De Aftrap - spin-off Hattrick

21

Hoofdstuk 21

Drie jaar terug

'Feline, ik heb je!' hoorde ze achter zich.

Het was hartje zomer in Amsterdam en samen met Laurens, Lars en Rosan vermaakten ze zich in het Vondelpark.

'Echt niet!' reageerde Feline, terwijl ze achterom keek en Laurens steeds dichterbij kwam.

'Ik zei toch dat ik sneller zou zijn,' Lars pakte Feline bij haar arm vast en ze gaf zich over. Minutenlang had ze zo hard als ze kon door het Vondelpark gerend en ze had in haar achterhoofd gehouden dat Laurens sneller dan zij zou zijn.

'Gefeliciteerd,' verzuchtte Feline.

'In het vervolg kun je maar beter meteen naar mij luisteren en toegeven dat mannen sterker zijn,' grijnsde Laurens, terwijl hij nog steeds haar arm vasthield.

Feline draaide haar hoofd een kwartslag, zodat ze Laurens aan kon kijken. Ze zag de glinstering in zijn ogen die hij altijd had.

'Ik dacht in het begin dat ik een kans maakte tegen jou.'

'Je moet niet denken, Feline.'

Laurens zijn lippen naderden de hare en voor ze het doorhad, had Laurens zijn lippen op die van haar gedrukt.

Ze betrapte haarzelf erop dat het best goed voelde en ze wilde Laurens dan ook niet wegduwen. Op de één of andere manier leek het vertrouwd te voelen, alsof ze al eerder gekust hadden.

In Felines beleving duurde de kus minuten, maar eigenlijk waren het slechts een paar seconden.

Voorzichtig verbrak Feline de kus, waarna het hier en daar wat ongemakkelijk werd tussen de twee.

'Daar zijn ze! Ik heb ze gevonden, Roos!' schreeuwde Lars.

'Komen jullie?' vroeg Rosan.

De twee knikten, niet-wetend wat er gezegd kon worden.

'Ik had eerder kunnen opgeven, want ik wist dat ik deze wedstrijd ging verliezen,' gaf Feline toe aan Laurens.

Hoofdschuddend dacht Feline terug aan deze gebeurtenis. Zou Laurens haar toen ook al leuk gevonden hebben? Of kwam het door de hoeveelheid testosteron die door hun lichaam heen raasde tijdens de puberteit?

Ze wist het niet. De enige die deze vraag kon beantwoorden, was degene die ze liever even niet onder ogen kwam – niet dat dat haar ging lukken, want ze waren immers met elkaar op vakantie.

Ze werd uit gedachten gehaald door de dokter die de kamer binnenwandelde. De afgelopen dagen was ze al door verschillende artsen onderzocht en Feline werd er gek van om elke keer opnieuw een onderzoek te moeten ondergaan.

'Mevrouw Veltman, ik heb goed nieuws en ik denk dat u er erg blij van zult worden.'

'De CT- scan was goed en met het herstel van de wond gaat het ook goed. Ik zie geen enkele reden om u hier nog langer te houden,' glimlachte de arts.

Er sierde een lach rond haar mond. 'Echt? Wanneer mag ik het ziekenhuis verlaten?' vroeg Feline enthousiast. Eindelijk mocht ze weg. Ziekenhuizen waren absoluut niet haar favoriete plek om te komen en ze was blij dat ze hier snel weg kon. Ze hoopte ook dat ze vandaag het ziekenhuis het mocht verlaten.

'Vanmiddag,' antwoordde de dokter.

'Ik heb thee.' Esmee stapte de kamer binnen en ze zag haar moeder bedenkelijk kijken toen ze de arts bij haar dochter zag.