dat roep je al weken. Ondertussen kust hij jou en ik meen te zien dat jij er geen problemen mee had.'

'Of hoe jij het waarschijnlijk ziet: ik vermoed dat hij jouw prins op het witte paard is,' knipoogde Indy.

-

'Hoe was het feest van Sofie?' Lars was de enige van het gezin die thuis was toen ze binnenkwam.

'Je hebt Laurens gesproken, of niet? En waar zijn pap en mam heen?'

Lars knikte. 'Toch van mening veranderd, denk ik. Je hebt hem namelijk niet weggeduwd. Die zijn de stad in of zo. Ze waren nogal vaag. Maar het zou natuurlijk ook te maken kunnen hebben met mijn verjaardag, die over een week al is.'

Dat was ook zo. Haar broer was bijna jarig en ze moest nog een cadeautje zien te bemachtigen.

'Bemoei jij je met je eigen liefdesleven. Ga wat leuks doen met Lois of verras haar, maar houd je alsjeblieft ver weg van mijn liefdesleven,' zei Feline.

'Ik wist niet dat je zo zou reageren. Sorry, hoor.'

'Het is niet dat mijn grote broer alles hoeft te weten.'

'Nee, alsjeblieft niet, dat zou ik absoluut niet willen. Maar ik zou het gewoon te gek vinden als jij en Laurens wat krijgen,' Lars grijnsde.

'Ik dacht eigenlijk dat je hem eerder zou vermoorden,' gniffelde ze.

'Als hij je pijn doet, ja. Maar ik ga er gewoon vanuit dat hij je goed behandelt. Ik ken Laurens als één van de beste, dus ik weet dat hij-'

'Jaja, ik vind dat je genoeg een goed woordje voor hem hebt gedaan,' ze zuchtte.

'Ik ga naar boven.'

'Oh, Felien. Rosan was hier net. Ze wacht op je kamer,' meldde Lars.

'Oké,' knikte ze. 'Weet je waarom ze hier naartoe gekomen is?'

'Ze wilde met je praten. Ik vermoed over Laurens,' reageerde Lars.

'Bedankt.' En met die woorden liep ze richting haar kamer.

'Hé, Roos,' glimlachte Feline naar Rosan.

'Hoi,' glimlachte Rosan terug.

'Laurens?' sprak ze haar vermoedens uit. 'Je wilde het over die kus van gisteren hebben?'

'Klopt.'

'Luister, hij kuste mij. Ik niet hem. We waren aan het dansen. Opeens drukte Laurens zijn lippen op die van mij. Ik stond perplex, Roos.'

'Dat weet ik, Felien. Ik weet dat hij jou kuste en jij niets deed,' zei Rosan.

'Ik ben hier niet omdat ik een verklaring van je hoef – die heb ik al van Laurens gekregen. Ik wil enkel weten wat jouw gevoel erbij was.'

'Ik weet het niet,' verzuchtte Feline. 'Het voelde fijn, maar ik weet niet of het is wat ik wil.'

'Heb je Laurens erover gesproken?'

'Soort van. Ik vroeg aan hem waarom hij jou kuste, als hij wist dat jij er nog niet klaar voor was om iets met hem aan te gaan. Je zit, heel begrijpelijk, met Tobias in je hoofd en hem wil je gauw uit je hoofd hebben, maar dat lukt niet als die broer van mij zich ermee bemoeit. Hij haalt alles door de war. Jouw gevoelens toen we op Bonaire waren en nu het net uit is met Tobias denkt hij kennelijk dat hij jou direct kan kussen.'

-

Feline voelde haar mobiel in haar broekzak trillen. Ze dacht dat het Tobias vast zou zijn. Die gast kon haar ook nooit met rust laten, was de gedachte die door haar hoofd schoot. Hoe moeilijk was het om haar te laten gaan? Hij had het zelf verpest.

Om te checken of haar voorgevoel over Tobias waar was, haalde Feline haar telefoon uit haar broekzak.

Laurens Klaassen:
Het spijt me zeer van gisteravond! Het had nooit mogen gebeuren, maar je was gewoon zo mooi. Ik hoop dat je me kunt vergeven! Als je wilt, kunnen we deze week een keertje praten. Maar onthoud: alleen als je wilt. Ik begrijp ook heel goed dat je het niet zou willen. Ik hoor wel van je! Xx

Ze schrok van wie het was. Haar voorgevoel was volledig onterecht geweest en eerlijk gezegd vond ze dit erger dan Tobias. Wilde ze afspreken met Laurens na de kus van gisteravond? Het zou sowieso ongemakkelijk worden, dat stond vast.

'Je kijkt alsof je een spook hebt gezien,' lachte Rosan.

'Ja, lach jij maar. Ik denk dat jij ook zou kijken alsof je een spook had gezien, als je dit berichtje had gekregen,' zei Feline.

'Wie is het dan?' wilde Rosan weten.

Ze slikte.

'Feline, laat zien!' En met een ruk werd haar mobiel uit haar handen getrokken.